Een beetje vriendengroep heeft één echte muziekliefhebber aan boord. Zo iemand die alles bijhoudt of zelfs koopt, en die de rest aansteekt. Hij neemt zijn vrienden op sleeptouw op festivals, rijkt ze nieuwe namen aan. Zo ongeveer gaat het ook bij Jungle By Night, de afrobeatgroep uit Amsterdam. Maar dan bevat deze vriendengroep wel negen van die jonge, gulzige muziekliefhebbers die elkaar aansteken. Hun zoektocht naar opwindende nieuwe muziek is een soort manische wedstrijd, wie het meest bijzondere, exotische juweel ontdekt. "Ik dacht een keer iets ontdekt te hebben", zegt Pyke Pasman. "The Piranhas, uit Colombia. Bleken het dezelfde bandleden te zijn als een ontdekking van Jac, The Meridian Brothers, maar dan in een meer opgefokte versie."

 

Met de release van The Hunt geeft Jungle By Night nog maar eens een slinger aan hun voortdurend draaiende motor. Al voor hun debuutalbum lukte het de band op zo'n beetje ieder festival te spelen. Na het album werd de blik verlegd naar het buitenland, waar Jungle By Night behoorlijk veel speelde. Dat is niet makkelijk, vertelt toetsenist Pyke Pasman. "We zijn met negen man, dus we kunnen niet zomaar overal spelen en ergens op de grond slapen. Maar door de muziek die we maken kunnen we wel op veel festivals terecht. Binnenkort gaan we bijvoorbeeld naar Japan. Dat heeft nu zin, omdat we ook een label hebben dat daar aan onze muziek trekt."

Sonny: "Soms word ik echt verrast door iets waar een van de anderen mee komt. Ik zat op het toilet toen Jac voor het eerst Meridian Brothers opzette. Psychedelische cumbia, uit Bogota, Colombia."

Jac: "Waarom dit goed is? Het heeft aan de hele kant de herkenbare, slome cumbia sound, aan de andere kant doen ze er iets mee dat ik nog nooit eerder gehoord heb, met veel dissonante klanken, effecten over de zang, echt een nieuw niveau psychedelica. Deze plaat is uit 2013, maar het klinkt alsof hij in de jaren zeventig gemaakt is, voor de salsa steeds gladder en gladder werd."

Pyke: "Nog een Zuid-Amerikaan: deze Argentijn Axel Krygier liepen we tegen het lijf tijdens een showcasefestival in Griekenland. Hij gaf ons een cd, en die bleek van hemzelf te zijn. Ik vind dit echt totaal belachelijke muziek. Hij neemt een standaard element, een dubstep themaatje bijvoorbeeld, gemixt met een opgepitcht schapensample. Een echt schaap ja. Het heeft ook iets cumbia-achtigs. Ik heb hem thuis nog opgezocht op internet, maar kon niet veel over hem vinden. Hij maakt er zelf waanzinnige tekeningen bij."

Jac: "Het doet me denken aan het werk van Delia Durbisher, die bij de BBC werkte en in de jaren zestig veel experimenteerde met elektronische stemvervorming. Zij maakte ook Love Without Sound met de band White Noise, een van mijn favoriete nummers. Ze was haar tijd ver vooruit."

Sonny tovert een vroege incarnatie van krautrockband Can tevoorschijn: "Dit vond ik op een compilatie in Berlijn. Ik zocht naar Duitse muziek uit de jaren zestig en zeventig. Op deze compilatie staat van alles tussen boogaloo en krautrock. Je hoort bijvoorbeeld een Duitse cover van Mas Qua Nada, genaamd Blauer Montag door Mary Roos. En toen ineens herkende ik deze track. Gaslamp Killer had er een loopje van gemaakt voor ons, een sample, met het idee dat wij ermee aan de slag zouden gaan. Het was dat stukje met de xylofoon. Ik had destijds geen idee wat het was, en ineens hoorde ik het hier terug."

Door met cultfiguur David Axelrod, een producer die floreerde in de tijd dat de studio als volwaardig instrument gebruikt begon te worden, de jaren zestig. Hij werkte onder andere met jazz-muzikanten als Julian 'Cannonball' Adderley en Joe Zawinul, maar maakte ook een verzameling covers van psychrockers The Electric Prunes. Jac: "De beats van David Axelrod zijn ontzettend hiphop. Zijn nummer The Edge is gesampled door Dr Dre in The Next Episode, Madlib heeft dit nummer gesampled. David Axelrod's producties beginnen vaak heel klein, maar worden steeds groter en heftiger, ver voorbij het punt waarop je denkt: dit is te veel."

