Pearson opent met een nieuw nummer en speelt vervolgens wat nummers van zijn het prachtige Last Of The Country Gentleman uit 2011. De nummers Sweetheart I Ain’t Your Christ, Woman When I Raised Hell en Sorry With A Song komen achter elkaar voorbij. Ze duren gerust tien minuten per stuk maar vervelen op geen moment. Pearson speelt veel meer met dynamiek dan op de plaat, waardoor zijn nummers van klein en zacht naar uitbundig hard gaan. De akoestiek van de Janskerk werkt hier mooi in mee en met de prachtige verlichting zorgt dat voor een betoverend geheel. Wie zijn plaat te veel vindt voortkabbelen is hier op de juiste plek.
Pearson vertelt dat hij deze nummers al zo’n drie jaar niet gespeeld heeft en een stuk gelukkiger is nu. Hij heeft zich naar eigen zeggen drie jaar in een bos in Texas opgesloten. Het is een feest om deze nummers voor ons te mogen spelen, zegt hij: “Like cutting your fucking arm off”. Het is niet de enige keer dat hij de zwaarmoedigheid van zijn nummers met wat humor tussendoor verlicht: “You’re thinking: how can anyone so goodlooking have all these problems? Well, goodlooking people have problems too”. Vervolgens laat hij maar al te duidelijk doorschemeren dat hij vrijgezel is en fan van Nederlandse vrouwen. “All this can be yours” verzekert hij ze meermaals.
LGW15: Josh T. Pearson flirt met humor en verdriet zonder geloofwaardigheid te verliezen
“You’re thinking: How can anyone so good looking have all these problems?”
Geknipt en geschoren komt de Texaan in wit cowboykostuum het podium opgelopen. Pearson heeft de lange haren en lange baard achter zich gelaten en lijkt zo uit Brokeback Mountain gelopen. De knappe cowboy in iets te strakke broek verzekert ons “you’re gonna fucking love it” en dat blijkt geen woord gelogen. Met nummers van ruim tien minuten die op geen moment vervelen, wordt de Janskerk meegesleurd in zijn bittere ellende, die hij overigens grotendeels heeft achtergelaten.
In het midden van de set brengt Pearson twee nieuwe nummers. Om de kritische recensenten alvast voor te zijn, maakt hij zelf een opmerking over dat het tokkelpatroon identiek is aan de vorige nummers. Het klopt dat hij weinig varieert in zijn gitaarspel - soms is het zelfs wat slordig - maar het biedt een prachtige drager voor de verhalende teksten van de eens gebroken troubadour. Hoogtepunt van de set is het nieuwe nummer Stillborn to rock, waarin hij de thematiek van zijn album Last Of The Country Gentlemen nog even vasthoudt. Pearson kondigt aan dat hij het niet altijd droog houdt bij dit nummer en lijkt halverwege ook even echt te moeten slikken.
Hij sluit zijn show af met zijn nieuwe project The Two Witnesses. Hiermee brengt hij als gospel duo de oude ‘hymns’ waarmee hij opgroeide in het zuiden van Amerika. Hoewel het minder betovert dan de set tot nu toe vallen ook deze nummers goed in de Janskerk. Na een intense eerste drie kwartier is het een prettige manier op terug op aarde te komen en de regen van Le Guess Who? weer in te gaan.