Sam Dust - zoals LA Priest zichzelf noemt, eigenlijk is het evenmin zijn echte naam - is niet de makkelijkste om te bereiken. Als je een afspraak hebt, is het altijd afwachten of hij komt opdagen of zijn telefoon oppakt. Hij schijnt geen besef van tijd te hebben. Iets kan in zijn herrinnering een week geleden zijn en in werkelijkheid vijf jaar terug zijn. Dus wellicht is hij voor zijn gevoel net gestopt met Late of the Pier, de band waar hij als frontman bescheiden succes mee oogste. Bescheiden, want Sam trokt de stekker eruit toen de band net leek door te breken. “Ik zat helemaal niet te wachten op die aandacht. Ik was zeventien toen we begonnen, en twintig toen het album uit kwam. Te jong nog, ik merkte dat al die aandacht helemaal niet in mijn leven paste. Ik wilde gewoon muziek maken, puur voor mezelf.”

Wereldvreemd
Voor de massa leek Sam de afgelopen jaren compleet van de radar te zijn verdwenen, maar hij had genoeg te doen. Hij tourde mee als toetsenist bij Connan Mockasin, deed van alles en nog wat, maar bleef voor zichzelf ook bezig met muziek maken. "Het komt voort uit een soort urgentie, ik moet echt muziek maken. Ik heb heel lang geen intentie gehad om het naar buiten te brengen. Pas toen ik 'Occasion' gemaakt had, dacht ik aan een album. Dat nummer klonk meten als een opener voor mij. Het nummer maakt nieuwsgierig, roept vraagtekens op. Als ik dat zelf zou horen, zou ik meteen de rest van de plaat willen horen."

Toch duurde het nog even voordat hij zeker wist dat er een plaat kon komen. "Als ik bezig ben met eigen muziek, luister ik nooit andere muziek. Sinds ik stopte met Late of the Pier, en weer meer voor mijzelf bezig ging, heb ik niet meer echt naar andermans muziek geluisterd. Toen dit  album echt vorm begon te krijgen, ging ik maar eens andere muziek luisteren. Ik wilde toch weten wie er op mijn label zat, wie mij zou kunnen remixen. En of ik niet compleet achterhaald zou zijn met dit album. Gelukkig bleek voor mijn gevoel de muziek niet zo veel veranderd in de laatste 5 jaar. Dit album vormt een mooi startpunt voor wat ik nog meer wil maken. Dat wordt allemaal een stuk abstracter. Ik luister zelf ook vooral muziek die moeilijk in een tijdperk te passen is. Misschien loop ik wel te hard van stapel, en moeten mensen eerst even wennen. Maar ik hoop dat mensen ook bij mij afvragen 'Hoe heeft die gast dit ooit in 2015 kunnen maken?'

Leren om lief te hebben
Dat album is er nu dus. Een gek album. Poppy maar nergens pop, dancy maar nooit echt dance, en abstract maar altijd binnen de lijntjes. Neem 'Party Zute/Learning to Love', het nummer waar eigenlijk alles samenkomt. Dat begint met een liefliek stukje zang, vervolgens vliegen de samples je om de oren, en uiteindelijk wordt het een euforische dancetrack. "Dat nummer kwam bijna als laatst tot stand. Ik kwam er achter dat hoewel ik een dansbaarder album wilde maken, alles best wel loom was. Ik had nog een idee liggen van twee jaar eerder, maar dat was alleen de baslijn en dat herhalende "It'll be just like learnin' to love all over again". Ik had geen idee wat ik er mee moest. Toen heb ik gedaan wat ik dan altijd doe. Ik knip alles op  in zo veel mogelijk kleine stukjes, en al die stukjes vervormen en weer aan elkaar plakken. Uiteindelijk vormen al die samples uit het tweede deel het eerste deel." 

