Nick Mulvey, Pinkpop Brand Stage, zondag 14 juni 2015

De dertigjarige Nick Mulvey heeft pas één album uit onder zijn eigen naam, maar tegelijkertijd heeft hij al een heel muzikaal leven achter zich. In jazzband Portico Quartet speelde hij de hang, een exotisch instrument dat eruit ziet als een enorme wok. Het viertal leerde elkaar kennen tijdens hun studie etnomusicologie. Mulvey kreeg na het tweede album echter solokriebels, en zo bracht hij vorig jaar zijn solodebuut First Mind. Zowel Portico Quartets eerste plaat als First Mind werden genomineerd voor de prestigieuze Britse Mercury Prize. Mulveys solowerk is echter een stuk toegankelijker dan de eclectische op wereldmuziek geïnspireerde jazz van zijn voormalige band. Begeleid door een vijfkoppige band inclusief twee strijkers weet hij de tent op de Pinkpopzondagmiddag ongeveer halfvol te trekken, wat een aardige prestatie is tegenover het grote feest dat zich ongetwijfeld afspeelt bij Typhoon op het andere podium.  

Veel van Mulveys songs zijn gefocust op zijn akoestisch gitaarwerk. Hij tokkelt steeds herhalende, hypnotiserende motiefjes, en bouwt daar bedwelmende liedjes omheen. Heel soms schemert er wat van zijn kennis van niet-westerse muziek door de folky boventonen, zoals in het nummer 'Venus'. In zijn eindeloze gitaarloopje verwerkt Mulvey een beetje Latijns-Amerika. Vandaag krijgt het einde van het nummer een zwaarder, bijna psychedelisch rockend einde, heel anders dan op de plaat. Dat pakt bijzonder goed uit.

Als laatste speelt Mulvey zijn nummer dat het dichtst bij een hit komt. Een klein golfje van herkenning gaat door de zaal, en 'Cucurucu' wordt door een aantal toeschouwers met gejuich ontvangen. Deze zomerse, lichthartige track wordt halverwege zelfs dansbaar en krijgt zonder afdwingen het hele publiek aan het meeklappen. 

Mulvey heeft de tent best mee vandaag. De Brandtent loopt langzaam steeds ietsje voller, en het publiek is zeker geïnteresseerd in wat hij te bieden heeft. Toch merk je dat ze ook trek hebben in meer: telkens als er een dansbaar ritme te herkennen is, begint men te klappen en te bewegen, zoals bij het licht groovy 'Nitrous'. Mulveys grotendeels rustige muziek kan die energie niet optimaal benutten. Op de kalmste momenten hoor je de gesprekken door de tent zoemen. Toch is er voldoende aandacht voor nummers als het behoorlijk spannende 'April', dat klinkt als een tropische regenbui in het holst van de nacht. Dat blijkt andermaal aan het geanimeerde applaus dat Mulvey van zijn publiek krijgt.  

Het is bijna een verrassing dat Nick Mulvey het zo goed doet op deze editie van Pinkpop, die voornamelijk hinkt tussen toegankelijke mainstream pop en snoeiharde rock. Je zou denken dat de ingetogen Mulvey met zijn intrigerende folksongs daartussen totaal weg zou vallen, maar Pinkpop weet hem wel degelijk te vinden. En terecht, want hij zet echt wel iets goeds neer. Soms is het te kalm en te repetitief, maar vaak weet hij te boeien met onverwachte kronkels in bezwerende liedjes.