“Ik woonde hartje kak”, zegt Lucas Hamming. “Ik zat op hockey. Dat vond ik heel leuk, maar ik was niet de blits en ook niet de beste.” Om maar aan te geven dat het ene 035 het andere niet is: een paar kilometer verderop, in Baarn en Soest, klitte een groepje muzikanten samen. Ze vormden bands als Metro Mortale en Sheriff Of Hong Kong. Geen hoogvliegers met hits, maar er gebeurde iets, ze speelden, het broeide. Sheriff Of Hong Kong schopte het zelfs tot een finaleplek in de Grote Prijs. Voor Lucas Hamming voelde het als ongelofelijk dichtbij, maar niet dichtbij genoeg om mee te kunnen doen. “Mijn vader komt uit Baarn. Als we daar waren blijven wonen, hadden we erbij gehoord.”
Lucas Hamming gaat rechtdoor: “Er luistert toch niemand naar je teksten”
Van hartje kak naar rock ’n roll
Lucas Hamming groeide op in Blaricum. Dan sta je tien nul achter. Niet als je advocaat of arts wil worden, wel als je vanaf je elfde weet dat je de rock ’n roll in wilt. Toch is het hem tien jaar later aardig gelukt zichzelf in de kijker te spelen. Zijn debuutalbum is nu net uit, en hij heeft al twee 3FM Megahits en een baantje als DWDD huisband op zijn naam staan. Maar dat is wat de jonge zanger nog maar het begin.
Niet elke metafoor uitleggen
De belangrijkste exponent uit die ‘035-scene’ heet Jelte Tuinstra, die we tegenwoordig kennen als Jett Rebel. En Lucas Hamming zelf overbrugde de kloof en nam zijn debuutalbum HAM op met producer Jurriaan Sielcken. Zelf woont hij inmiddels in Amsterdam, waar hij een band opdook aan het Conservatorium. HAM is een opvallend pittige plaat, zeker voor wie kennis met hem maakte in Giel Beelens De Beste Singer-Songwriter Van Nederland. Het was zijn akoestische-gitaar-en-ingewikkelde-metaforen-periode. “Och, ik maakte het mezelf zo moeilijk. Je hebt er geen fuck aan, want er luistert toch niemand naar je teksten. En omdat je ook niet elke metafoor wilt uitleggen, ben jij uiteindelijk de enige die je liedjes snapt. Het is allemaal ego dat in de weg loopt. Waarom zeg je niet gewoon direct wat je wilt?”
De belangrijkste exponent uit die ‘035-scene’ heet Jelte Tuinstra, die we tegenwoordig kennen als Jett Rebel. En Lucas Hamming zelf overbrugde de kloof en nam zijn debuutalbum HAM op met producer Jurriaan Sielcken. Zelf woont hij inmiddels in Amsterdam, waar hij een band opdook aan het Conservatorium. HAM is een opvallend pittige plaat, zeker voor wie kennis met hem maakte in Giel Beelens De Beste Singer-Songwriter Van Nederland. Het was zijn akoestische-gitaar-en-ingewikkelde-metaforen-periode. “Och, ik maakte het mezelf zo moeilijk. Je hebt er geen fuck aan, want er luistert toch niemand naar je teksten. En omdat je ook niet elke metafoor wilt uitleggen, ben jij uiteindelijk de enige die je liedjes snapt. Het is allemaal ego dat in de weg loopt. Waarom zeg je niet gewoon direct wat je wilt?”
Dat is misschien wel de belangrijkste muzikale les die Lucas Hamming de afgelopen twee jaar leerde. Hij keerde zo terug waar hij begon. In de tijd dat hij knarsetandend naar de Baarn-Soest-scene keek, had hij ook zijn eigen bandje. Het was geïnspireerd door de Arctic Monkeys en heette New Option, maar die naam mag je meteen weer vergeten. “Toen iemand me vertelde dat The Beatles ook eerst 300 optredens gedaan hadden voor ze doorbraken, heb ik alle zalen in de omgeving gemaild. En daarna dacht ik: ik moet vrienden opzoeken die ik nog van vakantie ken! Ik kende een jongen in Zwijndrecht en regelde een optreden in Barendrecht, het dichtst in de buurt. Vervolgens kwam die oude vriend niet kijken, maar hadden we wel weer een optreden. Ik wilde in die tijd dolgraag een album uitbrengen, maar ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan.”
Kleine hosselaar
Je moet het hem nageven, een kleine hosselaar was hij wel. En dat zit hem op de een of andere manier ook wel in het bloed. Zijn vader is een vertegenwoordiger die Microsoft-pakketten verkoopt aan ministeries, als bijbaantje verkoopt hij Perzische tapijten in de winkel van zijn oom. De vestiging in Groningen heeft hij vast gereserveerd voor een eigen in-store tijdens Noorderslag. Gesteld dat hij daar dit jaar wel uitgenodigd wordt, natuurlijk. Zijn broer is er ook een van business opportunities: hij richtte tien jaar geleden in Amsterdam een thuiszorgbedrijfje op, waar nu meer dan 200 studenten bij werken. En Lucas Hamming, die kijkt vol nieuwsgierigheid naar collega-muzikanten die ineens de HMH of ZiggoDome uitverkopen. “Ik heb veel respect voor Kensington. Ik zag ze voor het eerst in het voorprogramma van The Rascals, de oude band van Miles Kane. Ik was toen vijftien. Ze hebben er zes jaar keihard voor gewerkt om te komen waar ze nu zijn. Ik vind mezelf ook een harde werker en beschouw mezelf als een bedrijf. Veel spelen en ondernemen, dat moet je doen om de grootste te zijn. Iedereen wil de grootste zijn, neem ik aan. Ik wel in elk geval.”
