Dat het debuutalbum van Moke - getiteld Shorland - werd gepresenteerd in Paradiso is niet zo opmerkelijk. Wel dat dat gebeurde tijdens London Calling, destijds rond 2007 nog een festival dat zich specifiek richtte op nieuwe Britse muziek. Helemaal vreemd was het op zich ook weer niet, want de wieg van zanger Felix Maginn stond in het Noord-Ierse Belfast. Hij woonde alweer jaren in Nederland, waar hij onder andere de band Supersub leidde. In Moke had hij een andere bekende kop aan zijn zijde: Phil Tilli, gitarist van de Nederlandstalige band Tröckener Kecks, die op dat moment al een paar jaar uit elkaar is.

"Ik ben heel duidelijk van het Shorland stempel", blikt Tilli terug. "Zo'n plaat zou ik op kunnen zetten tot in de lengte van dagen. Het is een plaat die niet misstaat tussen wat ze Britpop noemen, plus een hoop Echo and the Bunnymen erin. Als ik heel eerlijk ben word ik steeds meer een purist, conservatief. Ik zie dat als positief, maar het is wel moeilijk om mee te werken." Met dat purisme duidt Tilli op het heldere idee van hoe een gitaarband moet zijn. Met puntige songs en goede looks. "Datgene waar Moke soms om verketterd wordt, dat vind ik ook echt belangrijk. Het moet er goed uitzien. Dat zit diep geworteld in de sixties cultuur, maar het is erg moeilijk uit te leggen aan mensen die je band niet leuk vinden. Dat vond ik irritant en dom, maar niet zorgwekkend. Het is mijn bandje en mijn leven."

Die backlash is vrijwel vanaf het begin onlosmakelijk aan Moke verbonden. Met name columnist Nico Dijkshoorn neemt de band vaak op de hak, zeker als een kledingdeal met Karl Lagerfeld ervoor zorgt dat de band er nog strakker uitziet. Dijkshoorn ziet de band vaak van dichtbij, want de band is een seizoen lang huisband van De Wereld Draait Door. Echte radiohits scoort de band  niet met Shorland (Tilli: geen Megahits, twee medium rotation singles"), maar er gaan toch 40.000 exemplaren over de toonbank van het debuut. Na een redelijk succesvolle opvolger en een show met het Metropole Orkest op Pinkpop 2010 (kijk hieronder terug) duikt de band het theater in. "We staken onze nek uit door zelf beelden te laten maken. Felix kon dat ongelofelijk goed. Hij hoeft niet te beuken om de aandacht te houden."

Toch lukte dat de band met het derde album Collider niet. De plaat verdween al na zeven weken uit de albumchart. "Je bent na een paar jaar niet meer het nieuwe ding", zegt Tilli. "Maar eigenlijk staan er meer radioliedjes op dan op die eerste." Volgens Tilli kan de band zonder hem nog gewoon verder. Of er een nieuwe gitarist zal komen, weet hij niet. "Dat ligt aan hun plannen. We hebben het najaar besteed aan opnieuw een theatertour, er was nog geen plan voor de studio. Wat mezelf betreft: ik ben nog lang niet klaar. Ik barst van de ambitie te rocken, maar heb me ook als organisator ontpopt."