The Tallest Man On Earth, Best Kept Secret Stage 1, vrijdag 19 juni 2015
Best Kept Secret: The Tallest Man On Earth moet z’n gloednieuwe band lozen
Solo was de magie er wél
Kristian Matsson stopte twee jaar geleden met touren omdat hij het in z’n uppie te uitputtend vond. Op Best Kept Secret rent hij bij aanvang met een frivole sprong het podium op. Gelukkig maar. Achter hem staat de oplossing voor het solo-probleem: een uitgebreide backline. Dit is het eerste Europese optreden van The Tallest Man On Earth mét band.
HET CONCERT:
DE ACT:
The Tallest Man On Earth heeft menig magisch concert gegeven met louter gitaar en stem. Die waren net als z’n platen van een constant hoog niveau. Matsson heeft een Bob Dylan-achtige stem waar iets snerpends in zit en zijn gitaarspel roept regelmatig dezelfde vraag op: doet hij dit werkelijk in z’n eentje? Het antwoord: hij doet het werkelijk in z’n eentje. Tot nu dan.
HET NUMMER:
Het ligt voor de hand dat de Zweed solo een intermezzo gaat doen. En jawel, de bandleden lopen na een paar nummers gedwee het podium af. Dan speelt hij, zonder begeleiding, een versie van ‘Love Is All’ die aankomt. “Here come the tears, but like always, I let them go, just let them go.” Op zo’n moment stijgt The Tallest Man On Earth boven het veld uit.
HET MOMENT:
Pijnlijk genoeg was de tijdelijke aftocht van de gloednieuwe band ook het hoogtepunt van het optreden. Twee nummers lang duurde het. ‘Love Is All’ dus en daarna ‘The Gardener’. Het is bedwelmend wat hij dan doet, werkelijk in z’n eentje. Z’n gitaar had wat wijdser mogen galmen, maar wat hem zo bijzonder maakt was zichtbaar en hoorbaar. Zijn bijzondere zang komt helemaal binnen.
HET PUBLIEK:
Het welgevulde veld is niet zo bezweerd als bij eerdere Tallest Man-concerten. De onrust van het podium lijkt over te slaan op het publiek. Wat gewoonlijk klopte aan optredens van de Zweed, klopte nu niet.
HET OORDEEL:
Het gezelschap dat The Tallest Man On Earth bij elkaar heeft gehaald speelt soms in bezetting met viool, sax, steel-gitaar en drums, maar na een instrumentwissel kan ook een bandje met gitaren, drums en toetsen ontstaan. Alleen, in welke vorm dan ook, wordt de magie uit elk nummer gehaald. Setopener ‘Fields Of Our Home’ krijgt iets zwierigs mee waardoor de angel eruit wordt getrokken. Even later: ‘1904’. Gewoonlijk een nummer dat melancholie oproept en waarbij de gitaarklanken dromerig in de lucht blijven hangen, maar dat nu met een veel te ongedwongen drumritme de nek om wordt gedraaid. Het lijkt wel alsof Matsson zich opgejaagd voelt door die mensenrij achter hem. Dat hij even mag ademhalen als hij solo op het podium staat. Natuurlijk is het optreden een logisch gevolg van de laatste plaat Dark Bird Is Home, waar ook meerdere bandexperimenten opduiken. Alleen klinkt het daar een stuk meer in balans. Het optreden kent die momenten ook wel. Het is dan eigenlijk zoals de midtempo live-versie die Bright Eyes de laatste jaren van ‘First Day Of My Life’ speelt: het is niet zo intiem en kloppend als het origineel, maar ergens landt het wel. Vanavond was de americana-toevoeging van de band logisch bij ‘The Wild Hunt’. Ook krijgt ‘Sagres’ wat warms. Maar het blijft een mismatch, die Zweed en deze band. Alsof ze samen niet meer door hebben wat de nummers bijzonder maakt. Kristian Matsson doet er goed aan om z’n gloednieuwe bandmaten, jammer maar helaas, per direct de laan uit te sturen.