Vlak voor The Libertines het podium in Hyde Park betreden, worden op de grote schermen foto’s vertoond van de begindagen van de band. De jongens zijn jong en stralend. Het enthousiasme spat ervan af. Het is een band zoals je een band wilt zien: mooi, gelukkig, vol bravoure en ambitie. De wereld ligt aan hun voeten en dat weten ze. Hun eerste plaat uit 2002 wordt overal vol enthousiasme onthaald. De NME zet de cd meteen op nummer 10 van de beste Britse platen ooit. Met nummers als Boys In The Band, Death On the Stairs en I Get Along voor mij ook direct een klassieker. Zo’n plaat die maar af en toe langskomt, waar je direct door aan de grond genageld bent.

 

In januari 2003 mocht ik de heren tijdens Eurosonic spreken. Door tijdgebrek bleef uiteindelijk alleen een interview met Pete Doherty over. Hij vertrouwde me met zijn bambi-ogen toe dat hij zo van drugs hield. ‘s Avonds staan de mannen op het podium van Vera. De energie, die ik niet anders dan seksueel kan noemen, spatte van het podium. Doherty en Barat gooien alles in de strijd, draaien om elkaar heen, knallen tegen elkaar aan, zingen wang aan wang, neus aan neus samen in één microfoon, flirten en dwepen met elkaar. Het was aantrekken en afstoten in combinatie met geweldige muziek. Het was spannend, gevaarlijk, opwindend. En door hun onbehouwen, onstuimige liefde ook ontroerend. Het was alles wat een legendarisch concert moet zijn. 

 

En dan gaat het fout. In de jaren die volgen gaat Pete stevig aan de drugs. De verhoudingen verzuren, zo zelfs dat Doherty op een gegeven moment inbreekt bij zijn maatje Carl. Hij wordt gearresteerd en tot een celstraf veroordeeld. Wanneer hij vrijkomt staat zijn vriend hem op te wachten. De plaat die niet lang daarna volgt, The Libertines, is zo mogelijk nog beter dan het debuut. De haat-liefde verhouding tussen Doherty en Barat komt diverse malen voorbij, met het nummer What Became Of The Likely Lads als hoogtepunt, met een tekst over verloren dromen en verschraalde liefde. Niet veel later valt de groep echt uit elkaar. Pete en Carl kiezen voor een eigen carrière. Pete met zijn Babyshambles en Carl met The Dirty Pretty Things.

 

De jaren daarna heb ik de heren nog vaker gezien, maar nooit kwam het ook maar een beetje in de buurt van dat concert in Vera Groningen. De energie ontbrak, de seks miste. Carl Barat bleek solo niet zo’n bijzondere liedjessschijver en Doherty maakte nog wel geweldige nummers, maar ontpopte zich live te vaak als een vervelende dweil, die zijn eigen werk teniet deed door het af te raffelen of zonder overtuiging en slordig ten gehore te brengen. En wat je vooral miste was de vriendschap, de lol en spanning tussen Carl en Pete die ervoor zorgde dat de band naar een hoger plan werd getild. De magie was verdwenen. En dan komt dit jaar het bericht van de reünie. Een groots optreden in Hydepark, voor 60.000 man publiek, waarna de mannen naar verluidt ieder een half miljoen op hun rekening kunnen bijschrijven. Een thuiswedstrijd, Engelse fans zijn trouw, maar of het goed zal zijn? 

 

Waar de foto’s eerder nog zorgden voor melancholie, blaast het optreden alle twijfels weg. Goed, het concert het begint rommelig doordat de band in het tweede nummer al moetstoppen omdat er mensen platgedrukt dreigden te worden, een scenario dat zich gedurende de set een paar keer herhaalt. Maar de groep laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en laat horen wat ze zo geweldig maakt. Het ene fantastische nummer volgt de volgende briljante song, uit volle borst meegezongen door de Britse fans. What Katie Did, What A Waster, Can’t Stand Me Now ze komen allemaal langs.

 

De sfeer op het veld is uitbundig, mensen dansen, zingen en genieten, maar ook op het podium is het feest. De band is scherp, de energie ligt hoog. Pete oogt en klinkt opvallend helder en glipt niet weg om tussendoor snel even een ‘oppepper’ te nemen. De nummers worden niet afgeraffeld, maar vol toewijding en enthousiasme gespeeld. Pete en Carl dagen elkaar uit op de gitaar en zingen ouderwets samen in één microfoon. Het plezier is tastbaar en ontroerend. Halverwege toast de groep al met z’n vieren op het succes, de drummer komt achter zijn drumstel vandaan voor een vreugdedans en aan het eind vallen Pete en Carl elkaar onstuimig in de armen waarna ze over de grond op het podium rollen. What became of the likely lads? Ze zijn terug. En hoe!

 

Nagekomen bericht: Zondag, de dag na Hydepark, staat Pete Doherty met zijn Babyshambles op Rock Werchter. Een oogetuige meldt dat hij stinkend smerig is en niet meer op zijn benen kan staan, maar desondanks podium niet wil verlaten. 

 

The Libertines zijn op 2 oktober dit jaar te zien in de HMH.