Counting Crows, Pinkpop 3FM Stage, zondag 14 juni 2015
Pinkpop: Counting Crows, shalalalalalaaaa
Adam Duritz en co lijken record Anouk te kunnen vergeten
Ze lijken soms niet uit Nederland weg te slaan, zeker niet van de Concert At Sea line-up, maar ook in Landgraaf is Counting Crows een graaggeziene gast. Het wordt de eerste show sinds 2008 voor de band rond Adam Duritz, de man met de bos dreadlocks en mistroostige oogopslag. Die blik en de teksten bleken later voort te komen uit depressies en een 'bipolaire stoornis die hem aan de realiteit doet twijfelen.' Duritz beseft dus soms niet dat hij 20+ miljoen albums heeft verkocht of hoe hij celebrity dating in de markt zette met zijn Tinder-avonturen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Amerikaanse melancholieke rock/songwriter-muziek rond dready misantroop Adam Duritz. Ooit nog aangezien voor redelijk alternatieve band met joekels van hits als 'Mr. Jones' en 'Round Here'. Duritz en co. bleven vervolgens verrassend goed aanslaan in Nederland, zeker na Holiday in Spain met BLØF (2004). Zo kwamen ze nog nadrukkelijker in het Concert At Sea-circuit terecht. Ondertussen staat Counting Crows nu voor de vijfde keer op Pinkpop. Dat was een (met Krezip, Faithless en Muse gedeeld) record geweest, ware het niet dat Anouk gisteren de zesde keer Landgraaf afturfde. Vorig jaar kwam het zevende studio-album Somewhere Under Wonderland van de Crows uit.
Vandaag mag Frank Turner eerst z'n jongensdroom vervullen door de band waarop hij leerde gitaarspelen aan te kondigen. Duritz is wat dikkig geworden en inmiddels ook vijftigplusser, maar dat belet hem niet om 'Roooooooouund here' over het veld te laten schallen. Een van de betere nummers van de band, ook in rootsrock-versie met pedalsteel, een song die bovendien iedere dertigplusser op Pinkpop kan meezingen.
HET NUMMER:
De grootste hit en het nummer dat de grootste rimpeling in de mensenzee voor de 3FM stage veroorzaakt is onmiskenbaar 'Mr. Jones', eveneens afkomstig van debuut- en doorbraakplaat August And Everything After (1993). Het publiek zit er vanaf de eerste noot goed in, het loopje van de intro wordt al enthousiast onthaald en alles woord voor woord meegezongen. 'Everybody loves you... shalalalalalaaaa.' Adam is erbij gaan zitten en het hoogtepunt dreigt een beetje op een tamme bedoening uit te lopen. Dat valt mee, maar vanaf volgende nummer, het rootspoppende 'Elvis In Hollywood', is het wel tamheid troef.
HET MOMENT:
'Dit is onze vijfde keer op Pinkpop,' memoreert Duritz. 'Pinkpop was ooit ons eerste festival in Europa. En ze blijven ons maar terugvragen, dank jullie wel!' Het is de opmaat voor 'het eerste nummer van ons nieuwe album'. 'Pallisades Park' opent album Somewhere Under Wonderland met meer van hetzelfde: melancholieke pop. Gelukkig voor deze set is het wel een wat meer uptempo track.
OOK OPMERKELIJK:
Dat kunnen we wel gebruiken, want het optreden dreigt al snel te verzanden in ernstige gezapig- en slaapverwekkendheid. Duritz heeft daar zelf wellicht ook last van, want hij begint al aan 'Miami', terwijl 'Earthquake Driver' net hoger op de setlist staat. God mag weten waarom. Er moeten toch betere songs op het repertoire staan dan deze nieuwe, zelfs betere vullers.
HET PUBLIEK:
Het is druk voor het podium, heel druk, zo druk als wij deze editie voor het tweede podium nog niet eerder zagen. Counting Crows heeft natuurlijk een hele goede naam in Nederland, maar die vele belangstellenden worden toch niet bepaald verwend. Vooraan leven mensen mee met ieder woord en iedere beweging, maar de gebrekkige beleving op het podium vindt zijn weerslag in de aandacht op een paar meter verder van de stage. Adam is voor 'A Long December' achter de piano gekropen, en we maken ons op voor een stemmig hoogtepunt, met in ieder geval weer een makkelijk mee te zingen refrein ('Nananana nananana, yeah yeah yeah'). De frontman voelt wellicht dat de gezapigheidsmeter wat te ver doorslaat en legt voor het refrein even wat meer passie en rauwheid in z'n stem en jawel: iedereen wakker, inhaken en meezwaaien. Verder is het vooral heel gezellig in het publiek. Beetje niveau braderiesfeer: 'Oh wacht, er staat iemand met een trekzak on stage. Wat zeg je? Ja inderdaad, nee doe maar bier joh. Wie speelt er eigenlijk zometeen?'
HET OORDEEL:
Beleefde applausjes kunnen niet verhullen dat het concert niet echt binnenkomt, dat de ooit zo donker-gepassioneerde stem niet raakt. Dat zelfs geheide tranentrekker 'A Long December' niet beroert. Dat komt mede omdat Duritz gewoon niet zo best bij stem is. Hij lijkt sowieso niet zo scherp en gedreven, maar vocaal is het af en toe niet om aan te horen. Natuurlijk staat deze band ook niet te vlammen op het podium, maar nu de zang zo tegenvalt, wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig sommige liedjes om het lijf hebben.
Ondertussen is het wel gigadruk hier. 'It's a miracle, they don't make them anymore,' zingt Duritz. Oh, jazeker wel. Het is te hopen dat hij zich niet realiseert hoe matig dit was en dat het allemaal op de livestream te zien was. Ach, wellicht zijn er nog wat mensen van insomnia genezen. Vijf keer is geen scheepsrecht; dit moet toch de minste van die handvol Pinkpop-shows zijn. Aan dat record van Anouk zien we de Crows niet meer komen.