Wat dit jaar de Westertent heet, heette vorig jaar de Oostertent. En op de plek waar vorig jaar de Westertent stond, staat nu de Park Stage. Snapt u het nog? Deze Park Stage is dit jaar niet overdekt, wat in eerste instantie een kleine tegenvaller is voor Typhoon. Hij zou hier om 15:15 het podium op de zondag mogen openen, maar door een bui wordt dat iets later. Het heeft wat treurigs, een uitgestorven festivalweide, met hier en daar een poncho. Enkele bandleden zelf voelen zich niet te groot om te helpen het podium droog te krijgen.
Pitch 2014 dag 2: Caribou en Richie Hawtin maken headlineposities waar
Nederlanders Typhoon en David Douglas kunnen mee met de internationale top
Pitch dag 2 is qua programma weer een goede combinatie van nieuwe cutting edge acts (FKA Twigs, Banks), Neerlands hoop (Typhoon, Jungle by Night), bewezen krachten (Buraka Som Sistema, The Gaslamp Killer) en een van de grootste dj's ter wereld (Richie Hawtin). Oh ja, en een potje voetbal, waardoor het tijdschema op de schop moest. Maar daarover later meer.
In de tussentijd zoekt het publiek haar heil binnenskamers, zoals in het Transformatorhuis, waar Cloud Boat niet echt uit de verf wil komen. Nadat andere acts van het Belgische R&S label, zoals James Blake, Lone, Vondelpark en Blawan al in grote en minder grote mate doorbraken, wil het bij dit trio nog niet echt lukken. En ook vandaag zullen ze weinig nieuwe fans gemaakt hebben. Hun recent uitgebrachte debuut 'Model of You' zou ze alsnog veel kunnen brengen, maar dan moet de liveshow nog wel een flink stuk beter. Want die is veel te statisch, en ondanks het feit dat er iets voor te zeggen valt dat je zo'n festivaldag lekker rustig moet beginnen, kan het niet de bedoeling zijn dat je in slaap wordt gewiegd.
Terug naar Typhoon, die inmiddels het veldje voor het Park Stage gevuld heeft weten te krijgen. Tijdens 'Hemel Valt', de eerste single van zijn bewierookte nieuwe Lobi Da Basi breekt de zon zelfs voorzichtig door. Die nieuwe plaat in combinatie met deze nieuwe show kan Typhoon heel ver brengen. Het is bevlogen, enthousiast, oprecht en bovenal heel goed gebracht. Want naast de raps van Typhoon zelf heeft hij een onwijs strakke band achter zich, met als stille kracht gitarist/producer Dries Bijlsma. Deze show kan zo op Mundial, North Sea Jazz, Great Wide Open en zelfs de Zwarte Cross. Het is het eigenlijk het eerste echte optreden van de dag, maar de voorste rijen staan te zweten alsof dit de afsluiter zou kunnen zijn. Dat wordt een mooie zomer voor Typhoon.
Theo Parrish live, dat belooft wat. Ditmaal als frontman van zijn eigen band, achter keyboards, in plaats van achter een mixer met zijn hoofd in zijn nek en zijn ogen weggedraaid. Er wordt door zijn vierkoppige band (en een achtergrondzangeres) op hoog niveau gemusiceerd, maar het geheel is wellicht net te improvisatorisch van karakter om dit festivalpubliek een vol uur te kunnen boeien. Sterker nog: in de Westertent was deze show vermoedelijk beter over gekomen dan in zo'n halfvolle Gashouder. Even later is diezelfde Gashouder wel afgeladen bij de übersensuele zucht- en glijpop van FKA Twigs. Piekfijn uitgevoerd, maar wellicht toch wat meer muziek voor in de slaapkamer dan op een dansfestival.
Iets verderop, bij David Douglas in de Westerunie wordt wel gedanst. En dan ook echt dansen, in plaats van te doen alsof. Op de vierde rij danst een jongen met een bodywarmer aan, gemaakt van schapenvacht. Da’s best grappig, aangezien David Douglas ook iemand is die in goed contact staat met de natuur. Zowel persoonlijk als in zijn muziek: organische beats en electronica, heel levendig. Zijn tweede plaat Moon Observations kwam eerder dit jaar uit en werd Album van de Week bij 3voor12. Douglas begint hij zijn set broeierig en traag, zo rond de 110 BPM. Tijdens zijn set schroeft hij het tempo langzaam op, tot zo'n 125 BPM aan het einde. De combinatie van dromerig en pulserend is dan ook perfect voor dit moment van de dag: we schrijven 18:45, iedereen is wel zo'n beetje binnen, ideale muziek om er even lekker in te komen. Douglas doet hier prima zaken, tijdens een set waarin er vrijwel constant een rij voor de deur staat.