Je moet het hem nageven, een kleine hosselaar was hij wel. En dat zit hem op de een of andere manier ook wel in het bloed. Zijn vader is een vertegenwoordiger die Microsoft-pakketten verkoopt aan ministeries, als bijbaantje verkoopt hij Perzische tapijten in de winkel van zijn oom. De vestiging in Groningen heeft hij vast gereserveerd voor een eigen in-store tijdens Noorderslag. Gesteld dat hij daar dit jaar wel uitgenodigd wordt, natuurlijk. Zijn broer is er ook een van business opportunities: hij richtte tien jaar geleden in Amsterdam een thuiszorgbedrijfje op, waar nu meer dan 200 studenten bij werken. En Lucas Hamming, die kijkt vol nieuwsgierigheid naar collega-muzikanten die ineens de HMH of ZiggoDome uitverkopen. “Ik heb veel respect voor Kensington. Ik zag ze voor het eerst in het voorprogramma van The Rascals, de oude band van Miles Kane. Ik was toen vijftien. Ze hebben er zes jaar keihard voor gewerkt om te komen waar ze nu zijn. Ik vind mezelf ook een harde werker en beschouw mezelf als een bedrijf. Veel spelen en ondernemen, dat moet je doen om de grootste te zijn. Iedereen wil de grootste zijn, neem ik aan. Ik wel in elk geval.”
Om dat te bereiken heeft Hamming de radio nodig. 3FM heeft-ie al min of meer in zijn zak, maar van Kensington leerde hij dat je het verschil pas kunt maken als ook 538 je draait. “Het maakt uit waar en wanneer je nummer te horen is. De mensen die overdag luisteren zitten vaak op hun werk, het publiek van Giel of Frank is meer dedicated. Naar Domien in de avond luisteren veel jonge mensen tijdens het huiswerk, dat is publiek dat sneller een kaartje voor mij zal kopen.” Hij analyseert verder: “Bij 3voor12 word ik bijna nooit gedraaid. Toevallig wel twee keer toen Michiel Veenstra er als vervanger zat. Dan denk ik: dat zal dan wel daardoor komen.”
Een nachtje vast voor een rol Mentos
Mocht Lucas Hamming over zes jaar niet in de ZiggoDome staan, dan komen we hem waarschijnlijk tegen als plugger in Hilversum, of als artiestenmanager met specialisatie data-analyse. Zoals hij zelf zegt: “Ik ben misschien niet de beste gitarist, maar er zijn er heel wat die minder goed lullen dan ik.” Toch is het zaak om het creatieve proces niet al te berekenend in te gaan. Liever blijft Lucas Hamming wat dat betreft toch die jonge gast, net zo gek op thrills als toen hij als 13-jarige jongen een nachtje in de cel door moest brengen vanwege het ontvreemden van vier rollen Mentos uit de Albert Heijn. “Ik werd letterlijk aan mijn oor meegesleurd. Mijn moeder heeft me voor straf een nachtje laten zitten. Nadien werd ik getest en bleek ik zware ADHD te hebben.”
Mocht Lucas Hamming over zes jaar niet in de ZiggoDome staan, dan komen we hem waarschijnlijk tegen als plugger in Hilversum, of als artiestenmanager met specialisatie data-analyse. Zoals hij zelf zegt: “Ik ben misschien niet de beste gitarist, maar er zijn er heel wat die minder goed lullen dan ik.” Toch is het zaak om het creatieve proces niet al te berekenend in te gaan. Liever blijft Lucas Hamming wat dat betreft toch die jonge gast, net zo gek op thrills als toen hij als 13-jarige jongen een nachtje in de cel door moest brengen vanwege het ontvreemden van vier rollen Mentos uit de Albert Heijn. “Ik werd letterlijk aan mijn oor meegesleurd. Mijn moeder heeft me voor straf een nachtje laten zitten. Nadien werd ik getest en bleek ik zware ADHD te hebben.”
Die debuutplaat van hem zit vol onrust. Hij zwalkt door de stad, zit achter de meisjes aan, maakt ruzie met dat ene meisje dat zijn vriendin werd, zet zich af tegen mensen die zich te veel met zijn carrière bemoeien, staat stil bij de dood van zijn tante. Kortom: wat er zoal gebeurt in het jaar van een 21-jarige. “Eigenlijk heb ik al deze liedjes in het afgelopen halfjaar geschreven. Ze gaan over wat ik meemaak, over mijn studententijd, over ouder worden. Of ik zakelijk sneller volwassen ben dan als persoon? Ja, misschien wel ja. Dat is een steeds terugkerend element op mijn plaat: als je volwassener wordt gaan opvallend genoeg steeds meer mensen aan je trekken. Ik ben verwend als het om aandacht van mijn familie gaat, hoor, ik ben ze daar dankbaar voor. Ik heb laatst voor het eerst zelf mijn was gedaan, toen mijn ouders op vakantie waren. Ik houd er wel van om lekker ingestopt te worden. Wie wil dat nou niet?”