Nick Mulvey
St David's Historical Church
Singer-songwriter, man met gitaar. Het klinkt zo simpel en inwisselbaar, maar dat je met een enigszins origineel perspectief iets bijzonders kunt maken, bewijst Engelsman Nick Mulvey. Hij speelt op een prachtige showcase van Communion Records in een kerk, en hij treft een ademloos luisterend publiek. Mulvey studeerde muziek in Cuba en zat ook in de groep Portico Quartet. Die exotische achtergrond hoor je tegenwoordig vooral in zijn technische gitaarspel, ritmisch en melodieus tegelijk. Zo houdt hij in de meeste songs veel vaart, terwijl ze toch een laidback vibe houden. Dat laatste wordt versterkt door Mulvey's uitstraling, die - aardig bedoeld - een beetje slomig is. Beste liedje is Nitrous, dat mijn zijn 'you're not alone' refreintje meteen het gevoel geeft dat je het al duizend keer gehoord hebt (dat zou trouwens ook kunnen, want hij heeft het geleend van een 90s dance hit). Hier in uitgeklede versie zet ie het Zuid-Amerikaans hupje wat extra aan, dat de mensen hier duidelijk opwindt. En dat in de kerk. (atze de vrieze)

Natural Child
Hotel Vegas Patio
Durf het woord 'slackers' nog maar eens te gebruiken in verband met Burger Records. Ja, de jongens zien er uit als relaxte stoners achter de merchandise tafel, maar met 52 acts op het programma zijn ze simpelweg de hardest working guys van SXSW. En ze leveren op de valreep zomaar de beste band van het festival: Natural Child, een rhythm & blues/country band uit Nashville. De band heeft zijn wortels in de garagerockscene aldaar, en heeft zich steeds verder ontwikkeld tot wat het nu is, een soort opgefokte versie van de JJ Cale. Heel erg Amerikaans en ouders, maar door hun benadering juist ook heel erg fris. Sinds hun recente album Dancin' With Wolves zijn een pedal steel gitarist en een toetsenist aan de line-up toegevoegd, en die gooien er de ene na de andere geweldige solo uit. Omdat het zo lekker ruw gespeeld is, wordt het geen notenpielerij, maar juist ongelofelijk opwindend. De meisjes worden massaal tegen het podium gedrukt, terwijl de mannen hun verstoorde evenwicht gebruiken als excuus om een arm om hun middel te slaan. Heerlijke band om op de valreep nog een keer een blik Lone Star bij te heffen. (atze de vrieze)

Julian Casablancas
Fader Fort
Drie jaar geleden speelden The Strokes hier een megashow aan de rivier, vrij toegankelijk voor het publiek in Austin. Het was er zo druk, dat mensen over de hekken naar binnen klommen. De band was duidelijk niet in goede doen, en dan vooral zanger Julian Casablancas niet. Van een fatsoenlijke wereldtour kwam het niet meer, en latere ontboezemingen van gitarist Albert Hammond Jr over zijn harddrugsgebruik doen vermoeden waarom niet. Die Albert Hammond Jr speelt dit jaar ook op SXSW, maar niet met zijn frontman. Die staat in het Fader Fort met zijn nieuwe band, en het gaat duidelijk nog niet bepaald beter met hem. Hij heeft vijf muzikanten bij zich, die wel in het licht mogen. De zanger zelf staan de hele tijd in het donker, half met zijn rug naar het publiek toe, gekleed in een Houston Basketball bomberjack, dikke sleutelbos aan zijn broek. Als je op de eerste rij staat, snap je wel waarom Casablancas geen licht op zich wil: hij ziet er ongelofelijk slecht uit, bleek, waterige ogen, vettig haar, een ongemakkelijke lichaamshouding. Enfin, de muziek. Zes nummers speelt hij, waarvan een bekende. Verrassend: het is Instant Crush, zijn vocoderliedje op het Daft Punk album. Hij laat zijn gitaristen het met flying V's inkleuren. Vooruit, dat is een goed liedje, met die versnelling in het refrein, de synthmelodie. De vijf eigen werkjes zijn harder en vuiger dan we van Casablancas solowerk gewend zijn. De drummer voert het tempo steeds op, terwijl de twee gitaristen complexe riffs spelen, die maar geen liedjes worden. Op een gegeven moment wordt een inheemse duimpiano tevoorschijn getoverd, en schakelt de drummer over op een Afrikaans ritme. Hier wordt wel even duidelijk wat Casablancas wil maar het komt maar niet tot iets goeds. We moeten de komende tijd maar niet te veel goeds van hem verwachten, met The Strokes of daar buiten. (atze de vrieze)
 

