Roísín Murphy, Down The Rabbit Hole Hotot, zaterdag 27 juni 2015
DTRH15: Spannende Róisín Murphy kroont zichzelf tot nachtclubkoningin
Prikkelende show zit vol outfits en electrovondsten
De ene sterke frontvrouw (Brittany Howard van Alabama Shakes) is nog geen uur het podium af, of de ander betreedt het hoofdpodium. Deze Ierse is uit het chiquere hout gesneden. Róisín Murphy had in Parijs rond kunnen lopen met haar lange beige jas, haar stijlvolle hoofddoek, handtasje en rechthoekige zonnebril. Tijdens opener ‘Golden Era’ heeft ze het ironisch over de tijd dat geen ‘plinky plonky electronic music’ werd gemaakt maar ‘real songs.’ Róisín zet vol in op het eerste. Het maakt elke miliseconde spannend.
HET CONCERT:
DE ACT:
Ze werd natuurlijk bekend van Moloko, maar de solocarrière van de stijlvolle diva duurt ondertussen ook alweer tien jaar. Murphy liet zich in haar eentje vooral gelden als discokoningin. Haar tweede album Overpowered (2007) stond vol met catchy nummers met kop en staart. De grootste popsensatie ter wereld, dat wilde ze worden. Acht jaar en twee kinderen later is die drang eraf. Op het dit jaar verschenen Hairless Toys duikt ze geregeld vol de diepte in. Van de acht nummers die Róisín speelt, komen er vier van die laatste. Haar eerste twee soloplaten worden overgeslagen.
HET NUMMER:
‘Jealousy’ is in de experimentele set het meest straightforward disco-nummer. De dansende funkbas roept duidelijk Nile Rodgers op en inderdaad, dat werkt uitstekend op de dansvloer. Róisín draagt ondertussen een wit masker en tijdens het nummer haalt ze uit haar vers aangereikte tas een lange doek die ze om doet. Ze is modekoningin en discodiva ineen.
HET MOMENT:
Als eennalaaste speelt de vijfkoppige band ‘Exploitation’ met ingehouden electro dat klinkt als een wegwaaiend signaal. Murphy kruipt als een stervende over een box waar ze onderuit gaat. De ontregelende bas neemt toe tot een gruizige noisebom ontploft. De frontvrouw steekt een hand in de lucht. Deze dame is nog lang niet dood. Róisín Murphy is vanavond on top of the game.
HET PUBLIEK:
Het is geen toegankelijke set die Róisín Murphy vanavond speelt en bij aanvang is het verdomd rustig in die grote tent. Maar de zangeres windt de toestromende massa om haar vingers, gesteund door de vijfkoppige band die met haar door de nachtelijke electronica zoekt. De sterke show zuigt iedereen overtuigend naar binnen.
HET OORDEEL:
Róisín Murphy weet de tent om te toveren tot een nachtclub waar sluitingstijd niet bestaat. De lage visuals tonen hun fluorkleuren en de Ierse doet haar outfit-act. Onder een jas komt een zwarte jurk met witte blouse tevoorschijn, ze doet haar hoofd door een stoffen cirkel, ze pakt allerlei attributen van een tafel of kijkt ze aangereikt. Loom en sleazy loopt ze over het podium terwijl ze vol overtuiging zingt. Róisín Murphy is volledig in controle.
De popkoningin van enkele jaren geleden is niet meer te vinden. Als ze oud werk speelt is het van Moloko - ‘Familiair Feeling’ en ‘Pure Pleasure Seeker’ - die ook een dissonante draai krijgen. Murphy en band laten een experimentele zoektocht horen waarin een dromerige electronische sound verrast kan worden met een stevige bas, waarin onristige gitaaraanrakingen worden afgewisseld met pakkende discofunk. Róisín Murphy is sexy als ze dominant blijft tussen twee gitaristen met maskers die haar insluiten, maar durft ook een bewust onhandig dansje te doen op een ontregelende beat. Het matcht volledig, die modieuze Murphey en de honderd bochten nemende band. Het had nog wel een uurtje door mogen gaan. Róisín Murphy hoeft vanavond niet tot nachtclubkoningin van het festival gekroond te worden. Dat doet ze zelf al.