Ryley Walker meandert magisch door het bos
Met zijn warrige haardos, opgerolde broekspijpen en stoffige kleding die rechtstreeks van de vlooienmarkt lijken te komen, zien de 26-jarige troubadour Ryley Walker en zijn band er net uit als lichtelijk verwarde filosofiestudenten. En zulke muziek maken ze ook: het is jazzy seventies-freakfolk die wel doet denken aan mannen als Tim Buckley en Bert Jansch. Zijn dit jaar verschenen album Primrose Green werd door fijnproevers met gejuich ontvangen, en terecht. Het is muziek die is gemaakt voor versleten platenspelers, die perfect tot zijn recht komt in het bos. En verdomd, daar staat Walker vandaag ook. Het bos was dit weekend nog niet zo vol als vandaag, vooraan is een gigantische sit-in gaande en al gauw past er niemand meer bij. Het is een fantastische show: Walker tokkelt virtuoos op z’n exotisch gestemde gitaar, die eruit ziet alsof hij al heel wat te verduren heeft gehad. De vierkoppige band achter hem speelt ondertussen lange meanderende solo’s en aan prijsnummer Primrose Green lijkt geen einde te komen. Hij blijkt ook nog eens een hele leuke, amicale gast te zijn die iedereen meekrijgt met zijn droge grapjes. "Nee, jullie moeten nu niet de wave doen, hoor. Hoewel: de verleiding is groot om het op te roepen..” Waarop het publiek zowaar een heerlijk kneuterige wave doet. Prachtige show in perfecte setting. (Timo Pisart)

Gabriel Rios smelt in de felle zon
De aankondiging van Gabriel Rios belooft een 'tropische verrassing', maar feitelijk doet de Puerto Ricaans-Belgische zanger niet zo veel spannends. We kennen hem allemaal van dat ene liedje van die appelsapreclame, maar dat is alweer een decennium geleden. Inmiddels heeft hij meerdere albums uitgebracht waar we in Nederland weinig van hebben meegekregen. De nieuwste daarvan, This Marauder's Midnight (2014), wilde hij zo veel mogelijk uitkleden, zo vertelt Rios tegen een zonnig Sportveld. 'Je vroeg je misschien al af waar de tropische vibes zijn gebleven.' In plaats daarvan heeft hij drie koperblazers, een celliste en een contrabassist bij zich die het geheel een wat serieuzere, meer jazzy sound moeten geven. Geen percussionist; dat doet Rios zelf door flink op zijn akoestische gitaar te meppen en mild onsmakelijke geluiden te maken met zijn mond. Alles bij elkaar klinkt het mooi vol en inderdaad subtieler, maar helaas valt Rios in de meest evidente valkuil die zich voordoet zodra je muzikaal gas terug neemt: het wordt saai. De focus ligt hier op sound en technisch spel, maar de liedjes kunnen de kale arrangementen niet dragen. Dieptepunt is zijn huidige versie van 'Broad Daylight', duidelijk bedoeld als minder frivool en duisterder, maar daardoor niets meer dan een slappe cover. (Cécile van Wijnsberge)

Andy Shauf is de droevigste singer-songwriter van Vlieland
De Canadese droefsnoet Andy Shauf noemt zichzelf 'bearer of bad news', en maakt dat vandaag in het bos behoorlijk waar met stemmige liedjes in de geest (en met het stemgeluid!) van Elliott Smith. Hij zingt er eentje over huilen ("het is een beetje een who dunnit"), eentje over "een vriend opbiechten dat je verliefd op hem bent" en eentje waarin hij alsmaar het mantra "asleep on the floor" mompelt. Het is ook wel een beetje een slaapverwekkende show, veel mensen sluiten eventjes de ogen bij de sombere liedjes van Andy Shauf, maar het is tegelijkertijd hartstikke vol in het bos. Dit is de enige locatie waar zulke introverte, fluisterzachte liedjes kunnen raken, en dat lukt Shauf best. (Timo Pisart)

