Opeens was hij er, de pas twintigjarige Shamir Bailey uit Las Vegas. Hij scoorde een enorme hit met On The Regular, een housy dansvloernummer-met-koebel dat eind oktober hoog in de 3voor12 Checklist belandde. De eerste hit al op zak, terwijl Shamir toen pas net een contract had getekend met XL Recordings. Vergelijkingen met electropopacts als Hot Chip dringen zich op bij het nummer, terwijl het androgyne voorkomen van Shamir (en het feit dat de baard in de keel ver te zoeken is) leidde tot vergelijkingen met ‘queer artists’ als Mykki Blanco en Le1f. Shamir is echter geen transgender, maar hij conformeert zich niet aan de klassieke genderrollen, weg van macho-stereotypes. Live kwamen we Shamir al tegen in de OT301 te Amsterdam, een avond georganiseerd door Subbacultcha. Hij had een gigantische band bij zich, die wel enigszins moest compenseren dat hij zelf nog een beetje een wankele performer is. Op SXSW nog hetzelfde euvel, maar dan in kleinere bezetting.

Maar Shamir heeft de tunes. In het broeierige openingsnummer Vegas brengt Shamir een ode aan de decadentie van zijn woonplaats, een opvallend nummer op een album dat in essentie een feestplaat is. Ook de duistere kant van Vegas komt aan bod: ‘You can come to the city of sin and get away without bail / But if you're living in the city then you already in hell’. Een opvallend donker openingsakkoord voor een vrolijke plaat. Make A Scene pakt hetzelfde thema – hedonisme – op een optimistischer manier aan. ‘We’ve given up on all our dreams, so why not go out and make a scene?’ vraagt Shamir de luisteraar retorisch, terwijl een te gekke synthhook het nummer draagt. Tegelijk is Make A Scene ook een commentaar op de party scene in Las Vegas waar wederom genderrollen en bijbehorende stereotypen om de hoek komen kijken: Girls like guys who’s ripped in buff, and guys like girls who have big butts, and girls are sad all of the time, ‘cause good guys are so hard to find.

De rest van de plaat bevat eenzelfde mix van funk (hoogtepunt In It For The Kill), disco (Call It Off), old-school house (Hot Mess) en pop, met Michael Jackson en Prince als de voornaamste helden waardoor Shamir zich liet inspireren. Met overal die rare krakerige androgyne counter-tenor van hem als het meest direct herkenbare trademark. "It's not feminine, it's not masculine. It's a happy medium ... I feel like if the world was more like that, our problems would be gone”, zei hij er zelf over. Niet alleen wat hij zegt, zelfs het geluid van zijn stem is een soort commentaar op stereotypen. Zijn afkomst is helemaal niet zo glamoureus als je zou verwachten op basis van de plaat: zijn eerste EP heete Northtown en op Call It Off benoemt hij dat deel van de stad ook expliciet: een cookie-cutter suburb noemde hij het, aan de rand van een woestijn tegenover een varkensboerderij. Hij is opgevoed als moslim, maar noemt zichzelf nu alleen nog maar spiritueel en niet religieus. Eerder speelde hij in een lo-fi poppunk band, Shamir pint zich duidelijk niet vast op één genre of muzikale richting. Of richting in het algemeen, bewijst zijn Twitterbio: ‘musician, comedian, singer, rapper, twerker, chef, writer, filmmaker, tumblr, skinny fat ass’.

Natuurlijk kun je aan een jeugd in een saaie suburb ontsnappen en dat doet Shamir met verve op het sprankelende Ratchet. De plaat is een speels, licht commentaar op het hedonistische Las Vegas, met genoeg ingetogen momenten als Youth, Demon en het fraaie Darker. Met daarna nog een echte disco/houseknaller als slot: Head In The Clouds. Vegas staat bekend om de grootse gebaren van bombastische bands als The Killers en Imagine Dragons, maar eigenlijk staat de lichtvoetige elektronische pop van Shamir haar beter.