Natalie Prass, Down The Rabbit Hole Fuzzy Lop, zondag 28 juni 2015
DTRH15: Slaapdronken Natalie Prass doet openbaar middagdutje
Mooi songmateriaal krijgt matte behandeling
Eigenlijk is de vroege zondagmiddag gemaakt voor Natalie Prass. Het publiek twijfelt een beetje of er een extra koffie in moet en zit in een roes waar de gevoelige liedjes van de zangeres gemoedelijk op aansluiten. Ze komt op in een stijlvolle korte zwarte jurk - ook niet van het chique gala-soort - met gouden hakschoenen en zegt loom ‘watskeburt’ in de microfoon. Het optreden van Natalie Prass is begonnen.
HET CONCERT:
DE ACT:
Haar schone titelloze debuut verscheen dit jaar, maar lag al vanaf 2012 te wachten. De reden: Matthew E. White, de ontdekker van Prass, had alleen geld voor de promotie van z’n eigen Big Inner. De egoïst! Prass werkte een beetje bij als achtergrondzangeres bij Jenny Lewis, maar uiteindelijk verscheen hij dan toch, dat album vol sfeervolle hartzeer-ballads voor mensen die ook de complete Dusty Springfield-collectie in hun kast hebben. Prass weet hoe ze een goed liedje moet schrijven.
HET NUMMER:
Zoals ‘Why Don’t You Believe In Me’, vanmiddag als eennalaatse in de set gespeeld. Een typisch Prass-nummer over de downfall en het einde van een relatie. Het is voor het eerst dat de zangeres wat felheid aan haar zang toevoegt. De Amerikaanse heeft een subtiele stem, niet het soort waarvoor het publiek na een uithaal opeens de handen op elkaar beukt, maar vandaag is het zelfs wat ingehouden. Gelukkig zit in ‘Why Don’t You Believe In Me’ wat pijn.
HET MOMENT:
Prass doet zowaar twee covers achter elkaar. Na ‘Caught Up In The Rapture’ van Anita Baker is het tijd voor ‘Any Time Any Place’ van Janet Jackson. Bij de laatste loopt ze vervreemd met een plastic speelgoeddinosaurus rond. De gitaarbasdrum-band heeft de Jackson-track aangepast op de rest van de lome set.
HET PUBLIEK:
De aanwezigen ontwaken langzaam tijdens de timide show. Men is niet met veel op komen dagen, maar er wordt aandachtig geluisterd. Een dergelijke band werkt vaak goed op de zondagmiddag van een festival. Alleen hadden de aanwezige liefhebbers wat meer beloond mogen worden.
HET OORDEEL:
Natalie Prass loopt met halve oogjes slaapdronken over het podium. Als ze het publiek halverwege per ongeluk een goede avond wenst, herstelt ze zichzelf nog wel, gevolgd door ‘what time is it? where are we? We’ve been in the van way too long.’ De vermoeidheid is niet alleen zichtbaar bij de frontvrouw. De band doet ook weinig progingen haar wakker te schudden. Bij opener ‘Your Fool’ laat de gitarist opeens nog iets Peter Visser-achtigs horen, maar daar blijft het bij. De soulvolle nummers krijgen geen diepte, geen ziel, geen vurige snik. Wel een zachte, wat rommelige behandeling. Wat zou het fijn zijn om de nummers ook live met blazers en strijkers te horen, indien de bespelers wél wakker zijn natuurlijk.
Prass speelt nog twee nieuwe nummers, waarvan ‘Last Time’ in het midtempo verlengde ligt maar de hoge stemoefening van ‘Jazz’ wat spannender wordt. De zangeres is nog even sprookjesachtig met het zoete ‘Is It You’ en ook een sterk liedje als ‘Why Don’t You Believe In Me’ blijft ook nu overeind. Maar het is pijnlijk als niemand zich echt geeft. Het is geen bescheidenheid, dit gezelschap verlangt naar een hangmat aan het water of simpelweg het einde van de tour. Prass heeft een fijne, lieflijke stem, ook nu, maar de kracht en het inlevingsvermogen in eigen nummers ontbrak. Haar ogen zeggen maar één ding: was ik maar thuis.