Leon Bridges is een Texaan (“we zijn te paard naar het vliegveld gekomen”), die dit voorjaar zijn debuutalbum uitbracht. 

 

Meest bekend tot nu toe is het nummer Coming Home, een romantische ballade over - jawel - het verlangen naar je geliefde. “Coming home to your sweet tender loving, you’re my one and only woman”, croont Bridges, niet vrij van pathos, maar laten we hem het voordeel van de twijfel gunnen en het ‘classic songwriting’ noemen. Een tijdloos liedje dat uit de oude doos zou kunnen komen.

 

Hop, daar gaat zijn Bordeaux-rode hoed. Hij had hem al een paar keer preventief vast gegrepen, maar nu ontglipt ie hem toch even. Maar niet voor lang: een centimeter of zeven van zijn perfecte kroes onderschept hij het gevaarte, en met een soepele beweging verstopt hij het ding achter zijn rug. Ja, je bent in control of niet!

 

Bridges speelt zijn hele plaat, maar heeft nog tijd voor maar liefst zes nieuwe nummers. Ze variëren van dansbare songs als Brown Skin Girl en Mississippi Kisses tot ballades als Flowers en River. Al deze songs hebben hun blauwdruk in de vroege rhythm & blues van de jaren zestig. De jaren voordat de funk uitgevonden werd. We hebben de laatste jaren heel wat oudere artiesten zien terug grijpen op de klassieke soul (vorig jaar stond hier Charles Bradley). Hun gebrek aan originaliteit maken zij vaak goed door ziel en zaligheid uit te storten op het podium. Dat geldt niet voor Leon Bridges, die het allemaal kennelijk zo makkelijk af gaat dat hij vergeet er moeite voor te doen.

 

Toch is voor dit soort vakmanschap altijd wel publiek te vinden, en dat is bij Leon Bridges niet anders. Al is dit ook een uitstekend momentje om eens rustig een van de gerechten uit de 3voor12 eettest top tien uit te proberen. Bonustip: de Koreaanse fried chicken blijkt ook erg de moeite waard.

 

Als Leon Bridges toch zo nadrukkelijk afkijkt van de helden van weleer, kan hij beter ook wat showtrucs leren. Doe iets, val op je knieën, laat een cape over je heen draperen, geef je microfoonstandaard een schop en vang hem weer op voor ie valt, verzin desnoods iets nieuws, maar doe iets. Nu blijft het een muzikaal hoogwaardige, maar uiteindelijk veel te brave show. Wel persoonlijk, niet intens of doorleefd, en zelfs niet echt entertaining. En dan heb je als retro-act weinig meerwaarde.