Maarten Vos is een neo-klassieke held op sokken
Een klassiek geschoolde cellist in een kerk, dan weet je het wel, toch? Niet dus: Maarten Vos studeerde op het conservatorium Bach en Brahms, maar combineerde dat thuis al met linksdraaiende elektronica. Daarmee werkte hij al samen met Greg Haines en stond hij op de podia van Eurosonic, Pitch, Motel Mozaique en Le Guess Who. En nu staat hij dus in de kerk, en met zijn haar behoorlijk in de war en grappig genoeg op sokken maakt hij een charmant warrige indruk. Met z'n tenen drukt hij pedalen in om zijn langgerekte cello-klanken te samplen tot hij een volwaardig strijkorkest heeft. Om vervolgens een stemmige technobeat in elkaar te draaien en daar grootse synthesizerakkoorden overheen te spinnen. Zo werkt hij langzaam naar dwingende hoogtepunten toe, met subbassen zo diep dat de kerk er spontaan een beetje van gaat trillen. Af en toe maakt hij een spijtig schoonheidsfoutje en soms duurt het wat lang om tot zijn punt te komen (dat krijg je als je een voor een alle lagen moet inspelen). Maar zodra hij daar eenmaal is, nemen zijn composities (of zouden het improvisaties zijn?) goddelijke vormen aan. In de kerk werkt het prachtig, maar vergis je niet: Vos zou op zoveel plekken tot zijn recht kunnen komen. Stel je eens voor hoe overweldigend dit kan worden in een industriële loods, om half 5 's nachts? (Timo Pisart)

STUFF. tettert door eigen groove heen 
Knap lullig: is het publiek zo laaiend enthousiast dat je wordt teruggeroepen voor een toegift en begin je dus weer te funken, blijkt dat het zaalgeluid uit is en uit blíjft omdat de tijd om is. Ja, dan valt boegeroep je dus ten deel. Het overkwam STUFF., maar goed, daar ging wel een bijzonder opruiend optreden de Belgische fusionband aan vooraf. Zoals producers als Bonobo en Flying Lotus zich hebben laten inspireren door fusionrock uit de zeventiger jaren, zo laat STUFF. die elektronica weer doorsijpelen. Mét een gast die staat te scratchen en met een midi-blaasinstrument: zo’n plastic buis waar je doorheen staat te tetteren en welk geluid je maar wil uit kunt krijgen. Het ene moment klinkt het als een dwarsfluit, het volgende als een crashende Gameboy en daarna weer als een overstuurde panfluit. Ze razen van een glibberende acidtrack door naar een trage hardrockriff en vliegen dan weer uit de bocht met gekke freejazzimprovisaties waarbij je vanzelf de draad kwijtraakt. Toch is het wel knap: als je je ogen sluit, is het soms volstrekt onduidelijk dat hier een band staat te spelen en niet een producer, zo sterk is de groove. Behalve dat er dan weer een tetterende basgitaarsolo doorheen komt. (Timo Pisart)

Tourist LeMC, en het komt allemaal goe
“Speciaal voor jullie zal ik vandaag beter articuleren”, zegt Tourist LeMC (echte naam Johannes Faes), rapper/kleinkunstartiest uit Antwerpen die zijn platen via het Nederlandse Top Notch uitbrengt. Meer kleinkunst dan hiphop overigens, inclusief begeleiding van saxofoon, piano en akoestische gitaar en een warm wollen vest. Zijn teksten gingen aanvankelijk over de Antwerpse straten, meer in het specifiek de wijk Seefhoek. Inmiddels heeft hij zich wat verbreed en zit Tourist een beetje in het feelgoodgebied van Typhoon, ware het niet dat hij geen enkele moeite doet de platitudes te ontwijken. “Je moet soms vechten voor je relatie, alleen dan kan het goed gaan. Maar je moet ook realistisch zijn als het niet goed gaat.” Er volgt een zijig liedje over afscheid nemen, Adieu. Maar geëngageerd is hij zeker: het spreekt absoluut voor Tourist dat hij zich uitspreekt tegen de vluchtelingencrisis, en dat hij vluchtelingen in Calais en andere plaatsen een hart onder de riem wil steken. In Klein Gebedje, oorspronkelijk opgenomen met Sticks, vertelt hij het verhaal van een Syrische vluchteling.

