Girl Band, Into The Great Wide Open, De Bolder, vrijdag 4 september 2015

Nee, er zitten dus geen vrouwen in de band. Net als dat de titel van het aanstaande debuutalbum Holding Hands With Jamie ook menigeen op een verkeerd spoor zetten. Dus sorry, moeders met kinderen vooraan, dit zijn gewoon vier gasten uit Ierland die steenharde en messcherpe noise spelen. Dat deden ze al op de EP’s France 98 (2012) en het (eveneens heerlijk ironisch getitelde) The Early Years.

Aan het begin van hun carrière, een paar jaar geleden, werd Girl Band nog vaak met grunge vergeleken. Recensenten wisten niet zo goed wat ze aanmoesten met de Ieren, die met een heel oorspronkelijk geluid kwamen. Met een beetje goede wil zijn er wel wat invloeden van bands van vóór de grunge (Fugazi, The Fall) in te ontdekken, maar eigenlijk is de sound nog het best te omschrijven als lawaaiige live-techno. Met name drummer Adam Faulker zorgt ervoor dat hij nooit een standaard rock-backbeat speelt, maar juist ritmes die veel meer met dance te maken hebben. En het best komt dat natuurlijk naar voren in die geweldige Blawan-cover Why They Hide Their Bodies Under My Garage, door Girl Band volledig naar hun hand gezet (Check vooral ook de video).

De band speelt vanavond veel nummers van het aanstaande debuutalbum, zoals de al uitgebrachte ‘singles’ Paul en Pears For Lunch. Maar ook heel veel indruk maakt de furieuze afsluiter The Witch Doctor, het nummer waarin frontman Dara Kiely het definitief lijkt te verliezen. In moordend tempo raast hij zich door de tekst, om uiteindelijk simpelweg te eindigen in een serie geschreeuwde cha-cha-cha’s. Nog één keer komt er een moshpit van de grond.

Zoveel verschil als er tussen de harde en zachte stukken zit, zit er ook tussen de lengtes van de songs: het kortste nummer klokt op iets meer dan een minuut af, de langste haalt de acht minuten wel.

Tja. Girl Band is wellicht even wennen, maar vanaf die felle single Paul gaat het vooraan in elk geval helemaal los. Er lijkt echt een soort omslagpunt te zijn: de mensen waarbij het kwartje valt komen volledig in de Girl Band-trip terecht, de rest vertrekt. Dat levert een halflege Bolder op, maar wel een halflege Bolder waarbij het er superintens aan toe gaat.

Een van de beste shows van de dag, door een band die dwars door alle genregrenzen heen iets geheel nieuws en fris neerzet. Nauwelijks gebaseerd op melodie, maar (wederom zoals bij techno) meer gebaseerd op subtiel veranderende patronen en ritmes. Gitarist Alan Duggan speelt niet echt riffs, maar ramt zwaar door effecten vervormde klanken uit zijn gitaar. En ondanks de herrie wordt het niet lomp, eerder fel en scherp - ook als de band plots een stapje terug doet, zoals in Umbongo, klinkt elk element precies zoals het moet klinken. Dat zo’n harde band zo geraffineerd kan zijn.