SXSW highlights 2: o.a. Rae Sremmurd, Hudson Mohawke en The Districts

Twee broers uit Atlanta zijn DE buzzende rappers

Atze de Vrieze, Roosmarijn Reijmer en Menno Visser ,

De grootste buzznaam in de categorie hiphop? Twee broertjes uit Atlanta die vanuit het niets twee hits scoorden in Amerika. Ze zorgen voor opstoppingen in Mohawk tijdens de Pitchfork day party. Mohawk ontving ook zijn bijna-naamgenoot (met Hudson ervoor). Verder zagen we de talentvolle Britpoppers en twee dancejongens uit Seattle die zomaar naar de festivals kunnen.

Rae Sremmurd is dé buzzende rap-act
Mohawk
Gillende meisjes bij de Mohawk na afloop van de Rae Sremmurd show. Echt klassiek gillen, zeker als het raampje open gaat en er iets van een kledingstuk naar buiten komt. Het moge duidelijk zijn: Rae Sremmurd is hier in Texas een hit. Concreter: twee hits hebben de jonge rappers uit Atlanta. Ze beginnen met de eerste: No Flex Zone, en meteen valt een heerlijk kneuterig special effect op: twee gigantische bordkartonnen hoofden van de twee broertjes, vastgehouden door verveelde roadies die achter hun masker lekker staan te smsen. De twee rappers zelf maken zich er zeker niet vanaf. Hun trapbeats zijn heel energiek, en door de relatief hoge stemmen blijft het iets speels en luchtigs hebben.
 
Natuurlijk is de tweede hit en grootste bewaard voor het laatst, en dan heeft Rae Sremmurd nog een bonus: producer Mike WiLL Made-It is er zelf bij voor No Type. Niet dat hij echt een rol heeft, maar alleen al zijn aanwezigheid op het podium doet iets. "Bad bitches are the only thing that I like", scandeert iedereen uit volle borst mee. "You ain't got no life. I make my own money, so I spend it how I like." Tussen die twee knallers zitten ook wel wat mindere tracks, en het cross-over potentieel van dit duo naar het Nederlandse publiek lijkt niet groot. Niet zoals hier, waar ze echt twee dikke top 40 hits hebben. Voor liefhebbers van party straathiphop is Rae Sremmurd absoluut het te kloppen team. De hiphopfestivals zullen in de rij staan. (Atze de Vrieze)
 
The Districts gaan helemaal op in hun muzikale passie
Waterloo Records
Er is maar een band op SXSW die er op kan bogen dat ze nu al op zowel Motel Mozaique, London Calling als Lowlands geboekt staan: The Districts. De jonge rockband uit de Amerikaanse staat Philadelphia heeft net haar debuutalbum uitgebracht, A Flourish And A Spoil. En vanmiddag spelen ze op een buitenpodium bij de plaatselijke platenboer Waterloo Records.
 
Meteen al bij het eerste akkoord duikelt het petje van zanger Rob Grote het podium op. De rest van de show merkt hij niet eens dat hij het verloren is, zo gaat hij op in de muziek. En de rest van de band ook. Gepassioneerd op een Afghan Whigs-achtige manier. Ondanks dat de bandleden de jeugdpuistjes net zijn ontgroeid, spelen ze bijzonder hecht samen.
 
Hoewel The Districts gewoon hun houthakkers-kloffies op het podium aan hebben, boeit hun hele set wonderwel door hun tomeloze inzet. Minpuntje is dat geen enkel liedje er bovenuit steekt als radioliedje. Ze vermijden ook elke Kings Of Leon-truc live. Geen meeklap-momentjes dus, want ze vergeten gewoon dat er publiek staat, zo gaan ze in hun eigen muziek op. Prima livebandje dus, maar wel eentje op de groei. (Menno Visser)
 
Hudson Mohawke is zuinig op zijn nieuwe werk
Mohawk
Hudson Mohawke in de Mohawk, dat is natuurlijk een droomcombi. De Schot komt in juni met een nieuwe plaat, die wij stiekem al gehoord hebben. Het is een album vol verrassingen, vooral tracks met r&b zanger Miguel en alleskunner Antony. Mag het publiek die tracks al horen? Zouden ze überhaupt werken op een dansvloer?
 
Nou, nee dus. Hudmo is zuinig op zijn nieuwe plaat. Hij bouwt zijn set vooral uit oude blokken, de extreem harde kickdrums, de lompe blaf van een hond in Chimes. Die recente hit gooit is er nogal plomp in, maar dat zijn we helaas wel een beetje van hem gewend. Een next level liveset voor bij de nieuwe plaat heeft Hudmo nog niet voor elkaar. Toch lijkt hij wel een stukje scherper dan afgelopen najaar, toen hij meer met zijn hoofd in de studio zat.
 
