LGW15: dansen, spacen en rocken op Club 3voor12/Utrecht

Woods on Fire, The Great Communicators, IX en The Mysterons

Tekst: Wies van der Heyden / Foto’s: Dinger Knoop ,

Met Le Guess Who? in de stad heeft Club 3voor12/Utrecht-editie een landelijk karakter gekregen. Met de Afrikaanse klanken van IX, de Oosterse vibes van The Mysterons, de dansbare indie van The Great Communicators en zinderende donkerte van Woods in Fire is het zweten geblazen in de zaal. En zoals altijd waren ze gratis te bekijken op deze laatste Clubavond van het jaar.

De bas van Woods on Fire duwt ons de avond in met donkere, stuwende ritmes. De mannen trekken als heuze rocksterren aan hun gitaren. De stem van zanger Jurgen van Harskamp glijdt à la Radiohead van de ene toon in de andere en de drums en bas geven het optreden een bezwerende cadans. De band staat op het punt om de studio in te gaan voor een nieuwe plaat en speelt dan ook veel nieuwe nummers. In één van de nieuwe nummers slaan ze wel erg ver door. In de bridge spelen de bas, drums en gitaren steeds weer hetzelfde loopje, wat bijna zorgt voor een soort abstracte krautrockgroove. Het nummer stopt ook redelijk abrupt, wat zowel verwarrend en boeiend is. Woods on Fire dwingt het publiek om actief te luisteren en houdt de aandacht vast in dB’s.

Dan even iets heel anders. Een lange hippiejurk betreedt het podium met als drager Marnix Dorrestein, die we kennen van onder anderen Über-Ich. IX is zijn soloproject. Dorrestein maakt deel uit van de 035-clan, die ook de excentrieke Jett Rebel heeft voortgebracht (en met wie hij onder anderen in Metro Mortale speelde). Qua verschijning doet de flamboyante Dorrestijn weinig voor Jett Rebel onder. Met oorbellen in, een dierenprintgitaar in zijn handen en gehuld in een groot gewaad vormt hij een interessant beeld dat zeker de aandacht trekt. Net als zijn exotische indiepop, overigens. In ‘Head Start’ horen we de gesampelde stem van Dorrestein die met enorme groove ingezet wordt en doorloopt in een gestoorde bridge. Naarmate de set vordert wordt de muziek steeds dansbaarder en ook steeds enthousiaster gebracht. “Is there a feestje going on tonight?!”, roept Dorrestijn. Ja dat feestje is zeker going on. “Aiaiai!”, “arriiiiba!” en andere tropisch enthousiaste kreten klinken uit de zaal die swingt op de Afrikaanse drums. We zijn getransporteerd uit dB’s, uit het koude, natte Nederland naar warmere streken. Extreem dansbaar, toegankelijk en met een behoorlijke dosis hitpotentie waarvan de magie live echt voelbaar wordt.

Dan is het de beurt aan The Great Communicators. Tussen alle opkomende indiebands is het de kunst om je muziek te onderscheiden binnen het genre, verrassend te zijn. Dit lukt de band redelijk. Samenzang tussen een jongen en meisje die bleek bij San Cisco en Bombay Bicycle Club ook al een succes te zijn. Maar The Great Communicators zijn iets minder lief dan San Cisco en iets bombastischer dan Bombay Bicycle Club. Jammer is dat vocalisten Arend Dijkstra en Gaia Sloterboom het grootste gedeelte van de tijd precies dezelfde toon zingen. Hoewel de twee stemmen niet dezelfde klankkleur hebben en de samenzang de muziek een prettige volheid geeft, zou er nog meer afwisseling mogen in de zang. De gelaagdheid van de muziek en het enthousiasme op het podium maken veel goed. De vrolijke zangeres Slotboom moet regelmatig haar kniekousen omhoog trekken omdat al haar sprongetjes en draaitjes ze doen afzakken. Het vrolijke en catchy ‘Zoetrope’ is een fijne afsluiter van dit sprankelende optreden.

Minder rechtdoorzee is The Mysterons, waarbij mysterieuze klanken door dB’s trekken. Ze leiden hun optreden in met een bijna oosters muzikaal stuk die in de eerste minuut al oploopt tot een bezielende climax. De toon voor de show is gezet. The Mysterons bestaan uit drie leden van Jungle by Night en gitarist Brian Pots van PAUW, die vanavond vervangen wordt door Jordy Sanger. Frontvrouw Josephine van Schaik trekt de kar. De funky drums, bas en toetsen van Jungle by Night komen samen met de psychedelische stem van Van Schaik. Een stem die zo nu en dan de hoogte in glijdt, met veel effecten erover, en die gromt in de laagte. Ze zet de fragiliteit van haar stem in maar kan ook zeker volume geven waarbij haar stem een ruiger, scherper randje krijgt. ‘Thunderbird 1’ komt langs met een ritme waar je nét niet lekker op kan dansen. Het voelt een beetje ongemakkelijk, onrustig, maar ook spannend en prikkelend. Enorm knap hoe de verschillende ritmes ook live strak worden uitgevoerd. Van Schaik kondigt met verlegen stem het laatste lied aan. ‘Warzone’ blijkt het hoogtepunt van de set. De groovende piano en gitaar komen samen en bouwen volume op. De band gooit alle energie eruit in een explosie om vervolgens weer terug te gaan naar subtiliteit en de hele opbouw opnieuw te beginnen. Het publiek wil meer, maar het is ondertussen al half twee dus hoogste tijd om een einde aan de avond te breien.