Courtney Barnett, Lowlands India, zaterdag 22 augustus 2015
Courtney Barnett maakt de origami waar Lowlands naar snakt
‘Wauw, meeklappen. Dat maken we normaal nooit mee.’
Eerder vandaag constateerden we al dat het nogal mainstream is geworden op Lowlands: waar zijn de punkers, de metalheads en de goths? Nu is Courtney Barnett niks van dat alles, maar ze is in elk geval iemand die uit de underground komt, en met grungy slackerrock de harten van een groter publiek weet te winnen. En vandaag ook de harten van Lowlands.
HET CONCERT:
DE ACT:
De Australische indierockchick Courtney Barnett kenden we al van songs als ‘History Eraser’ en ‘Avant Gardener’ van de EP How to Carve a Carrot into a Rose en haar optreden vorig jaar op het kleine zusje van Lowlands, Down The Rabbit Hole. Maar vanaf dit jaar staat ze echt in de belangstelling vanwege de geweldige debuutplaat Sometimes I Sit and Think And Think and Sometimes I Just Sit, die alom ronkende recensies kreeg. Meer dan ooit verpakt Barnett haar slackerrock en geestige teksten in uitstekende, puntige songs die blijven boeien. Live speelt ze net als op het album met een bassist en een drummer. Net als Nirvana, zeg maar.
HET NUMMER:
Een voorbeeld van zo'n puntige song is natuurlijk de knallende single ‘Pedestrian at Best’, vandaag als afsluiter gespeeld. Wat. Een. Track. Er lijkt het hele optreden lang al een soort energie in het publiek te zitten die er nú pas echt helemaal uitkomt. Druk is het niet echt in de India, maar vooraan gaat het publiek volledig uit zijn dak. En natuurlijk schreeuwen we die lyric van het jaar mee: ‘Give me all your money, and I’ll make some origami, honey!’
HET MOMENT:
Barnett heeft meer in huis dan louter rocksongs. Zo is er die prachtige countryballade ‘Depreston’ over een deprimerende huizenzoektocht in een afgelegen buitenwijk. Twee slepende langzame songs van haar debuutplaat mogen er ook zijn: eerst is daar het psychedelische ‘Small Poppies’, maar later in het optreden maakt ‘Kim’s Caravan’ nog meer indruk. Wat speelt ze dat nummer bezwerend, met die bijna mystieke gitaar in het intro waarna het geweld aan het eind losbarst. De tekst lijkt eerst een statement tegen milieuvervuiling te zijn (‘I see a dead seal on the beach / The old man says he's already saved it three times this week’) maar daarna relativeert ze dat meteen: ‘Don't ask me what I really mean / I am just a reflection/ Of what you really wanna see.’ Die twijfel, dat onzekere, dat vaak heel komisch verwoorde 'wat wil ik eigenlijk?', juist daarmee raakt Barnett thematisch een snaar bij haar generatie.
OOK OPMERKELIJK:
Niet voor niets wordt Sonic Youths '100%' keihard gedraaid voor aanvang van het optreden: meermalen laat Barnett zich gaan in een gitaaruitbarstingen die sterk aan de Amerikaanse noiseband doen denken. Het rockt nog een stuk harder dan op de plaat. Maar een nummer als ‘Dead Fox’ is dan weer verrassend poppy.
HET PUBLIEK:
Tja, superdruk is het niet in de India. Voorafgaand aan het optreden staat het misschien twee derde vol. Daar komen nog wel wat mensen bij, of degene die er zijn komen dichter bij het podium staan (het verschil is nu eenmaal niet te zien als je vooraan staat). Maar het lijkt erop dat Barnett hier heel wat mensen overtuigd heeft, onder hen ook bezoekers die haar muziek nog niet kenden. Een van die jongens schreeuwt na elk nummer tegen zijn vriend hoe tof hij het vindt.
HET OORDEEL:
Courtney Barnett is zelf ook een beetje beduusd van zoveel enthousiasme. Na ‘Depreston’ zegt ze: ‘Wauw, een echte festival clap-along. Dat maken we niet zo vaak mee.’ Heel wat festivalshows, radio airplay en goede recensies later lijkt ze nog steeds oprecht ondersteboven. Het enige wat aan te merken is op de show is dat het openingsnummer ‘Elevator Operator’ erg rommelig gespeeld wordt en er aan het begin wat al te veel slobberige slackertunes langskomen. Het duurt even tot Barnett op gang komt, maar ze zuigt het publiek daar langzaam in mee. Tot het echte vuurwerk begint bij afsluiter ‘Pedestrian At Best’. ‘Put me on a pedestal and I'll only disappoint you’, zingt Barnett in die song. Na deze show staat ze definitief op een voetstuk, maar teleurstellen zal ze niet zo snel.