Benjamin Clementine, Lowlands India, zondag 23 augustus 2015 

Het verhaal van Benjamin Clementine zou je zo in een boek kunnen stoppen: op vroege leeftijd raakte hij betoverd door de piano, Classic FM en de muziek van Eric Satie, maar toen hij zestien was, werd hij dakloos na problemen op school en met familie. Als negentienjarige vertrok hij naar Parijs zonder geld of contacten, en zong en speelde daar op de straten en in de metrostations. Na vier jaar werd hij ontdekt, en sindsdien mag hij Paul McCartney en Charles Aznavour tot zijn fans rekenen. Zijn mengeling van minimalistische klassieke muziek, jazz en chansons brengt hij met veel pathos vanachter zijn vleugel, vaak volledig in toepasselijk zwart gekleed en op blote voeten.

Clementines twee bekendste nummers speelt hij vandaag achter elkaar: 'Cornerstone' is een uitgeklede pianoballade die klinkt alsof Claude Debussy heeft getracht een Franse chanson te componeren, en 'Condolence' is met zijn subtiele hiphopbeat het sterkste nummer uit de set. Clementine staat niet meer in zijn eentje op het podium, maar heeft vandaag een cellist, drummer en bassist/toetsenist bij zich, die allemaal spaarzaam maar uitstekend worden ingezet bij de vertolking van 'Condolence'. Clementine en zijn diepe stem blijven het stralende middelpunt van deze verstilde, subtiele set.

Na 'Condolence' staan zowel Clementine als zijn drummer op. Ze hebben even oogcontact, de drummer gaat weer zitten en begint aan een ingetogen drumsolo. Clementine houdt theatraal zijn rug naar het publiek gekeerd. Het is een mooi, bijna intiem moment in een set die sowieso al van subtiliteit aan elkaar hangt. Het probleem is dus bijna te gemakkelijk te voorspellen: het publiek kan de waffel niet houden. Naast ons grijpen de buren dit moment aan om uitgebreid de wedstrijd NEC – Ajax door te spreken die eerder deze middag plaatsvond. Intussen is Clementine weer op zijn pianokruk gaan zitten, nog steeds met zijn gezicht naar de achterkant van het podium. Zijn schouders zakken een beetje naar beneden, en we stellen ons voor dat hij teleurgesteld zucht om het respectloze publiek.

Dat zou niet eens zo vergezocht zijn, want Clementine staat er enigszins om bekend zelf weinig geduld of sympathie te hebben voor kwebbelend publiek. In het MC Theater schijnt hij zelfs heel streng te zijn geweest, en mensen die ongeïnteresseerd waren, gevraagd heeft de zaal te verlaten. Vandaag is hij echter goed gemutst en maakt hij zelfs wat grapjes: 'Hoe gaat het daar? Het is heel warm. Is er al iemand flauw gevallen?' Hij heeft ook wat woordjes Nederlands geleerd, 'dank je' en 'liefde'. Op het allerlaatst bedankt hij het publiek: 'Jullie zijn heel aardig voor me geweest. En verrassend respectvol!'

Respectvol, dat valt best mee. Er staan best mensen in de volle India die enkel met open mond kijken, maar we horen ook wat drankbestellingen en besprekingen van nachtelijke avonturen langs komen. Maar tussen die gesprekken door valt toch uit ieders mond wel een variant van de woorden 'Mooi hè?' te horen. Benjamin Clementine is in alle opzichten de anti-Major Lazer en dus totaal geen festivalact, maar hij krijgt er vandaag wel een hoop fans bij.

De drie bandleden die Benjamin Clementine heeft gerekruteerd sinds de laatste keer dat we hem zagen, zijn een prachtige aanvulling op zijn act. Het maakt zijn set dynamischer, zonder aan subtiliteit in te boeten. Clementine is theatraal op een ingetogen manier, en het effect is groots. En het is ook best fijn dat we bij in elk geval één show vandaag geen sit-down hoefden te doen.