Death From Above 1979, Down The Rabbit Hole Hotot, vrijdag 26 juni 2015

Met z'n tweeën zijn ze, de een op bas en de ander op drums. Jesse F. Keeler gaat tekeer op zijn transparante bas, Sebastien Grainger stampt er tegelijk keiharde drums en zangpartijen uit. Dan heeft Keeler nog een synthje bij zich en slaat Grainger regelmatig op een drumpad met samples om het geluid nog iets verder uit te vullen. Ze lijken ook een beetje op elkaar, met die scheve zwarte kapsels en serieuze gezichten. Hun laatste plaat The Physical World komt uit 2014, een decennium na hun gevierde debuut en acht jaar na de daaropvolgende break-up. De 'creative differences' die destijds als reden werd opgegeven, leken volledig opgelost, want The Physical World was een verrassing van de beste soort. Inderdaad keihard, punky, uitstekend geschikt om eens flink je frustratie eruit te dansen: DFA1979 was weer terug, en in topvorm. Inmiddels durven we voorzichtig te hopen dat ze blijven, hoewel er van nieuw materiaal ook vandaag in Beuningen nog geen sprake is. 

DFA1979 moet het voornamelijk van hun indrukwekkende geluid hebben; hits schrijven is nooit hun sterkste punt geweest. Toch hebben ze er wel degelijk een paar, waarvan 'Trainwreck 1979' de scherpste is. Die spelen ze al halverwege de set, en de paar fans in het publiek herkennen hem direct. Dat is nog best lastig, want het geluid is behalve keihard vandaag ook nog een grote brij. We horen flink veel drums bovenop een ontzettend modderig basmatras met Graingers vocalen er zwak overheen. Gelukkig pikken de enthousiastelingen vooraan 'Trainwreck' er meteen uit, en begint direct de allereerste moshpit van de dag. Eindelijk matcht het feestje op de voorste rijen met de energie op het podium.  

You guys ready to party with us or what?' vraagt Grainger in de eerste helft van de set. Men roept van ja, maar doet voornamelijk van nee. Het is te heet, het is te hard, het gaat te snel – vaak nog een tandje sneller dan op de plaat. Als het duo qua tempo een stapje terug doet op 'White Is Red' krijgt het publiek even de kans om te ademen, en dat wordt beloond. In de rustige coupletten komen de gewrichten eindelijk een beetje los onder het romantische rode licht, wat de overgang naar het heavier refrein een stukje makkelijker maakt. Eindelijk durft de Hotot zich een beetje aan DFA1979 over te geven. Een betere inleiding voor 'Trainwreck 1979' hadden we ons niet kunnen bedenken. 

Net als op Where The Wild Things Are eerder dit jaar, staat de tent vandaag niet eens halfvol. Tegen het einde van de show bij lange na niet, zelfs. Mensen laten zich verdrijven door het geluid, dat zowel een muur als een moeras is: véél te hard en véél te ongedefinieerd. Vooraan wil het wel losgaan, daar staan de fans en de mensen die wisten wat ze konden verwachten. Daarachter houdt het publiek zich gedeisd. Moet er soms energie gespaard worden voor Damien Rice vanavond? Het is in elk geval te heet om hard te rocken, en voor zo'n grote lege tent heeft DFA1979 te weinig overtuigingskracht. 

Aan de band ligt het niet: Death From Above 1979 gaat hard als altijd. Grainger en Keeler geven zich volledig, maar het contrast met het apathische publiek is bijna komisch. Je krijgt het gevoel alsof er hier ergens iets niet helemaal goed is gegaan met de bedrading, alsof iemand per ongeluk iets heeft verwisseld. Het duo op het podium en de circa twintig man vooraan gaan all out, de rest van het publiek kijkt toe. Geamuseerd, dat wel. En aan het einde van de set is er toch dat warme applaus. Het Canadese duo zet dan ook iets indrukwekkends neer: een kanon aan geluid, een eigen smoel zonder opsmuk. Helaas verzuipt de band vandaag in hun eigen bak herrie.