Tussen collegaheadliners Muse en Foo Fighters is Robbie Williams misschien wel de meest in het oog springende naam op de line-up van Pinkpop dit jaar. Van mainstream pop is het festival niet vies, in tegendeel: in voorgaande jaren stonden acts als Katy Perry, Mika en Sugababes op het programma, en ook dit jaar prijken er grote namen uit de hitlijsten op het affiche. Williams valt daartussen echter alsnog op als iemand die in de afgelopen paar jaar geen enkele hit heeft gehad of zelfs maar een plaat heeft uitgebracht. Een revival-act kun je hem ook niet noemen, daarvoor is hij nooit lang genoeg weggeweest. Van nieuw werk is ook nog geen enkel teken, niet in het nieuws of op zijn setlist. Dus wat komt Robbie eigenlijk doen? Simpel. Wat hij het allerbeste doet: entertainen.

Robbie Williams heeft de x-factor, die ultieme combinatie van eigenschappen die hem maken tot een superster. In Amerika is het hem nooit gelukt, maar in Europa was hij eind jaren '90 en de gehele jaren '00 een van de meest onontkoombare figuren in de wereld van de popmuziek. Hoewel de Robbiemania in de laatste paar jaar aardig is gaan liggen en in het verleden behaalde resultaten geen garantie zijn voor de toekomst, zijn wij toch stiekem van alle acts op de line-up het meest benieuwd naar hoe Williams het gaat doen op dat Pinkpoppodium. Daarom vandaag een analyse van Robbie Williams' star power in acht punten.

Meer nog dan alle andere acts op de line-up dit jaar bij elkaar heeft Williams gevoel voor drama en theater. Met een enorme live-band, dansers en een vrachtlading energie pompt hij er tijdens zijn shows in hoog tempo hits uit, met tussendoor tijd voor een grapje of een opmerking naar een dame in het publiek. Lichtshows, confettikanonnen, glitterkostuums, allemaal komt het voorbij, met übercharmeur Williams als het stralende middelpunt. Wie er in 2003 bij was in de Amsterdam ArenA zal nooit meer vergeten hoe de zanger zijn entree maakte, bungelend aan een touw als een ondersteboven Jezus. Wij zijn in elk geval benieuwd wat hij voor Pinkpop in petto heeft.

Williams’ gevoel voor humor is een onmisbaar onderdeel van zijn act. Het maakt alles wat hij doet – shows, interviews, songteksten – typisch Brits en typisch Robbie. Vlug, grof, vol zelfspot en met een vettige knipoog en elleboogstoot erachteraan, alsof je naast hem aan de bar van je lokale pub zit met een pint bier voor je neus. Hij flapt ook zonder enig filter alles eruit wat in hem opkomt, maar door die guitige kop die hij erbij trekt komt hij overal weg. Zo was hij te gast in een aflevering van Paul de Leeuw, waar hij nog een stuk bijdehanter bleek dan de toch al niet verlegen presentator. Hij vertelt een enigszins politiek incorrecte anekdote, flirt met Inge de Bruijn en maakt wat milde steekjes richting De Leeuw (‘Kun je soms geen stoelen betalen?’). Halverwege het gesprek begint zijn management nerveus te worden: of we dit snel kunnen afronden en over de CD kunnen gaan praten. Williams doet net als altijd lekker waar hij zin in heeft: ‘Nee, laat die CD toch, kan mij het schelen!’

De geschiedenis van Robbie Williams komt zo uit een Engels schooljongensboek: zijn ouders hadden een pub in Stoke-on-Trent, een voormalige industrie- en mijnstad precies in het midden tussen Manchester en Birmingham. Hij deed het niet goed op school en was altijd de grootste grappenmaker van de klas. Hoewel Williams inmiddels ruimschoots miljonair is, heeft hij zijn working class roots nooit verloochend – hij gedraagt zich nog steeds als een vrolijke Britse stratenlegger of barman. In Engeland, waar de klassenscheiding nog veel duidelijker aanwezig is dan hier, maakt dat gebrek aan elitair gedrag hem tot een inspiratiebron: als hij het kan, kunnen we het allemaal. In zijn aflevering van College Tour vertelde hij uitgebreid over hoe hij was als leerling: 'Ik hoop dat ik dyslectisch ben. Ik mag blij zijn als ik dyslectisch ben, anders ben ik gewoon dom.' Het hele interview is wellicht wat lang voor wie niet al superfan is, maar het gedicht voor zijn oude schoolmeester dat hij voordraagt in de eerste tien minuten is toch de moeite waard. Een dikke middelvinger naar iedereen die ooit zei dat er niets van hem zou komen.

Goed, ook al doet hij nog zo normaal, wij maken ons natuurlijk geen illusies: Robbie Williams is inmiddels steenrijk. Hij leidt een wonderlijk, totaal onrealistisch glamourleven (in College Tour geeft hij toe dat hij ooit iets ontdekte in zijn koelkast wat hij niet herkende. Het was een komkommer), heeft een enorme villa in Los Angeles met meerdere auto's, een bloedmooie vrouw en zelfs dan nog genoeg geld over om zijn dak mee te bedekken als hij daar zin in had. Die extravagantie is voor de meeste gewone mensen totaal onbereikbaar, maar als je naar gewone mensen wil kijken ga je naar de supermarkt, niet naar het hoofdpodium van Pinkpop. Williams' abnormale levensstijl en bekendheid maken hem een interessant object voor ons voyeurisme. Wellicht is de schaamteloze buitensporigheid een overblijfsel uit de jaren '00, toen sterren nog niet zo de behoefte hadden om te doen alsof ze normaal waren: de MTV Cribs-generatie. In Williams' aflevering van het programma zien we hem voor een enorme koelkast staan die vol zit met eten dat hij volgens zijn dieet niet mag aanraken, en neemt hij ons natuurlijk mee naar de slaapkamer, groter dan het gemiddelde Amsterdamse appartement, waar 'the magic happens'.