Dat leren om lief te hebben vormt niet alleen een mantra in het hoogtepunt van het album, maar is ook een belangrijk thema op het album. Zo belangrijk dat albumtrack 'Lady's In Trouble With The Law' zelfs gelanceerd werd met een symposium over liefde in de moderne maatschappij. "Dat is iets wat me altijd bezig houdt. Mensen bevragen alles. De procesessen achter politiek, achter de economie, maar nooit wat er achter liefde zit. Ik ga er nooit echt diep op in, maar ik vind het mooi om daarover na te denken." 

Geluidsgolven als primaire kleuren
Er is nog een verhaal wat overal opduikt. Sam zou in de afgelopen vijf jaar ook onderzoek gedaan hebben naar de invloed van elektromagnetische straling op geluidsapparatuur, in Groenland. Dat klinkt, in combinatie met zijn retrofuturistische muziek, als een potentieel sciencefictionverhaal. Het blijkt toch iets minder te zijn, al heeft het wel weer een grote invloed gehad op het album. “Een vriend van me woonde in Groenland, ik ging hem opzoeken. Ongepland besloot ik langer te blijven, ik houd nogal van dat soort vervreemdende plekken. Ik had toevallig opname-apparatuur mee, en bedacht de stilte van het lege landschap op te gaan nemen. Toen pikte ik her en der van die verstoringen op, ik denk elektromagnetische straling. Die ruis heb ik uiteindelijk ook verwerkt in mijn album. Ik heb het vervormd tot drumgeluiden en het zit ook in sommige baslijnen verstopt.”  

Als Sam over zijn album praat, gaat het nauwelijks over zijn teksten. “Die zijn niet zo belangrijk. En ik werk meer vanuit het geluid. Ik probeer een sfeer te creeëren, en die sfeer suggereert een verhaal. Ik schrijf nooit vanuit een tekst, alleen bij 'Mountain' had ik al een tekst. Het is misschien ook een rare vergelijking, maar het werkt denk ik net als bij honden. Als ik tegen mijn hond, heel monotoon zeg; 'Kom we gaan een ommetje maken”, dan reageert ze niet. Maar als ik het op die enthousiaste, hoge toon zeg zoals je tegen een hond praat, dan begrijpt ze het. Zo gaat het denk ik ook met muziek. Je begrijpt teksten niet puur door de woorden, maar ook door de melodie. Een melodie kan het hele gevoel veranderen."

Safety First
Die zoektocht naar geluiden zorgde er ook voor dat Sam twee jaar lang geen muziek maakte. “Ik ging serieus bezig met instrumenten bouwen. Ik vind het leuk om het palet van een geluid te vinden te ontdekken. Ik stel me geluidsgolven voor als kleuren. Een van de redenen dat ik synthesizers begon te bouwen, is omdat je maar drie soorten geluidsgolven hebt. Net als met primaire kleuren; rood, geel en blauw. Maar die geluidsvolven kan je verder niet veranderen, je kan er weinig mee. Daarom gaan ben ik toch weer muziek gaan maken, om geluiden te kunnen mengen.

Toch is de jonge Brit niet helemaal klaar met instrumenten bouwen. Op Pitch speelt hij in zijn eentje, voor een deel op zelfgebouwde instrumenten. "Ik probeer het geluid op eenzelfde manier te produceren als op het album. Ik heb al mijn favoriete apparatuur bij me, maar sommige dingen daarvan zijn behoorlijk onbetrouwbaar. Dat houdt me scherp.. Een belangrijk onderdeel van mijn muzikantschap zit in die onbetrouwbare kwaliteit, dat instrumenten echt een eigen wil hebben."

Die onbetrouwbare instrumenten zorgen er voor dat voor elk optreden Sam een uur lang moet knutselen om alles geïnstalleerd en werkend te krijgen. "Ik plaats de diagrammen wel een keer online, want het is echt bizar hoe alles op elkaar aangesloten is. Ik denk niet dat iemand anders op deze manier werkt, heel erg terecht ook. Geluidstechnici vragen altijd what the hell ik allemaal aan het doen ben. En of ik zeker weet dat het niet in de brand vliegt. Maar safety first hè, brandveiligheid is in alle gevallen mijn eerste prioriteit."