Urbanus & de Fanfaar, Pinkpop Brand Stage, zondag 14 juni 2015

Want dat is natuurlijk de grap: bij sommige acts op Pinkpop vraag je je af, hoe kómen ze erbij? In veel gevallen gaat het om een package deal: een afspraak waarbij een onbekendere band op sleeptouw wordt genomen door een grotere naam. The Last Internationale (wie?) is bijvoorbeeld op tour met OneRepublic. En Urbanus (kennen we 'm nog?)? Die komt natuurlijk mee met festivaldirecteur Jan Smeets. Smeets is immers al decennia de manager van Urbanus.

De Belgische cabaretier en chansonnier brak halverwege de jaren zeventig door bij onze Zuiderburen om vervolgens ook in Nederland steeds populairder te worden, mede dankzij het kaskrakersucces van de films Hector en Koko Flanel. Maar manager Smeets of niet, Urbanus haast zich in interviews te zeggen dat hij het 'echt heeft moeten verdienen'. Vandaag toont hij gelukkig, gehuld in een soort bloemetjesgordijnpak, meer zelfspot. 'Yes, dacht ik, ik sta op Pinkpop! Ik keek eens, en wat bleek? Mijn naam stond zo klein op het affiche dat iedereen dacht dat ik de drukker was!' Het publiek bulderlacht hem toe.  

Rode oortjes krijgen we vooral 'Poesje stoei' en 'Madammen met een bontjas', twee van zijn grootste hits. Zijn Fanfaar speelt het in een aardig Keeswaardige-hoempa-country-medley waarop de hele tent meehost. 'Poesje stoei, poesje stoei, kom hier dat ik je vermoei!' Eigenlijk een beetje vies om te horen van een oude, rood aangelopen man met zilveren ringbaardje. Urbanus is toch een beetje die verre Vlaamse oom die op verjaardagen ranzige grapjes vertelt onder het genot van een stuk abrikozenvlaai. Grapjes die je na een tijdje mee kunt zeuren, want hij heeft natuurlijk al jaren hetzelfde repertoire. Een voorbeeld: Urbanus sleept een bus talkpoeder mee als rookmachine, steevast aangekondigd met: 'Come on baby, let's talk.' Grap uit 1986.

Urbanus, toch al 66, crowdsurft de tent door tijden 'Hittentit' - dat een riff van Metallica leent. Wablief? Vooruit, hij laat een Urbanus-pop het vuile werk opknappen. 'Toch fantastisch om uzelf te zien rondzwieren in de zaal!' Tactische stilte. 'Maar ik moet hem wel weer terughebben, mijn portefeuille zit er nog in!' Datzelfde 'Hittentit' wordt overigens aangekondigd met een sneer naar Zwarte Piet. 'Eén ding mag nog wel, da's "ene domme Belg". Da's geen racisme, da's folklore.'

Er wappert een Vlaamse vlag door de tent, maar ook de kaaskoppen gaan mee in het feest van Urbanus en zijn Fanfaar. Op de hoogtepunten klapt de gehele tent mee. Zelfs piepjonge meisjes met Nirvana-shirts - die nochtans nog nooit van de beste man hadden gehoord - doen de polonaise en lachen om de dommige grapjes van Urbanus. Op andere momenten zie je de hoofden meewarig schudden: waar hééft die man het over?

In de coulissen staat een man die wél de hele show lang zijn liefdevolle blik op Urbanus richt: Heideroosjes-frontman Marco Roelofs. Hij kondigde Urbanus met diezelfde blik aan: 'Ik zat altijd in een bandje. Onze naam hebben we gestolen van mijn jeugdheld, die ik als achtjarige thuis op mijn koptelefoontje zat te luisteren.'

En ook de rest van het publiek gaat na een bliksemset van een halfuurtje grijnzend de tent weer uit. Of nee, wacht! Er wordt om een toegift gevraagd. 'Urbanus komt enkel terug als Jan hem één miljoen euro extra betaalt.' En jawel, daar hobbelt hij het podium weer op: 'Amai, éé miljoen!' Je moet zo'n flauwe Vlaamse oom niet te vaak zien, maar eens in het jaar op de verjaardag is het hartstikke leuk om hem met groteske worsten, uit elkaar vallende nepgitaren en een gigantische harmonica-flightcase heen en weer te zien banjeren. En laten we die verjaardag dan vooral in Landgraaf vieren. Jan, blok de agenda maar vast voor Pinkpop 2016!