The War On Drugs, Down The Rabbit Hole Hotot, zondag 28 juni 2015
DTRH15: Meeslepend The War On Drugs overtreft zichzelf
De songs hadden ze al, nu ook de show
Best Kept Secret boekte The War On Drugs vorig jaar op precies het goede moment: de band had een ongekende radiohit met ‘Red Eyes’ en stond in het middelpunt van belangstelling. Down The Rabbit Hole hapt een jaar later toe. ‘De eerste keer dat we een festival headlinen!, zegt frontman Adam Granduciel verrukt. De voormalige schoenstaarders zijn live alleen maar verder gegroeid.
HET CONCERT:
DE ACT:
The War On Drugs is een Amerikaanse indieband die in 2005 werd opgericht door Kurt Vile en Adam Granduciel. Debuutplaat Wagonwheel Blues (2008) met daarop de kenmerkende Bob Dylan-achtige zang van Granduciel en noisy gitaren van Vile werd goed ontvangen in kleine kring. Laatstgenoemde verliet de band om zich op zijn solocarrière te richten. Maar Granduciel was altijd al de belangrijkste songwriter en de iets minder gruizige opvolger Slave Ambient (2011) deed dan ook zeker niet onder voor het debuut. Maar de echte doorbraak kwam vorig jaar met het nog wat meer gepolijste album Lost In The Dream en de onverwachte radiohit ‘Red Eyes’. Vanaf dat moment kent ook het grote publiek alle ‘whooooow!’s’ uit zijn hoofd. Meer over The War On Drugs lees je in dit uitgebreide artikel.
HET NUMMER:
Kandidaten te over: ‘Baby Missiles’ van de vorige plaat stond van tevoren niet op de setist maar wordt toch aan het begin van de set al heel intens gespeeld. Oudje ‘Arms Like Boulders’ is al helemaal een prettige verrassing. Even daarna wordt huidige single ‘An Ocean Between The Waves’ gespeeld met een perfect opgebouwde vintage The War On Drugs-opbouw: een up-tempo maar dromerig begin en uiteindelijk die ontlading in een opzwepende gitaarlick. In ‘Red Eyes’ doen ze dat misschien nog beter. Het is zeker niet de song die het best wordt gespeeld – zelfs vrij slordig aan het begin – maar wel de song met de beste gitaaruitbarstingen. Het nummer is opnieuw gearrangeerd voor de zeskoppige live-band, een nieuwe partij voor de altsaxofoon krijgt een grote rol. Het langzaam meegezogen publiek slaat aan het springen en de eerste crowdsurfer meldt zich zelfs.
HET MOMENT:
De focus van The War On Drugs ligt heel sterk bij Lost In The Dream. Logisch ook, gezien het veruit hun bekendste en best ontvangen album is. Ook de albumtracks krijgen een centrale rol. ‘Burning’ is de opener. Geen knaller om mee te beginnen, wél een heel sfeervolle Springsteenesque song. En ja hoor, daar is-ie, tegen het einde van de song. De allereerste hoge ‘Whooooooooooowh!’, Granduciel’s karakteristieke uitroep die steevast aangeeft dat er weer zo’n gitaareruptie zit aan te komen. Er zullen er nog vele volgen.
OOK OPMERKELIJK:
Echte showmannen zullen het nooit worden, om de ouwelullenuitstraling van The War On Drugs even te bagatelliseren. Granduciel heeft natuurlijk wel charisma, ook al zie je hem drukker met zijn effectenpedalen dan met het publiek voor zich. Maar de band is dan ook van ver gekomen. Ten tijde van het eerste album zaten ze nog in een soort autistische trip: iedereen voor zichzelf. Het is nu wel degelijk een strakke liveband geworden, maar die praatjes met het publiek voelen eigenlijk nog steeds heel plichtmatig. ‘Dit is onze favoriete plek om te spelen,’ zegt hij alsof hij dat in elk land zegt. Even later: ‘Wat een geweldig festival!’ Seasick Steve geloven we op zijn woord, maar of Granduciel hier nou bij elk optreden aan de zijkant heeft gestaan?
HET PUBLIEK:
Tja, een knallende headliner als Foals vorig jaar is The War On Drugs natuurlijk niet. Aan het begin lijkt het vooral een luisterconcert te worden. Dat verandert al snel als de band toe is aan de bekendste tracks van Lost In The Dream. ‘Eyes To The Wind’ blijkt zowaar het perfecte tempo te hebben om a la De Toppers te hossen, al ziet het er een beetje bizar uit. Tijdens het meer dan tien minuten durende hoogtepunt ‘Under the Pressure’ wordt de hele tent meegezogen in de psychedelische drones van The War On Drugs. Daarna laat de band de teugels even vieren. Granduciel begint in zijn eentje aan een gitaarintro, waarin even een kakelmoment lijkt te ontstaan zoals bij Damien Rice. Maar bij de kalme melancholische afsluiter ‘Lost In The Dream’ staat het publiek voldaan en aandachtig te kijken. Een groot applaus volgt, zonder toegift komen de Amerikanen natuurlijk niet weg.
HET OORDEEL:
Goed, deze plichtmatige momentjes terzijde is The War On Drugs nog veel beter geworden dan vorig jaar. Zowel de show op Le Guess Who?, Mayday als het optreden op Best Kept Secret worden vanavond ruimschoots overtroffen. Dit is bovendien het eerste optreden in de Hotot dat volledig zuiver klinkt, en dat met de toch niet makkelijk te mixen geluidsmuur van Granduciel en co. Vooral de frontman gaat helemaal los met zijn effecten en wie even door de lagen dromerige noise heen prikt ontdekt in elk nummer fraaie details. De fretloze baslijntjes in het kalme ‘Disappearing’ bijvoorbeeld, of de saxofoondrone in de overweldigende toegift ‘Your Love Is Calling My Name’. Vanaf nu mag het een zekerheid heten voor de middelgrote festivals van deze wereld: je kan The War On Drugs zorgeloos als hoofdact neerzetten. Whooeeew!