Tien tips voor Into The Great Wide Open 2015

Met o.a. Fresku, Weval en John Cooper Clarke

Atze de Vrieze ,

Ai, dat was toch even een streep door de rekening. Afgelopen week moest Into The Great Wide Open een streep zetten door drie van hun belangrijkste namen. Gelukkig zit de charme van het eilandfestival ook en vooral in de eigenzinnige keuzes die excelleren in een bijzondere setting. En zo was het nog altijd makkelijk om te komen tot deze tien tips.

Fresku
Hij is zonder enige twijfel de man van het moment. Zijn aanklacht tegen het witte bolwerk Hilversum leverde ongelofelijk veel rumoer op, de uitgebreide interviews in Vrij Nederland, NRC en 3voor12 bewezen dat Fresku nog veel meer in zijn mars heeft. Al drie albums lang kennen we Fresku als een sterke rapper, die humor en persoonlijke ontboezemingen op een ongeëvenaarde manier combineert.
 
Hunee & Antal
Na hun spectaculaire nacht in de Lowlands X-ray vorig jaar wil iedereen Hunee en Antal graag samen boeken. De beide crate diggers leerden elkaar kennen via Antal’s label Rush Hour, waar Duitser Hunee deze zomer zijn debuutalbum uitbracht. Hun dj-sets zitten vol met onbekende, maar onweerstaanbare house, disco en Afrikaanse muziek. 

 

Weval
Zelfs op festivals waar nauwelijks tot geen dance geboekt wordt, willen ze dit jaar Weval hebben. De twee uit Amsterdam lieten zich overal zien met een sterke liveset van melodieuze house. Die viel al dusdanig goed in de smaak bij het befaamde Kompakt label dat ze er een EP mochten uitbrengen, en ook hun aanstaande debuutplaat zal het Keulse stempel krijgen. Wij zagen ze al vaak langs komen deze zomer, ze stelden nooit teleur.
 
Girl Band
Je kunt natuurlijk naar Into The Great Wide Open voor de vrolijke toeteraars van Gallowstreet. Je kunt op hetzelfde moment ook kiezen voor de vieze gitaar-Ieren Girl Band. Meisjes zitten er helemaal niet in deze band, en hun vrouwelijke kant laten ze ook al niet horen. Het nieuwe album Holding Hands With Jamie heeft ook al zo’n verraderlijk romantische titel, maar laat je niets wijs maken. Ze zijn geen spat minder venijnig.
 
John Cooper Clarke
Performance poet John Cooper Clarke stond eind jaren zeventig op dezelfde flyers als Sex Pistols en Joy Division. Zij brachten de revolutie in muziek, hij was minstens zo krachtig in woorden. Wie niet van die generatie is, kan nog altijd de krachtige opnames terug horen, waarin je bij wijze van spraken het spuug op de mic hoort kleven. 66 is Clarke inmiddels. Benieuwd wat ie nog te vertellen heeft.
 
Oscar & The Wolf
Al vanaf de eerste show op Eurosonic in januari was volstrekt helder dat 2015 het jaar van Oscar & The Wolf ging worden. Eigen land België hadden ze op dat moment al in de zak zitten, in Nederland borrelde het, is daar was goed te zien waarom. De flamboyante elektronische popsongs kregen een enorme flair, en in vergelijking met hun prima album kregen ze op het podium echt meerwaarde. Dankzij de verschuivingen in het programma staat Oscar nu ook op hun ideale spot: in het donker.
 

Torres
Zangeres Mackenzie Scott alias Torres uit Nashville was een sensatie op de afgelopen editie van SXSW, het showcasefestival in Austin. Ze maakt gitaarliedjes die te omschrijven zijn als PJ Harvey-nieuwe-stijl en maakte al twee goed ontvangen albums. De tweede daarvan, Sprinter, kwam dit jaar uit en is nog wat beter dan het titelloze debuut door de grungy gitaren die Torres’ muziek nog wat steviger maken.

Dazzled Sticks
Liedjessmid Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid, ex-Voicst) en Sticks, de rapper die onlangs de Alpha compleet omver blies met #opgezwolletotnu, slaan de handen in elkaar met hun nieuwe project Dazzled Sticks. Motel Mozaïque moesten ze afzeggen, maar bij deBeschaving lieten ze lome, slepende beats horen en werd er gedanst als soefies (aanhangers van het soefisme, red.). Hun gezamenlijke album moet nog verschijnen, maar dit kan eigenlijk alleen maar goed gaan.

Bombay
Een nieuwe naam, een nieuw geluid. Voorheen tourden de Amsterdammers door Duitsland, Frankrijk en de VS als Bombay Show Pig, nu spelen ze als Bombay met hun nieuwe bassist Gijs Loots en een nog internationaler geluid. Voor ITGWO hebben ze een speciaal optreden voorbereid: ze spelen hun eigen soundtrack bij de film Vampyr, de horrorklassieker uit de jaren '30.

Maarten Vos
Een klassiek geschoolde cellist in een kerk: dan weet je wel wat te verwachten, toch? Niet dus. Maarten Vos opereert op het snijvlak van vrij filmische, klassieke muziek en elektronisch experiment. Met laptop en berg aan synthesizers stapelt hij laag over laag heen, van intiem en romantisch tot keiharde vervormde drones. Daarin lijkt hij wel wat op de IJslandse componist en pianist Olafur Arnalds, maar dan dus met cello. Daarmee imponeerde Vos al op Motel Mozaique, Le Guess Who?, Eurosonic en Pitch, nu ook in de kerk op Vlieland.