Imelda May, Lowlands India, vrijdag 21 augustus 2015
Lowlands: Imelda May maakt rockabilly acceptabel
Aaneenschakeling van clichés blijkt schot in de roos
Oh my God! It's good to be alive! De Ierse zangeres Imelda May speelt precies de voorspelbare rockabilly nummers die je eigenlijk niet leuk wilt vinden, maar die ontzettend goed werken. De publiekslieveling weet moeiteloos een uur lang de India te vermaken. Galopperend tussen de sound van Shania Twain en The Baseballs maakt May gelukkig veel goed met haar jaloersmakende stem en uitstraling. Waarom werkt dit toch zo goed?
HET CONCERT:
DE ACT:
Vrolijke rockabilly uit Ierland, met Imelda May als frontvrouw. Muzikaal gezien is het een kruising tussen Shania Twain en The Baseballs, maar dan met een zangeres met een strot om jaloers op te zijn. De band bestaat uit een bassist die af en toe een contrabas erbij pakt, een drummer met een kilt aan en een aardige gitarist en trompettist. De drie heren voorop het podium, strak in het pak, kijken gedurende de hele show met een gemaakt stoere blik voor zich uit, terwijl de zangeres in haar glimmende rode laarzen en felgroene jurkje met schedels erop charmant danst en haar vocale capaciteiten maar al te graag laat horen. Clichés worden zeker niet vermeden: liedjes over wilde vrouwen, grote knappe mannen, roken, drinken en gokken. Veel nummers lijken op elkaar en zijn erg voorspelbaar. Zelfs als je de liedjes niet kent, kun je de akkoorden zonder moeite invullen. Het meezinggehalte is hoog, en dansen en klappen onvermijdelijk.
HET NUMMER:
'Oh My God! It's Good To Be Alive!' Het bekendste nummer van de Ierse zangeres is zo catchy dat het nog uren in je hoofd blijft naklinken. De simpele call & response zinnetjes worden vrolijk beantwoord door het publiek.
HET MOMENT:
Bij het een na laatste nummer legt bandlid Al Gare zijn contrabas op het podium neer. May gaat er lieflijk op zitten en Gare vergezelt haar met een ukelele in zijn handen. Ze spelen met z'n tweetjes een haast Jack Johnson-achtige cover van 'Dreaming' van Blondie. Even kruipt Gare uit zijn schulp en ontstaat er zowaar romantiek op het podium.
OOK OPMERKELIJK:
De drummer doet een wolf na ('awoooo') bij het nummer 'Psycho', dat zo de soundtrack had kunnen zijn van een kindvriendelijke weerwolffilm.
HET PUBLIEK:
Gezien een bovengemiddeld aantal cowboyhoeden in het publiek weet Imelda May de juiste mensen naar de India te trekken. Iedereen doet vrolijk mee, van jong tot oud en stoere knappe man tot wilde vrouw.
HET OORDEEL:
Imelda May is allesbehalve vernieuwend, maar weet een breed publiek moeiteloos een uur lang te boeien. De publieksparticipatie is dik in orde, jammer dat behalve May de bandleden zo'n gereserveerde en geveinsd stoere indruk maken. Het stembereik en de energie van de zangeres zijn indrukwekkend en bewonderenswaardig. Mocht je overwegen om een keer te gaan, neem dan gerust je moeder mee.