Een gedoodverfde publieksprijswinnaar, deze ontroerende film over de 90-jarige jazztrompettist Clark Terry. Hij heeft al sinds de jaren vijftig last van suikerziekte en loopt letterlijk en figuurlijk op zijn laatste benen, maar tot het allerlaatst blijft hij zijn kennis en drive doorgeven. Dat deed hij al zijn hele leven lang, want zelfs stadgenoot Miles Davis kreeg als jong broekie de nodige lessen van hem mee. In dit geval werkt hij met de 23-jarige blinde pianist Justin Kauflin. Ook Terry's eerste officiële leerling Quincy Jones komt ineens om de hoek kijken, en hij zorgt ervoor dat zowel voor als achter de schermen de stukjes op hun plek vallen. Filmfestivals zijn gebaat bij dit soort films, die voorbij gaan aan de chronologie van een carrière. Dit is een verhaal, feelgood nog wel, dat ook de moeite waard is als je nog nooit van de beste man gehoord hebt.

De Duitse regisseur Doris Dörrie portretteert de befaamde Mexicaanse zangcultuur van de mariachi. Het is een rauwe, mannelijke straatcultuur, waarin de keiharde realiteit van de Mexicaanse maatschappij centraal staat. Ze kiest alleen voor een opvallend perspectief: vrouwelijke mariachi’s, die zich tussen de mannen staande moeten houden en maar al te vaak voor hoer aangezien worden. De film volgt een zangeres in de kracht van haar leven, die zich door het muziekcircuit heen knokt. We worden ook voorgesteld aan een groep veteranen, vijftig jaar geleden de eerste pioniers. Een kleurrijke maar tegelijk wrange en soms zelfs woedende film.