Eerlijk is eerlijk, in deze fraaie setting werkt het allemaal behoorlijk verbroederend. En dus zingen we Koning Liefde uiteindelijk met zijn allen mee. “Dat is de eerste keer dat ik hem in het Hollands hoor!”, zegt Tourist opgetogen. (Sjoerd Huismans)

zZz en De Bolder zijn een match made in heaven
Er staat weer eens een enorme rij voor de Bolder. Dat is deels door het weer en deels door het feit dat de Bolder het enige overdekte podium van het festival is. Maar op een druilerige nacht als deze is zZz ook precies een act die je graag wil zien, en dan vooral in een geannexeerde campingdisco. De twee mannen van zZz zijn altijd al de koningen geweest van less is more (en hard). Vannacht is het weer een en al krautsynths en ziedende drums op standje permanente gehoorbeschadiging, en al snel is de voorste helft van De Bolder een vieze, kolkende massa. De achterste helft lijkt voornamelijk te zijn gekomen om te schuilen voor de regen, maar zZz is hier zo op z'n plek dat je hoe dan ook blijft staan. Anders mis je namelijk iets te geks. Bier en crowdsurfers vliegen door de lucht, aan de zijkant staan mensen elkaar te versieren, er blaast een koude airco in je nek. In een razende vijftig minuten is het voorbij. Een keiharde bliksemschicht in je kanis. (Cécile van Wijnsberge)

Vergane nineties-glorie met Sophia 
Into The Great Wide Open blikt graag terug op jaren negentig: vorig jaar was de eer aan het bekendere Buffalo Tom, dit jaar is de Brits-Belgische band Sophia aan de beurt. Daar is toch zeker een mannetje of dertig heel enthousiast over, blijkt als je een paar minuten voor aanvang richting de Fortweg loopt. De introductie op de ITGWO-site belooft feest: "Sophia maakt trage, melancholische muziek met teksten over verdriet, dood en eenzaamheid.” Eenmaal begonnen blijkt dat dat niet alleen een omschrijving is: de teksten van frontman Robin Proper-Sheppard (type sympathieke macho) staan letterlijk bol van woorden als ‘death’, ‘darkness’ en ‘loneliness’.

Het eerste nummer is meteen een ode aan Jimmy Fernandez, de overleden bassist van Proper-Sheppard’s vorige band The God Machine. De frontman benadrukt meerdere keren hoe blij hij is dat ITGWO hem hiervoor uitnodigde en op momenten laat de band zeker wat moois horen: de ingetogen gespeelde mid-tempo ballade Oh My Love bijvoorbeeld. Sophia speelt (zeven jaar na de laatste plaat) zelfs een nieuwe song, maar dat is met afstand de slechtste van de set. Met een blokje hardere alt-rock sluit Sophia af, soms zelfs neigend naar oude Tool zoals in het hardere The River Song. Laten we het er maar op houden dat de jaren negentig best tof waren, in de jaren negentig. (Sjoerd Huismans) 

Knotsgekke dag Son Lux eindigt met vroegtijdig gestaakte show
Bij Sophia was het even hiervoor al schrikken vanwege het gebrek aan animo, maar bij de bepaald veel hippere postrockband Son Lux hadden we dit niet zien aankomen. Dertig à veertig man, meer is het niet als de Amerikanen beginnen. Ryan Lott kan er zelf smakelijk om lachen. Zelfs zonder microfoon is de gitarist in staat het publiek te vertellen over de “crazy day” die ze hebben gehad en de wilde watertaxirit over de Waddenzee (“Zelfs T-Pain van I’m On A Boat was hiervan af gevallen”). Vijf albums heeft Son Lux al weer gemaakt, en vooral van de recentere komt aanvankelijk veel langs. Zoals het bombastische Change Is Everything en het duistere elektronische Your Day Will Come. Bekendste track Easy krijgt een zeer opzwepende uitvoering met wilde jazzy gitaarsolo.

Ondertussen vermaakt Lott zich met een meeklapmomentje met de enkele tientallen regenjassen die voor zijn neus staan, in een geïmproviseerde jam met de drummer. “Het is koud hier, maar bedankt dat jullie hier warm willen worden met ons.” En dan grijpt de organisatie in: de show moet gestaakt worden. Het publiek vangt nog net het woord “dangerous” op en vraagt zich vertwijfeld af wat er aan de hand is. Maar verdere uitleg van de organisatie komt niet, het is Lott zelf die - nog steeds met een lach op zijn gezicht - aankondigt dat ze niet verder mogen. Later blijkt dat het te hard waaide. De windkracht was boven de voor de veiligheid maximaal toelaatbare snelheid.Een supervreemd maar muzikaal zeer hoogstaand half uur Son Lux, daar moet ITGWO het mee doen. (Sjoerd Huismans)