Tien tips voor Le Guess Who? 2015

Met o.a. Protomartyr, Chelsea Wolfe en Julia Holter

Atze de Vrieze en Ralph-Hermen Huiskamp ,

Zelfs de meest doorgewinterde muziekliefhebber heeft een behoorlijke kluif aan het programma van Le Guess Who? Het Utrechtse festival duikt dit jaar nog dieper in de geschiedenis en programmeert nog scherper richting de uithoeken van de hedendaagse voorhoede. Onmogelijk om daar 'slechts' tien tips uit de selecteren, maar deze tien acts geven je een fraaie doorsnede van waar het festival dit jaar om draait.

Mustafa Özkent
Het optreden van de Turkse protestzangeres Selda vorig jaar smaakte voor Le Guess Who overduidelijk naar meer. Het 2015-programma kent meer niet-westerse acts dan ooit, waaronder deze herontdekte Turk. Ook zijn psychedelische funk werd afgestoft door reissue label Finders Keepers, dat een neusje heeft voor psychedelische muziek en goed modern artwork. Mustafa Özkent komt zijn veertig jaar oude album Gençlik Ile Elele integraal spelen. Als dat niet zo geweldig klinkt als de reissue, staan wij vooraan met een glas rode wijn uit Güneydogu Anadolu. 
 
Julia Holter
Onze Griekse vriend Larry Gus liep enige tijd rond met een briefje in zijn portemonnee: Julia Holter makes a great record every year. Voor hem de ultieme motivatie om de lat hoger te leggen. Dit jaar flikte de Amerikaanse het weer, met haar vierde album Have You In My Wilderness, dat bij 3voor12 Album van de Week werd. Holter’s liedjes zijn dromerige en barok, maar met Feel You en Sea Calls Me Home staan er ook een paar ijzersterke, meer toegankelijke nummers op. 
 
Atlas Sound/Deerhunter
Een jaar geleden lag Bradford Cox letterlijk in de kreukels na een serieus auto-ongeluk, nu staat hij alweer op de planken. En hoe: vorige maand verscheen een nieuw Deerhunter album, en Cox verzorgt tijdens de bijbehorende tour zijn eigen voorprogramma als Atlas Sound. Verwacht dus een show van de buitencategorie: eerst de bezwerende loops van zijn soloproject, dan een van de beste indiebands van de laatste tien jaar. Met recht de grote headliner van de slotdag. Bekijk hieronder de meest poppy single die hij ooit maakte, Snakeskin.
 
Kamasi Washington
Het is lang geleden dat er in popkringen zo veel gesproken werd over een jazzplaat als over The Epic van Kamasi Washington. Dat komt vast ook door de connecties in de LA-scene die de saxofonist heeft. Hij werkte met rapper Kendrick Lamar en beatmakers Flying Lotus en Gaslamp Killer. Maar het komt toch vooral door het album zelf, een rasechte drie-dubbelaar die zijn titel eer aandoet. Eerder deze maand was ie al in Amsterdam en Rotterdam, en daar bleek ie met een geweldige band te touren, met daarin onder andere zijn vader op dwarsfluit en sopraan-sax.
 
Ho99o9
Een van de kleinste acts van Lowlands was H099o9 (spreek uit: horror), een spooky raptrio met een punkattitude. Dan moet je niet denken aan het puberale gedoe van Odd Future (ook tof, daar niet van), maar meer aan de Bad Brains-traditie, of meer recent Death Grips. De groep bestaat uit twee rappers met bivakmutsen en een samplebak, aangevuld met een live drummer. Hun sound is keihard en serieus angstaanjagend. Op Lowlands draaide het uit op een prima mosh-pit, Le Guess Who? gaat er vast overheen.
 
Protomartyr
Detroit, bakermat van de techno, maar ook van de vuile, rauwe rock. Stad in scherven ook, want zo’n beetje de helft van de gebouwen staat er leeg. Tegen dat decor maakte de band rond Joe Casey inmiddels drie album, waarvan de laatste twee in kleine kring voor veel rumoer zorgden. Een uitstekende keuze voor liefhebbers van het Deense Iceage, of de gevaarlijke postpunk van eind jaren zeventig.  
 
The Homesick
In Dokkum gebeurt het. Dat wil zeggen, in Dokkum gebeurt natuurlijk helemaal niets, maar juist daar broeit een interessant collectiefje van meerdere bands met dezelfde muzikanten. Het vrolijke kitschproject Yuko Yuko zat begin dit jaar bij onze 12 van 3voor12, maar The Homesick bleek dit jaar veel actiever. Die band is een stukje harder en rauwer dan hun fluorescerende evenknie, en staat op Le Guess Who? in een mooi programma met Rats On Rafts, Dollkraut en Torus.
 
The Space Lady
Susan Dietrich Schneider dankt haar faam aan het boek Songs In The Key Of Z, gewijd aan het fenomeen ‘outsider musicians’. Muzikanten - vaak eenlingen - die zich niets aantrekken van regels, trends of tradities. Die muziek maken die niet per se mooi is, of naar normale maatstaven zelfs ronduit lelijk, maar die toch op de een of andere manier intrigeert. The Space Lady begon haar carriere al eind jaren zeventig met een synthesizer en een Asterix-helm op straat in Boston, en twee jaar terug liet ze op Incubate zien dat ze daar tegen alle verwachtingen in mee kan ontroeren. 
 

Chelsea Wolfe
Chelsea Wolfe komt uit Los Angeles en ze maakt folk. Maar verwacht vooral geen liefelijke taferelen met een tokkelend meisje en zonnige liedjes. Al jaren flirt ze in haar muziek met de zwaardere metalen, op haar laatste album nog wel het meest. Het is in de kern dan wel folk, maar dan wel die van de meest verschroeiende en ongezellige soort. Vol noisemuren waar de stoerste metalmannen het nog benauwd van krijgen, maar altijd in dienst van het liedje. Dat dan weer wel. 

Hooton Tennis club
Tussen al het psychedelische geweld, de noise-kanonnen en de vergeten parels uit de muziekgeschiedenis is zo’n bandje als Hooton Tennis Club meer dan welkom. Niks geen uitgesponnen solo’s, invloeden van over de hele wereld of virtuoze solo’s. Jengelende gitaren, een zanger die tegelijk enthousiast als verveeld is en popliedjes die gewoon na drie minuten weer klaar zijn. Zo simpel kan muziek ook zijn.