Buiten regent of miezert het, zoals wel vaker tijdens dit natte Amsterdam Dance Event. Binnen in de Studio 80 warmt Rush Hours Robert Bergman vanaf 23.00 uur vakkundig de boel op. Het leuke aan luisteren naar een set van de kleine Bergman is dat je nooit weet welke kant het op gaat. Zo is hij gek op Turkse muziek, weet hij het een en ander van Japanse muziek, maar moet het allemaal niet 'te New York' worden. Althans, dat maken we op na het bekijken van zijn officiële, humorrijke Facebook-pagina, die overigens zeer de moeite waard is om eens te bezoeken op een grijze donderdagmiddag. Zet daarbij zijn Boiler Room-set op Dekmantel Festival 2015 ook maar even aan, middag geslaagd. Vanavond toont hij zijn liefde voor dub-geluiden en dompelen we ons onder meer onder in een warm bad vol met reggae. Prettig is dat we nog een tijdje in die bubbel kunnen blijven hangen aan het begin van de nacht, omdat The Trilogy Tapes baas Will Bankhead vanaf 00.00 uur in de tweede zaal begint met zijn twee uur durende set.

Even is het reggae all over aan het Rembrandtplein. De Britse Bankhead is een uitstekend grafisch ontwerper en een gepassioneerd fotograaf, maar kan tevens alleraardigst draaien. Een label runnen kan 'ie ook, dus stellen wij onszelf ineens de vraag: wat kan de beste duizendpoot eigenlijk niet? Er komt uitsluitend vinyl aan te pas, veel zeldzame 7-inch singles passeren de revue. Alles wordt zorgvuldig bewaard in mooie mappen, Bankhead straalt uit een echte liefhebber te zijn en past goed op zijn spullen. Een ambachtsman, dat zie je zo. Niet al te lang geleden draaide hij ook al een set vol met reggae in de Studio 80, laten we ons vertellen op de dansvloer. Als hij ons na afloop zou vertellen dat hij een fervent Rastafari aanhanger is, dan zouden we daar helemaal niet gek van opkijken. Duidelijk moge zijn dat we Bankhead graag horen op deze manier. En we zijn in prima gezelschap, want met ons Robert Bergman, die na afloop van zijn eigen set in de eerste zaal direct even komt spieken aan de andere kant. Met gevoel voor ritme laat hij zijn nek mee bungelen op de kleurrijke muziek van zijn Engelse collega.
 

De man die het in zaal 1 heeft overgenomen van Bergman luistert naar de schitterende naam Anthony Naples, en na een goed half uur wordt duidelijk dat de New Yorker niet vies is van een potje smijten met acid. Iedereen wordt er kleddernat van. Het contrast met zaal twee, waarin Bankhead rustig zijn reggae-singletjes staat te draaien, is groot. Naples kiest voor een opzwepende set en krijgt de nauwelijks halfvolle zaal overtuigend met hem mee. Moeiteloos switcht de Amerikaan, tevens begenadigd producer, van een zwoele houseplaat á la zijn eigen 'Moscato (A-side)' op Mister Saturday Night naar een funky discotrack. Om vervolgens weer terug te schakelen en door te pakken. Met twee releases op The Trilogy Tapes is het niet gek dat Naples hier vanavond een puntgave set staat te draaien in de 80, we hadden eigenlijk niet anders van de blonde New Yorker verwacht. Nadat hij na afloop van zijn set het stokje doorgeeft aan Lake Haze, ziet Naples toe hoe zijn Portugese collega direct een tandje bij schakelt. De in het zwart gehulde Gonçalo Salgado speelt vanavond een live-set en doet dat uitsluitend met een laptop. Er komt verder geen gear aan te pas. Als hij een paar minuten bezig is, wordt duidelijk dat de subs vanavond goed getest gaan worden. Er komt een indrukwekkend en overweldigend geluid uit z'n Apple. De goed bebaarde Zuid-Europeaan is gek op lo-fi, volle en spooky geluiden en bouwt zijn set zorgvuldig op. Regelmatig kijkt hij het publiek in, vaak ietwat onzeker en vragend, soms met een lach. Toch kan hij het niet helpen dat de zaal gedurende zijn set steeds leger stroomt - ook de Franse artiest Bambounou houdt het voor gezien - en een deel van de bezoekers verhuist naar zaal twee, waar dames Beatrice Dillon en Sassy J de avond zullen afsluiten. Ietwat voortijdig besluit de Portugees daarom een einde aan set te breien en het stokje door te geven aan 2562 a.k.a. Dave Huismans.

Als we naar de tweede zaal lopen en Beatrice Dillon zien beginnen aan een reis van twee uur lang, weten we weer waarom we vanavond naar de Studio 80 zijn gekomen. Het is de hoogste tijd voor een gezonde portie girl power. Haar muzieksmaak is alleszins eenvoudig te noemen en het kost tijd om in haar groovy flow te komen, maar wie zich eenmaal in de houdgreep laat nemen, komt daar nog maar moeilijk uit. Dillon oogt als een lieve vrouw, een slimme vrouw ook. Ze schijnt een wandelende muziekencyclopedie te zijn, zoiets horen we naast ons. Het zou ons geenszins verbazen. De charmante brunette heeft de pijpen van haar spijkerbroek opgerold, zwarte sneakers om haar voeten gebonden, en houdt haar rode Ralph Lauren trui gedurende haar set aan, ondanks het feit dat het warm zat is binnen. Haar werk omschrijven is lastig, daar Dillon alle kanten kan opschieten. Van haar verschenen onder andere dubby cassette releases, rustige filmische werken, maar bijvoorbeeld ook mixen vol met eclectisch geweld. Bij The Trilogy Tapes zijn ze groot fan van haar. Vanavond draait ze in een langzaam tempo, uitsluitend met vinyl en staat ze in opperste concentratie achter de decks. Voor de afsluitset van de eclectische Sassy J geldt nagenoeg hetzelfde liedje. De Zwitserse draait ijzersterk. Het is jammer dat niet meer mensen getuige zijn de twee bedwelmende sets van deze twee krachtige vrouwen, die de te rustige avond zonder meer kleur geven.