Todd Terje heeft door de jaren heen aardig wat hits op zijn naam gezet - die regelmatig bij 3voor12 op de playlist belanden - en daarom zal een uur lang vullen met eigen werk geen groot probleem worden. Hij trapt af met 'Snooze 4 Love' en ogenblikkelijk valt op dat zijn set live veel meer richting techno neigt dan op de plaat. Het beukt wat meer. Muzikaal gezien dan, want het geluid staat helaas slecht (lees: zacht) afgesteld. En dat terwijl het in de Gashouder natuurlijk goed kan beuken. Ook is het hele 'live' ding een beetje een lastige: als je goed oplet speelt hij veel synthlijnen wel live in, maar zo’n 90% komt alsnog rechtstreeks uit zijn laptop. Daar valt voor hem nog het een en ander te winnen en uit te bouwen.
Iemand die zijn geluid inmiddels wel helemaal heeft weten uit te bouwen tot een complete band is Caribou. Dan Snaith’s derde langspeelplaat als Caribou verschijnt in oktober en de verwachtingen zijn hooggespannen. Net als goede wijn rijpen bepaalde acts door de jaren heen, en nog voordat er een single uit was werd al bekend dat Caribou tot een van de headliners op zowel Best Kept Secret als op dit Pitch was gebombardeerd. Als voorproefje verscheen een tijdje terug 'Can’t Do Without You', een track die direct enorm aansloeg. Maar eerst moet het publiek zich vandaag door een taaie eerste drie kwartier heenbijten. Bij een track als 'Bowls' komt wel wat herkenning vanuit het publiek terug, maar voor de rest merk je dat de massa al na tien minuten een beetje de concentratie verliest. Pas bij hit-drieluik en slotstuk 'Odessa' (inclusief blokfluitsolo), het eerder genoemde 'Can't Do Without You' (inclusief een verlengd intro) en Sun (inclusief een acid break aan het einde) wordt de headlinepositie toch nog waargemaakt. Ook de twee nieuwe nummers die worden gespeeld spreken erg tot de verbeelding. Laat die nieuwe plaat maar komen.
En dan ligt heel Pitch tijdelijk stil door het voetbal. In de Westertent hangt een groot scherm, met geluid, en op het veld een nog groter scherm met geluid tijdens de eerste 30 minuten. Als Richie Hawtin begint moet dat geluid uit, en zijn het een man of honderd die zich voor het podium hebben verschanst. In de vijf minuten daarna loopt het toch vol, totdat er een paar honderd man staan. Hawtin - misschien wel een van de coolste (of ten minste: gestyleerde) technodj’s ter wereld, die hier vandaag een gretig publiek voor zich ziet. Hij is de enige technoact op heel het affiche, en daar had Pitch best wel even zin in. Zijn geluid is al een tijdje niet meer zo gestript en blikkerig als tijdens de hoogtijdagen van de minimal, gelukkig maar, alhoewel je voor veel toeters en bellen nog steeds niet bij deze Minus-labelbaas moet zijn. Zo’n dj-set van anderhalf uur, zonder iemand voor en na je, is eigenlijk best wel raar, dus Hawtin laat er geen gras over groeien en laat al gauw de snares naar hartelust over het veld rollen. Hij is klaar als de verlening van de wedstrijd nog bezig is, en verlaat het podium onder luid applaus. Zo zie je maar dat voetbal en Hawtin prima samen kan gaan, op dit festival, op dit veld.
Iemand die wel last heeft van de voetbalwedstrijd is Joy Orbison. Als hij zijn set in de Gashouder begint staan er een mannetje of tachtig in de zaal, en daar moet hij zelf ook wel een beetje om lachen. Maar uitgaande van zijn status als superster in wording zal hier later alsnog de vlam in de pan slaan. En dan was er nog Clark, arme Chris Clark: sta je recht tegenover Nederland - Costa Rica geprogrammeerd, is KLM ook nog eens je synthesizer kwijtgeraakt. Maar Clark laat zich niet uit het veld slaan en dompelt die paar honderd Pitchgangers die niets tot weinig om voetbal geven een uur lang onder in zijn sfeervolle live IDM set.