Robbie Williams’ grootste inspiratiebron is op het eerste oog misschien een onwaarschijnlijke: hij is compleet idolaat van de crooners van weleer. Frank Sinatra en Dean Martin zijn voor Williams het sjabloon van zijn carrière. Sinatra was een icoon, onbereikbaar en tegelijkertijd een ‘gewone jongen’, een beetje fout maar ook een charmeur – klinkt bekend, niet? Williams heeft zelf ook twee swingalbums uitgebracht, en zijn grote droom is om nog een keer samen met Michael Bublé en Bruno Mars als een moderne versie van de Rat Pack op tour te gaan. Zo legendarisch als Frank Sinatra zal hij nooit worden, en Williams’ swingalbums zijn beide behoorlijk gezapig, maar als je hem zo naast een enorm orkest een oude jazz standard ziet zingen zijn de gelijkenissen toch niet zo heel vergezocht.

Noel Gallagher noemt zichzelf graag ‘de laatste ware rockster’, en vindt dat de hedendaagse indiescene nog maar weinig interessante persoonlijkheden voortbrengt: ‘Ik weet nog op de Brit Awards in 1994 – we waren allemaal shit-faced van de drugs. […] Dat is nu voorbij. […] Ik zou nog liever benzine rechtstreeks uit de pomp drinken dan luisteren naar een interview met Alex Turner van Arctic Monkeys,’ zo vertelde hij in The Evening Standard. Zo tegendraads als Gallagher kom je ze in indiebands inderdaad niet vaak meer tegen, en ook de grootste rocksterren zijn niet meer wat ze geweest zijn. Williams’ Pinkpop-coheadliner en Foo Fighters-frontman Dave Grohl is bijzonder trots op zijn titel als ‘aardigste man van de rock’. Saai. Wat dat betreft is Robbie Williams echt meer rock ’n roll dan Grohl: zijn drugs- en alcoholverslavingen zijn berucht, en hij neemt nooit een blad voor de mond. Robbie heeft minstens even veel roddelblogruzies ontketend als Noel. Zo is hij verwikkeld in een rechtszaak met buurman Jimmy Page, zijn de verhoudingen tussen hem en zijn voormalige Take That-collega’s nog altijd niet even makkelijk, en wisselt hij al jaren lang beledigingen uit met niemand minder dan die andere brutale broer, Liam Gallagher. In 2000 daagde Williams hem uit tot een gevecht in zijn speech tijdens de Brit Awards, en dertien jaar later noemde Gallagher hem nog een ‘dikke idioot’. En dat terwijl ze in de jaren ’90 nog zo vriendschappelijk het podium deelden.

Van iemand die al vanaf zijn zestiende onder een bijzonder felle schijnwerper staat, kun je misschien verwachten dat hij niet een volledig normaal wereldbeeld ontwikkelt, maar Robbie Williams houdt er wel heel excentrieke ideeën op na. Zo gelooft hij heilig dat aliens al lang en breed contact hebben gemaakt met de mensheid, en gaat hij geregeld op zoek naar UFO’s. Robbie schijnt zelfs van plan te zijn geweest een eiland te kopen als uitvalsbasis voor het spotten van groene mannetjes. Hij zou er niet in zijn eentje hoeven te zitten: Mick Jagger en David Bowie zijn overtuigd van het bestaan van buitenaardse wezens, en ook John Lennon en Elvis Presley beweerden contact te hebben gemaakt met aliens. Wat dat betreft bevindt Williams zich in goed gezelschap. Ook Williams’ perspectief op het aardse leven is niet altijd even gebalanceerd. Zo is hij naar eigen zeggen geobsedeerd door samenzweringstheorieën over de aanslagen van 11 september en de Nieuwe Wereldorde. In 2008 ging Williams naar een paranormaal congres in Nevada om ‘abductees’ te ontmoeten, mensen die claimen ontvoerd te zijn door aliens. Hij nam journalist Jon Ronson mee, die er een uitgebreide radioreportage van maakte. Die is in zijn geheel op YouTube te beluisteren. In de tiende minuut van de reportage ontmoet Williams een vrouw die claimt dat haar zoon meerdere malen is ontvoerd door aliens, die hem in hun ruimteschip veranderden in een ‘spirituele genezer’. Williams gelooft haar direct: ‘Ze deed me aan mijn eigen moeder denken. […] Waarom zou ze hierover liegen?’

Robbie Williams kan zich qua showmanschap en excentriciteit meten met de groten der aarde. Wat dat betreft is de man soms een supernova en even vaak een auto-ongeluk, maar welke van de twee het ook is, je kunt niet stoppen met kijken. Wie nu nog twijfelt of Williams het wel aan kan om al die Pinkpopbezoekers te vermaken, is een essentieel feit vergeten: het is hem al eens gelukt. In 1999 vroeg men zich af of zo’n ex-boybandlid wel iets te zoeken had op een line-up tussen Alanis Morissette, Faithless en Skunk Anansie, maar toen puntje bij paaltje kwam stond het veld voor het hoofdpodium in Landgraaf ramvol met springende toeschouwers. Wij zijn benieuwd of het hem dit jaar weer zal lukken, en wel zo benieuwd dat we de show voor geen goud zouden missen. Wellicht is dat de magie van Robbie Williams.