Om maar bij het begin te beginnen: hoe zijn jullie bij elkaar gekomen of gebracht?
Sticks: “Het lot heeft ons ouderwets bij elkaar gebracht. Wij moesten allebei spelen op de begrafenis van een jongen die is overleden. Zowel zijn liedjes als mijn liedjes stonden hoog in zijn persoonlijke Spotify-lijstjes. Ik werd gevraagd om Spaanse Vlieg te komen spelen en ging op zoek naar een gitarist. Ik wilde niet met harde beats op een begrafenis gaan spelen, dat vond ik ongepast. Dus wilde ik een soort akoestische versie doen, Kees de Koning zei: ik bel Tjeerd wel, want die is daar ook. De ochtend van zijn begrafenis ben ik naar Tjeerd gegaan, heb ik hem voor het eerst de hand geschud en hebben we bij hem thuis dat liedje doorgenomen. We gingen gelijk door naar die begrafenis en hebben het daar gespeeld. Onze eerste ontmoeting was heel vreemd, maar wel gedenkwaardig en ook wel mooi, ergens. We wilden voor de nabestaanden Spaanse Vlieg opnemen in de studio, als steunbetuiging. Maar eenmaal in de studio voelde dat wat geforceerd, we gingen gewoon wat kloten, hij pingelde wat op gitaar. Helemaal Niks, het laatste nummer van de plaat is daaruit gekomen. Dat nummer ademt voor mij een beetje dat gevoel, ook in de tekst. Melancholisch, maar ook: het is goed zo."
Tjeerd Bomhof: "Er zit een soort dankbaarheid in. Het was maandagochtend, we hadden de tijd om samen muziek te maken en allebei het gevoel: we zijn er nog. Zonder er al te zwaar over te doen. We konden wel wat van elkaar leren, al wisten we van tevoren niet precies wat.”

En achteraf?
TB: "We hadden veel melodieuze en catchy ideeën, maar soms was het té. Ik heb daar veel van geleerd. Ik maak nu weer dingen voor mezelf en dan hoor ik soms dat stemmetje van hem: ‘dit is gewoon te af, dit is gewoon te goed’. Dan had hij gelijk. Ik ben best een sucker voor full-on pop, als het goed is kan ik dat heel mooi vinden. Ik ben supertrots op mijn Dazzled Kid-plaat, maar er zit wel degelijkheid in. Degelijk is soms tof, maar niet altijd. Ik heb nu een vrijheid teruggevonden die ik misschien even niet meer had. Met Dazzled Sticks was het een kwestie van de nummers níet helemaal afmaken. Soms dachten we: met een echte drummer zou dit veel beter klinken, maar eigenlijk heeft het zo ook wel wat. Fuck it, we laten het zo. Ook wat teksten betreft heb ik veel geleerd. Niet dat ik ooit in het Nederlands zal gaan schrijven - hoop ik voor de luisteraar. Adje rapt mee op Soefies, dat vond ik nou écht goed (Sticks lacht hard, red.). Hij komt binnen en gaat voor de mic staan, is aan het denken over zijn eerste zin. Als hij die dan heeft, doet ie hem in één keer. Dan wil hij die eerste zin horen met de beat, en gaat hij zijn tweede zin bedenken.”
S: "De Biggie en Jay Z-methode, zeg maar."
TB: “Ik als songschrijver van popliedjes dacht altijd: oké, we moeten een refrein hebben, met een concept, blabla. Adje gaat gewoon van A naar B naar C en komt ergens uit, aan het begin weet hij nog niet waar. Je laat veel meer aan het toeval over, ik vind dat creatief nu veel interessanter."

Tjeerd, het is voor jou even geleden. Ik hoorde dat je niet meer had gedacht ooit nog op een podium te staan.
TB: "Niet ‘ooit’, maar ik wist wel dat ik het alleen nog zou doen als ik het echt wilde. Als ik zou twijfelen, had ik het niet gedaan. Maar het voelde goed.”

Sticks, heb jij op hem moeten inpraten?
S: "Wel over het uitbrengen. Ik vond het op een gegeven moment zonde om niets met al die sessies te doen. Ik zei tegen 'm: we moeten dit uitbrengen, het is echt tof. Echt overtuigen hoefde niet maar ik was wel eerder op het punt van: laten we het doen. Met optreden ook. Ik zei: het ergste wat er kan gebeuren, is dat we het niet leuk vinden om hiermee op te treden. Dan doen we het niet, dat is verder geen big deal. Je moet er niet te gewichtig over doen."

Op Into The Great Wide Open schreven we in een recensie dat het voelde als een luchtig experiment, of een ideaal tussendoortje. Doen we jullie daarmee tekort?
S: "Qua teksten vind ik Dazzled Sticks eigenlijk de zwaarste shit die ik heb geschreven, die toch luchtig overkomt. Inhoud-technisch vind ik het echt sterk, maar tegelijk klinkt het alsof het liedjes zijn over lichamelijke hygiëne en zo. Ik ben niet die guy die hele conceptuele nummers schrijft over de staat van de wereld. Ik schrijf gewoon, maar daarin ga je heus wel horen hoe ik over dingen denk. In het algemeen moet het gewoon tof zijn om naar te luisteren, je moet het gevoel krijgen dat je dag wat beter wordt als je die cd aanzet."
TB: "Hoe we begonnen zijn is ook niet ‘luchtig’, het beginpunt was: het kan zomaar ineens zo zijn dat je er niet meer bent. Dus zijn we op het goede pad? Niet dat we dat tegen elkaar zeiden, maar bij mijzelf heeft dat in die periode best wel gespeeld. ‘Daar gaat er weer een op jonge leeftijd, ben ik zelf wel aan het doen wat ik moet doen?’ Dat moet je je niet de hele tijd afvragen, maar dat gebeurde toen wel. We spraken vaak op maandagochtend af: een nieuwe week, we praatten een beetje over de toestand van alles."
S: “In Blijven Lopen rap ik: ‘Ze krijgen nog geen cent mee van een euro aan storyraps’, weet je. Er zitten allemaal verhalen in, maar veel mensen denken: grappig, lekker rijmen op de achternaam van Prem. En dat is cool, als dat is wat jij eruit haalt. Blijven Lopen vind ik een heel belangrijk nummer op de plaat, het gevoel dat daaruit spreekt - goed, fout, slecht, kwaad, voorspoed, tegenslag – tussen dat alles is 'blijven lopen' de instelling waarmee ik leef. In die raps hoor je die hele instelling. Gewoon een geheugensteuntje aan mezelf."