Misschien sleutelde hij toen wel aan de track die nu het hoogtepunt in zijn set vormt: Kanye Wests All Day. In een interview dat de Schot onlangs met 3voor12 deed, vertelde hij trots dat Kanye bij hém in de studio kwam voor die track. All Day is zijn track, en hij is geweldig. Heeft Kanye ooit zo’n harde banger gehad? Hudson Mohawke staat te glimmen, een meisje op de eerste rij staat loeihard te headbangen, en de mannen in de zaal scanderen zo hard ze kunnen: “all day, nigga!” (Atze de Vrieze)
Odesza in het kielzog van Flume
Spotify House
Het is een beetje behelpen in het Spotify house, vandaag. Eerst is er Ryn Weaver, het vriendinnetje van Cashmere Cat dat nogal lomp uit de hoek komt waar we haar elegant verwachtten. En we zagen Gorgon City, een Engels duo dat vreselijk zijn best doet met een live drummer en twee vocalisten, maar dat toch naar huis mag als een derderangs Disclosure. Odesza is dan een verademing, een dance-act die zo door kan naar Pitch of Lowlands. 
 
Niet dat hun live-set visueel gezien veel om het lijf heeft. Het duo uit Seattle heeft twee tafels met laptops en wat elektronische pads waar ze nu en dan frivool op rammen. Uit niets is duidelijk waarom ze nu precies met zijn tweeën zijn (vermoedelijk omdat ze nu eenmaal in de studio ook samen werken), en ze hebben een tic die heel veel van dit soort acts heeft: de vingers voortdurend vliegensvlug van de knopjes trekken, om het maar een dynamische aanblik te geven. 
 
Maar hey, laten we daar niet te lang bij stilstaan, want dat doen de enthousiaste mensen hier vooraan ook niet. Alle punten scoort Odesza op basis van hun sound, die fris en energiek is. Ze kiezen dezelfde hoek als de succesvolle Australiër Flume: pakkende dance-tunes met de ritmepatronen van Amerikaanse hiphop en poppy vocalen. Hun set kent veel variatie en een lekker tempo, en er zitten heel wat tunes in die blijven hangen. Meest van allemaal afsluiter Say My Name, dat eigenlijk een grotere hit verdiende te worden dan het tot nu toe was. Misschien alsnog komende zomer? (Atze de Vrieze)
 
AG Cook en zijn PC Music steken de draak met EDM
Mohawk
Neem een willekeurige Paul Elstak track, haal 'm door de shredder en zet 'm ritmisch terug in elkaar. Dat is grofweg hoe een mix van AG Cook klinkt. Het is een bijzondere ervaring om alle houvasten die je doorgaans in een dancetrack hebt (opbouw, drop) compleet geslacht te horen worden tot op het eerste oor totaal niet bij elkaar horende fragmenten, maar dat je uiteindelijk toch niet stil kunt blijven staan. De helft van het zaaltje waar AG Cook draait staat te dansen op de EDM hooks, de andere helft probeert waarderend te doorgronden hoe hij zijn set in elkaar steekt, als intellectuele keurmeesters.

Cook, Britse labelbaas van PC Music, heeft een drukke SXSW, want er zijn veel boekingen en showcases voor hem en zijn label. Vorig jaar werd Sophie hier succesvol gelanceerd, samen produceren zijn als QT, en dan is er ook nog bubblegum future pop act Hannah Diamond. Dit futuristische geluid steekt de draak met de EDM hype en AG Cook doet dat op technisch heel hoog nivo. Niet voor iedereen, wel heel erg goed! (Roosmarijn Reijmer)
 
 
LANY speelt met de handen op de rug
Brazos Hall
Dreampop en elektropop acts genoeg op Soundcloud en dus ook op SXSW, waar het talent om de aandacht smeekt. Zie daar maar eens bovenuit te steken. Dat lukt het nieuwe trio LANY uit L.A. wonderwel in de nieuwste venue van SXSW, de ultracleane pas afgebouwde Brazos Hall.
 
Wat LANY heel goed snapt is dat je los moet komen van de toetsenborden. Entertainment achter je laptop gaat het niet worden, namelijk. Niet voor een Amerikaanse band. Grappig, de zanger heeft daar wat op gevonden. Hij kan met de rechterhand achter zijn rug toch nog steeds de leads spelen, terwijl hij ook zingt. Knap. En livedrums stoken de boel verder op.
 
'Awesome', roepen de Amerikanen dan ook na afloop. Dat was het ook wel. De zanger heeft charisma en gevoel voor drama. En met sterke melancholieke uptempo songs als ILYSB en Made In Hollywood hebben ze troeven in handen. LANY komt er wel. (Menno Visser)