La Roux, Lowlands Bravo, vrijdag 21 augustus 2015 

La Roux begon ooit als duo, maar inmiddels is zangeres Elly Jackson in haar eentje over. Er was oneenigheid over de richting van het tweede album met het andere lid, die vooral de producer was. Het debuut was synthpop, met de nadruk op pop. Frisse liedjes, die meteen in je oren kropen. Op het tweede album ging de Britse een andere richting op. Meer disco en iets meer new wave. Op het podium laat ze zich begeleiden door een band, die nog strakker speelt dan dat ze gekleed is. Vooral de gitarist die met minimale middelen maximale funk creëert valt op.

De hits deden hun werk, maar het echte prijsnummer is 'Let Me Down Gently'. Het begint als een ballad, waar op een of andere manier een disco feel in verstopt zit. Het krijgt je in beweging, terwijl er eigenlijk totaal geen reden voor is, zo langzaam en ingetogen dat het is. Halverwege barst de echte disco dan opeens los. Of nou ja, barst het los. Het is disco, maar van de eenzame soort. Ingetogen, bijna ijzig. Het type disco dat je wil horen als je ’s nachts over de snelweg rijdt. Man, en dan ook nog die gitaarsolo. Absoluut het hoogtepunt van de show, en ondanks de lengte nog steeds veel te kort.

Als het zaallicht gedimd wordt lopen de bandleden vanuit de coulissen op hun gemak, maar strak naar hun instrument. Direct zetten ze 'Uptight Down' in, de belangrijkste single van het laatste album. Tegen het einde van het intro komt La Roux zelf op. Ogen strak op de microfoon, en direct als ze die oppakt begint haar couplet.. Niks geen poespas, niks geen overdreven gezwaai. Spannend, en direct een enorme ontlading tegelijk. Zo maak je een entree.

Het zijn die kleine maniertjes die de band zo goed maakt. Iedereen weet exact wat er gaat gebeuren. Zodra La Roux in een nummer haar gitaar omhangt, zoekt de gitarist haar op voor een duel. De toetseniste wappert tijdens de nummers door quasi nonchalant met haar waaier. De frontvrouw staat altijd in het halve schemer, nooit in het volle licht.  Halverwege het concert wordt de stijloefening voor de oplettende kijker even verbroken. Aan het eind van een nummer valt de drummer van zijn kruk, en blijft dan nog even voor pampus liggen. 

De Bravo is verre van afgeladen. Onterecht, maar misschien is het helemaal niet verkeerd. Dit is ook wel een beetje muziek voor net te lege dansvloeren. 

Dat die laatste plaat niet het succes oogst waar misschien op gehoopt was, zegt niets. La Roux geeft met haar band simpelweg een ijzersterke show af, waar niet voor de makkelijke weg gekozen wordt. Dan krijg je soms wat weglopers. Maar dat hoort er allemaal bij. Aan alles straalt ze nog steeds uit een Diva in de dop te zijn. Net dat beetje gevoel voor drama, maar altijd stijlvol. Maar vooral met heel erg veel goede nummers en een ijzersterke band. Hoogtepunt voor wie in zijn eentje durft te blijven dansen.