Sonny: "Een vriend van me liet dit horen. Hij wilde dat ik op een project van hem drumde, en dit was wat hij in gedachten had. Ongelofelijk, dacht ik, dit is precies wat ik ooit wil gaan doen. Al gedaan dus, eind jaren zestig al. Ik let op de bas- en drumsound, de timing en de totale epischheid."

Pyke: "Ik luister veel naar radiozenders op internet waar ik rare muziek kan ontdekken. Soms neem ik dan een heel uur op en knip ik dingen uit, die vaak niet te Shazammen zijn. Hot Mama Hot radio is een van onze favorieten. Die jongens hebben er een sport van gemaakt om in kringloopwinkels voor een euro bizarre muziek vanuit de hele wereld te zoeken. Verzamelaars zeggen: waar die jongens beland zijn, dat slaat echt nergens op. Een andere favoriet van me is DFM, een spin-off van wat vroeger Radio 100 was. Daar ontdekte ik krautrock en de Velvet Underground, maar hoorde je soms ook een uur lang bliepjes of obscure punk. Deze track hoorde ik ook op een internetzender - ik weet niet meer op welke - een cover van Plastic Bertrand. Een uur later hoorde ik ergens anders weer een andere versie, een soort Kraftwerk-versie."

Jac haalt een 7 inch boven tafel met op de hoes een man in een kleurrijk overhemd. Zijn hoofd is weg geknipt om het label te tonen. Hoe de man of zijn liedje heet? Dat is voor de gemiddelde Hollander niet te lezen.  "Ik was vorig jaar in Iran, en kwam terecht in een kelder vol funk- en soulplaten, afkomstig van een hoge pief uit het leger. Er is in de jaren zeventig waanzinnig bijzondere muziek gemaakt in Iran. Mensen werden aangemoedigd om westerse muziek te maken, dat was modern. Vergelijkbaar met Turkije nu, dat zich in veel aspecten meer Europees dan Aziatisch voelt. Psychedelische muziek is overal in de wereld geweest, en ook daar. Het is enorm rijk, met een veelheid aan patroontjes erin, die soms maar een paar maten duren. Op een gegeven moment is al die muziek verboden en zelfs verbrand, dus het is niet makkelijk te vinden. Ik stond daar dus op die zwarte markt in Iran, met een jongen die ik daar ontmoet had. 'Why would you buy this', zei hij steeds als ik er iets uit trok. 'Dat heeft streng religieuze teksten.' Wist ik veel. Het is moeilijk om iets goeds te vinden. De beste nummers staan op reissue compilaties."

Sonny: "Deze van Zia bijvoorbeeld, op de compilatie Pomgrenates."

 

Een YouTube-favoriet van Pyke dan, de Italiaan Adriano Celentano. Een komiek en muzikant, die sinds de jaren vijftig tientallen singles uitbracht. Maar wat is dit, te beginnen bij de titel? Pyke: "Hij doet alsof hij Engels zingt, maar het is allemaal flauwekul. Er zit een waanzinnige clip bij met allemaal spiegel en de danseres Raffaella Carà, opgenomen voor de Italiaanse televisie."

Sonny: "Ik was met Tienson in Istanbul op zoek naar spannende muziek. In een klein kringloopwinkeltje vonden we een plaat van Baris Manco, een van de grootste sterren uit de jaren zeventig. Wat kostte ie: 300 euro! Die man zei: als je Turkse platen uit die tijd zoekt, kun je het beste in Amsterdam zoeken…"

Jac: "Selda was net als Baris Manco een van de grote namen van toen. The Budos Band heeft deze track van haar ook nog eens gecoverd. Ook hiervan is Gaslamp een groot liefhebber. Hij stuurde ons hiervan ook een loop."

Sonny: "Selda zingt met veel drama, compleet over de top."

Vanuit Turkije is het niet zo heel ver meer naar India, waar alleen al voor de vele Bollywood-films waanzinnig veel boeiende psychedelische muziek gemaakt is. De keuze valt op Asha Bhosle. Niet verwonderlijk, want 'zij is de meest opgenomen artiest uit de muziekgeschiedenis', weet Pyke Pasman. "Ze werkte mee aan meer dan duizend films, van heel corny tot spannend, en met de tijd mee."

Jac: "Je hoort hier het bekende geluid van Ennio Morricone terug. Een helder drumgeluid en een gitaargeluid waar ik mijn vinger niet goed achter kan krijgen. Er zit niet veel effect over, maar het is wel heel mooi en sfeervol."

Sonny: "Drie en vier mei speelt ze in Nederland met het Metropole Orkest. Jammer genoeg kunnen we dan niet."