Moet je voor de gein eens doen: jezelf tijdens de avondschemering installeren bij de vijf 'schoorstenen', de roodwitte zuilen die de overgang van campings naar festival markeren. Al is het maar een half uurtje. Dan zie je met eigen ogen de aflossing van de wacht. De eerste afhakers worden bij de ingang begroet door nachtvlinders, doorhalers en feestbeesten. Verse instroom. Nu nog relatief fris vanaf de camping gerold, zondag waarschijnlijk net zo brak als de dagploeg. Je moet simpelweg doseren, wil het nekkie er op Lowlands niet voortijdig af liggen.
Kies je voor de nacht en kom je voor elektronische dansmuziek, dan zit je vrijdag geramd in de driehoek Bravo, India en X-Ray, allemaal op loopafstand van elkaar. Wie naar dansbaar gitaarspul hunkert, kan vannacht terecht bij de Utrechtse alleseter St. Paul in de Charlie, terwijl nostalgische popfans hun heil zoeken in de uitpuilende Heineken (voorheen Grolsch) voor de Zer00’s Heroes.
De vrijdagnacht van Lowlands: ananashoodies, ontbrekende bassen en de terugkeer van de MC
Oempf!
Hij zag er op papier zo veelbelovend uit, de vrijdagnacht van Lowlands. Maar uitgerekend in de tent waar het geluidsvolume vanwege dreigende overlast teruggeschroefd is, gaat het vrijdag het hardste los. De drum ’n bass trekt op Lowlands eindelijk weer eens diepe groeven in de klei.
Dancejournalisten beginnen in Bravo, de moeder aller Lowlandsdanstenten. Zodra de laatste noten van Caribou’s 'Sun' er zijn weggestorven, krijgt de dj-tafel van Patrice Bäumel een duw richting podium. De Amsterdammer met Duits bloed hoorde lange tijd bij de inboedel van nachtclub Trouw, waar hij naam maakte met donkere, zwoele techno. Zo klinken ook zijn producties. Bäumel’s album Vapour is al vijf jaar oud maar recentelijk verscheen er wel een nieuwe single op het Kompakt-sublabel Speicher van zijn hand. Omdat hij maar een uurtje heeft, zet de boomlange Bäumel de klok direct een paar uur vooruit. Voor een lange aanloop is geen tijd. Hij draait techno met lage, zuigende baslijnen, waarop ijle synthlijntjes langzaam samenvloeien richting climax. Het is mooi, mysterieus en toch heel open.
Standje supermarkt
Iets wat je bepaald niet kunt zeggen van de drum ’n bass-storm die 200 meter verderop in de India huishoudt. De jonge Oostenrijkse DJ Mefjus (die het Groningse Noisia tot zijn vrienden mag rekenen) snapt precies wat de jonge kids voor zijn neus nodig hebben: drietrapsbaswobbels, gemene kicks en een virtuele duw in de knie. Terwijl hij zijn linkervuist gebald houdt, probeert een knul in een ananashoodie het houten plankier onder hem verder de klei in te trappen. Daarbij geholpen door drie meisjes met hun petjes achterstevoren. Dat het geluid in de India op standje supermarkt staat en iemand vergeten is om de subs aan te zetten, deert het publiek niet. De zaal staat lekker vol, iets wat de hele nacht zo zal blijven. Toch is het merkwaardig: in de tent waar het geluidsniveau nachtelijke restricties kent, gaat het hardste los.
Want in de nabijgelegen X-Ray moet het feestje eigenlijk nog beginnen. Weliswaar trapte de Haagse beatmaker Torus veelbelovend af met een snel gemixte en gedurfde set waarin o.a. Alice DJ’s kaashit 'Do You Think You’re Better Of Alone en Nightcrawlers' 'Push The Feeling On' voorbijkwamen, daarna zakt het feestje onder de golfplaten in. De Canadees Sángo staat met zijn cocktail van trap, heliumstemmen en r&b niet helemaal op zijn plek, zo lijkt het. Ook daarna blijven er lege plekken in de X-Ray zichtbaar, hoezeer daarna de Belgische DJ Slow en de Britse grimebaas Mumdance, hun best ook doen om het vuurtje weer op te stoken. Hoewel, Mumdance doet eigenlijk helemaal niet zijn best. Zo scherp en gefocust als hij vorig jaar was in Paradiso tijdens Sonic Acts, zo onsamenhangend is zijn set nu. Is hij soms dronken? Pas tegen het einde, als rave-achtige breakbeats de overhand krijgen, ontstaat er weer wat spanning. Jammer van die MC.
