©
Steve Cook
Vlak voor The Libertines het podium in Hyde Park betreden, worden op de grote schermen foto’s vertoond van de begindagen van de band. De jongens zijn jong en stralend. Het enthousiasme spat ervan af. Het is een band zoals je een band wilt zien: mooi, gelukkig, vol bravoure en ambitie. De wereld ligt aan hun voeten en dat weten ze. Hun eerste plaat uit 2002 wordt overal vol enthousiasme onthaald. De NME zet de cd meteen op nummer 10 van de beste Britse platen ooit. Met nummers als Boys In The Band, Death On the Stairs en I Get Along voor mij ook direct een klassieker. Zo’n plaat die maar af en toe langskomt, waar je direct door aan de grond genageld bent.
In januari 2003 mocht ik de heren tijdens Eurosonic spreken. Door tijdgebrek bleef uiteindelijk alleen een interview met Pete Doherty over. Hij vertrouwde me met zijn bambi-ogen toe dat hij zo van drugs hield. ‘s Avonds staan de mannen op het podium van Vera. De energie, die ik niet anders dan seksueel kan noemen, spatte van het podium. Doherty en Barat gooien alles in de strijd, draaien om elkaar heen, knallen tegen elkaar aan, zingen wang aan wang, neus aan neus samen in één microfoon, flirten en dwepen met elkaar. Het was aantrekken en afstoten in combinatie met geweldige muziek. Het was spannend, gevaarlijk, opwindend. En door hun onbehouwen, onstuimige liefde ook ontroerend. Het was alles wat een legendarisch concert moet zijn.
En dan gaat het fout. In de jaren die volgen gaat Pete stevig aan de drugs. De verhoudingen verzuren, zo zelfs dat Doherty op een gegeven moment inbreekt bij zijn maatje Carl. Hij wordt gearresteerd en tot een celstraf veroordeeld. Wanneer hij vrijkomt staat zijn vriend hem op te wachten. De plaat die niet lang daarna volgt, The Libertines, is zo mogelijk nog beter dan het debuut. De haat-liefde verhouding tussen Doherty en Barat komt diverse malen voorbij, met het nummer What Became Of The Likely Lads als hoogtepunt, met een tekst over verloren dromen en verschraalde liefde. Niet veel later valt de groep echt uit elkaar. Pete en Carl kiezen voor een eigen carrière. Pete met zijn Babyshambles en Carl met The Dirty Pretty Things.
