Het is allemaal best simpel vanavond. Niks geen toeters en bellen. Torens van Function One-speakers, publiek dat massaal heeft besloten dat zwart het nieuwe zwart is, techno waar werkelijk alle franjes vanaf gestript zijn, een grote zaal met strak lichtplan en een klein zaaltje waar het vooral heel donker is.
Maar in dat kleine zaaltje, de NSJ club, staat wel Joey Anderson, ontspannen achter zijn draaitafels. Joint op de lip, als altijd, rustig aan het overzien hoe zijn platen vallen. Zijn stijl is opvalllend. Hoewel het, net als overal deze avond, straffe techno zonder opsmuk is, voelt het nergens mechanisch. De hi-hats vormen soepel alsmaar verschuivende patronen, en klinken nooit kil. Daardoor kan Anderson met de kicks behoorlijk wat geweld op de zaal loslaten, zonder dat het ook maar een moment dwingend voelt. Hij laat de keuze aan de dansers of ze er mee gaan.
Veel minder vrijblijvend is het vanavond in het MC Theater, of nee, het Westergas Theater zoals het tegenwoordig heet. Acht witte spots staan als statige zuilen kaarsrecht naar beneden gericht terwijl relatieve nieuwkomer Matrixxman in het laatste half uur steeds meer kille new wave in zijn set laat doorsijpelen. IJzige synths schemeren soms op de achtergrond van zijn toch al afstandelijke techno. Steeds meer melodie lijkt er te mogen komen. En dan opeens klinkt 'Lack of Sense', van de al lang vergeten Duitse 80’s band Tribantura. Function, die na hem draait, vliegt hem bijna op een vaderlijke manier om de nek. Er zitten jaren verschil qua ervaring tussen de twee, maar ze begrijpen elkaar perfect.