3voor12 bespreekt Album van de Week (48): Holy Holy

When The Storms Would Come is een prima roadtripsoundtrack

Freek Verhulst ,

Australiërs Timothy Carroll en Oscar Dawson - samen zijn ze Holy Holy - zijn bepaald geen huismusjes. Carroll werkte in Frankrijk en Engeland en heeft een relatie met een Zweedse, terwijl Dawson een tijdje in Berlijn bivakkeerde. Toch duurde het even voor hun debuutalbum Oceanië uit mocht - in hun thuisland zijn ze er inmiddels al mee uitgetoerd - maar nu is Europa dan echt aan de beurt om kennis te maken met When The Storms Would Come. Het 3voor12 Album van de Week is een melancholische alternativerockplaat die met zijn country- en folkinvloeden vriendelijk knipoogt naar americana-acts als The War On Drugs.

Nederland maakte al even kennis met het duo uit Down Under via single History, die bij 3FM al een tijdje op de playlist staat. Het is een single die representatief is voor het gros van de plaat: midtempo alternativerock met een snik, maar ergens toch een uplifting gevoel - en toch ook vooral een sterke opbouw zonder een écht refrein. Die manier van songwriting, de vocalen van Carroll, het gitaarwerk van Dawson: Holy Holy maakt gitaarpop zoals we die ook van hun landgenoten DMA's horen, maar iets bescheidener en somberder ingestoken.

Maar die somberheid is zo onoverkomelijk niet, vertelt openingstrack Sentimental And Monday eigenlijk al direct. "This darkness is nothing but a lack of light, darkness before the dawn arrives", zingt Carroll. Met andere woorden: het is nu misschien naar, maar het komt allemaal wel weer goed. Tekenend voor het geruststellende karakter dat het album uitstraalt, ondanks de mineur die telkens doorklinkt.

Zwaartepunt van het album is You Cannot Call For Love Like A Dog, precies halverwege het album. Hier mag Dawson dan eindelijk zichzelf laten gelden als gitarist, met een solo van ruim anderhalve minuut. Het is zo'n typische radiorockplaat; zo een die je tijdens een lange autorit best een paar keer kunt horen zonder dat hij gaat vervelen. Zo'n nummer waardoor dat langzaam rijdend verkeer bij Knooppunt Kleinpolderplein voor je ineens lijkt op een vrijwel leeg stuk Route 66.

Na dat nummer laat Holy Holy die sound iets meer achter zich. Wanderer is een meer uitgekleed folkliedje en het daaropvolgende Holy Gin is een trage psychrocktrack. Geleidelijk bouwen de Australiërs daarna weer op naar het slotstuk House Of Cards. En terwijl Carrol zingt  "I'm trying not to breathe en not to shake" en "We'll be on the right side of history", dringt het besef door dat When The Storms Would Come een soort innerlijke peptalk is 's ochtends voor de spiegel. Carroll gaat zijn problemen niet uit de weg, maar confronteert zichzelf en vindt in dat proces altijd weer een manier om zichzelf moed in te praten.

En - eerlijk is eerlijk - dat is ook wel eens fijn om te horen. Holy Holy moet het niet hebben van groteske gebaren in thematiek of uitzonderlijke virtuositeit. Carroll en Dawson schrijven goede liedjes, waarin alles in dienst staat van het geheeld. Het zijn echte luisterliedjes, die vriendelijk in het gehoor liggen, maar die met een paar keer luisteren langzaam maar zeker onder je huid kruipen. En dan komt het inderdaad uiteindelijk allemaal wel goed.