Dat Greenwood niet alleen een van 's werelds meest gewaardeerde gitaristen is maar ook een fantastisch componist, zal voor de meesten niet zo uit de lucht komen vallen als die hoosbui van eerder vandaag. Radiohead-meesterwerk Exit Music (For A Film) uit 1997 bevatte al de blauwdruk voor zijn filmische werk met strijkers: dissonant, vervreemdend en spookachtig, eerder wringend en ontstemmend dan romantisch, zoals de meeste rockbands orkestraties inzetten. Op Kid A werkte Greenwood zijn buitengewone compositievaardigheden al verder uit, daarna componeerde hij de soundtracks voor onder andere The Master, Inherent Vice, We Need To Talk About Kevin, Norwegian Wood en There Will Be Blood. Die laatste is verreweg zijn beste, vandaag voeren hij en het London Contemporary Orchestra er drie composities van uit.

Daarin hoor je meteen ook dat je Greenwood vooral NIET moet scharen bij indie-klassieke tijdgenoten als Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Bryce Dessner (The National), Nico Muhly, maar eerder met hedendaags klassieke componisten als Krzysztof Penderecki, Toru Takemitsu en Arvo Pärt.

In stukken als 'Prospectors Arrive' en 'Future Markets' laat Greenwood de strijkers maniakaal aan de snaren plukken, dissonante akkoorden neerleggen en onaardse tonen voortbrengen. In opener 'Miniature' legt Greenwood een drone neer met sitar, in 'Vocalise Étude (1935)' vervangt hij de zangpartij met een Ondes Martenot, een van de allereerste elektronische instrumenten, met een spookachtig geluid dat een ver familielied zou kunnen zijn van de theremin.