Die focus op technobeats-met-vocalen in plaats van echte liedjes met kop en staart, blijkt live juist heel goed te werken. Al vanaf het begin klinkt Howling over het uitmuntende geluidssysteem van Paradiso precies zoals het zou moeten. Vooral de diepe bassen die producer Frank Wiedemann (tevens de helft van Âme) uit zijn apparatuur tovert hakken erin, natuurlijk nog eens versterkt door de strakke drummer. Vanaf tweede track Short Line heeft Howling het publiek in zijn zak, al staat het bij lange na niet vol in Paradiso. Sowieso een goed feestje voor de hipsters om even met een moeilijke blik op hun gezicht te komen dansen.
ADE15: Even gaat het licht uit bij Howling
Vreselijke Nirvana-cover gecompenseerd door diepe sound
Op plaat is Howling niet zo spannend als The Acid, dat andere elektronische project van Ry X. Wat minder experimenteel en tegelijk met minder goede liedjes, meer gebaseerd op emotioneel geladen techno-tracks met vocalen. Maar vanavond in Paradiso bewijst het duo – aangevuld met live-drummer – dat ze de liveshow uitstekend op orde hebben. Helaas is er wat te weinig variatie en éven een paar minuten lelijkheid.
Maar natuurlijk is ook de spookachtige klaagzang van Ry X op momenten imponerend, bijvoorbeeld in single Signs van debuutplaat Sacred Ground. Fraai duister nummer is dat, en Howling bouwt het ook indrukwekkend uit in een slot van harde minimale techno, waar zelfs nog een stuk Everything in It's Right Place van Radiohead doorheen wordt gemixt. Meteen daarna zet de drummer een nóg hardere kick in, maar helaas volgt dan die onbegrijpelijke Smells Like Teen Spirit-cover. Voor even is alle focus weg, de uitvoering is een rommeltje, maar eigenlijk was de hele productie dat ook al. Een totaal schizofrene track, met een kale en generieke technobeat waar Ry X als vanuit het niets de Nirvana-melodie overheen zingt. Het had net zo goed Heb Je Even Voor Mij kunnen zijn.
Maar goed, effectief is het wel en vooraan staat een bezoeker volledig uit zijn plaat te gaan, alsof we al diep in de nacht zitten. Gelukkig heeft Howling dan nog het lichtjaren smaakvollere titelnummer van de band in huis, eigenlijk al een drie jaar oud folktronicanummer dat nog niets aan pracht verloren heeft. Zonder toegift komen Ry X en Wiedemann hier niet weg. Bij dat nummer Stole The Night begint het toch te storen dat elk nummer precies dezelfde opzet volgt: van rustig begin tot hard instrumentaal slot. Dat in combinatie met de Nirvana-lelijkheid zorgt ervoor dat Howling het toch nét niet is, ondanks de sound die staat als een huis. We zetten thuis de plaat van The Acid nog maar eens op.