Microfoonvrienden
Dat is sowieso wel een dingetje dit jaar. De MC lijkt weer helemaal terug. SPOR heeft er een, Mefjus en Wilkinson hebben hun eigen babbelaars en ook afsluiter Gomes laat zich bijstaan door een microfoonvriend. Laat dat nou Vin-E zijn, een jongen die meer ritmegevoel in zijn linkerteen heeft dan veel EDM-dj’s in hun hele donder. Zijn flows zijn perfect getimed en gaan ergens over. Niet honderdduizend keer 'LOWLANDS!!' maar venijnige teksten die in mitrailleurtempo over beats van Gomes worden gespuugd. Bovendien weet Vin-E heel goed wanneer hij een stap terug moet nemen.
Daarbij staat Gomes ontzettend stoer te draaien. Sinds hij klaar is met het zwarte gat dat dubstep heet, heeft Theo Fortes zichzelf opnieuw uitgevonden. Hij zag een opleving van UK speedgarage, sprong er in en wist de Amsterdamse club Radion te porren voor een nieuwe clubavond. Vanavond geeft hij een puik visitekaartje af. Hij lardeert zijn vrouwvriendelijke loeibassen af en toe met grime (Skepta’s 'That’s Not Me' komt voorbij) en verrast door met 'Drank & drugs' te openen. Maar meestal heb je toch het gevoel in kolkende zwarte club in West-Londen te staan, ergens halverwege de jaren negentig. Het is energiek, spannend en precies de afsluiter die X-Ray zich wenste.
De terugkeer van de oempf
In de Bravo zal Dusky zodadelijk het licht uitdoen. Het Britse dj-duo ziet vanuit de coulissen de hoe de Duitser Frank Wiedemann enigszins moeizaam een eind aan zijn liveset als Âme draait. De elegante en subtiele deephouse komt in de enorme tent niet helemaal uit de verf, ook al laat het nieuwe materiaal van het producersduo een scherpere kant horen, inclusief venijnige vervormde gitaren. Maar het lage tempo (hooguit 120 bpm, tegen het einde van Âme’s optreden) in combinatie met de enorme hitte in de Bravo voorkomt euforische taferelen. Logisch dat Dusky na half vier direct twee tandjes bij schakelen en de ‘oempf’ terugbrengen met robuuste clubmuziek, inclusief tracks van hun nieuwe single Our Ordinary.
Ook Four Tet draaide eerder op de avond een paar nieuwe eigen producties. De ‘Brit die nooit slaapt’ kreeg vanavond van de organisatie ruim baan en twee uur de tijd, maar toch pakt zijn set niet zo legendarisch uit als onlangs op het Dekmantel Festival. Maar toen stonden we in een bos bij een ondergaande zon en klonk 'Glassbeadgames' als de beste dansplaat ever. Nu ben je niet eens verbaasd dat hij zijn met Martyn geschreven clubhit oplegt, en verwonder je je meer over hoe veilig de avontuurlijke producer vanavond eigenlijk draait. Hetgeen bij Four Tet overigens nog steeds betekent dat je ook Afrikaanse en Indiaanse klanken tussen de vierkwarts hoort. Nee, de beste optredens in de wat matte Bravo-nacht zaten aan de randen, met Bäumel als spannende opener en Dusky als energieke afsluiter. IJzervreters die vrijdagnacht knarsend op een houtje beten, komen zaterdagnacht met Paranoid Londen en Karen heus wel aan hun trekken.