Real Estate
Radio Day Stage
De Amerikaanse gitaarband Real Estate wordt wel de beste saaie band ter wereld genoemd. Die reputatie maken ze vanavond niet waar. Real Estate is niet saai. Ze spelen prachtige popliedjes die zich vastzetten in je hoofd, liedjes die hun schoonheid grotendeels ontlenen aan een glashelder tintelend gitaargeluid. Hun show zal in de smaak vallen bij liefhebbers van bands Wilco en R.E.M. Niet dat hun werk zich qua diepgang kan meten met die grootheden, maar ze zijn hard op weg. Er gebeurt niet veel op het podium. Het is rustige muziek, dat de zaal vol stoelen staat is eigenlijk helemaal niet verkeerd. Nog beter zou je deze muziek ondergaan terwijl je op een zonnige dag in het grasveld ligt. Voer voor Best Kept Secret of Into The Great Wide Open dus. Hopelijk zien we ze daar terug. (willem van zeeland)

Low Pros
Empire Garage
Ooit begonnen als koning van de turntables en met name dankzij zijn project Duck Sauce is A-Trak in de afgelopen jaren een van de grootste dj's van de Verenigde Staten geworden. Hij draait vooral EDM met hiphopinvloeden voor grote zalen, maar zijn liefde voor het echte hiphopwerk en het clubcircuit is groot. Vanuit zijn label Fool's Gold lanceerde hij al artiesten als Kid Cudi en Danny Brown en met zijn nieuwe project Low Pros, samen met hiphopproducer Lex Luger, probeert hij het breken van hiphopartiesten op een hoger vuur te zetten.  Zo stellen ze hier Young Thug, Travi$ Scott, Que en YG aan het publiek voor.
Lex Luger is zelf ook geen onbekende in de scene. Hij werd een aantal jaren geleden bekend dankzij beats voor Waka Flocka Flame en werkte sindsdien samen met alle groten der aarde. Kanye West, Jay-Z, Snoop Dogg, R Kelly, Drake, allemaal hebben ze gerapt over zijn producties.

Vanavond in de autogarage van Empire Automotive wordt de eerste show onder de naam Low Pros gevierd op een labelavond van Fool's Gold. Danny Brown, Migos en 100s hebben mogen opwarmen en met A-Trak's broer David Macklovitch (zelf ook bekend als helft van Chromeo) als spreekstalmeester zit de sfeer voordat de show begint er al goed in. Het staat dan ook rammetjevol op het podium en de sleutelfiguren van Low Pros zijn tussen de meute te herkennen aan de felgroene Low Pros-shirts die de mannen dragen.
A-Trak staat achter de draaitafels en mag zo nu en dan laten zien waarom hij in het verleden zo veel prijzen op het gebied van turntablism heeft gewonnen, maar eigenlijk is zijn functie hier niet meer dan die van welke andere hiphop-dj dan ook: een rol op de achtergrond. Nee, dan zoekt Lex Luger zelfs de voorgrond nog meer op. Zonder instrument of mic, maar met in de plaats daarvan een joint tussen zijn vingens gaat hij vooraan helemaal los op zijn eigen beats, alsof hij ze nog nooit gehoord heeft. Zijn enthousiasme is aanstekelijk, maar de eigenlijke artiesten van Low Pros zijn de gastrappers.

Aan Young Thug de eer om af te trappen. Hij is misschien wel de grootste hype op hiphopgebied van het festival. Een half jaar geleden had nog amper iemand van hem gehoord, dit jaar heeft hij 2 mixtapes uit en een flinke hit in de VS, Stoner. Het is een weirdo, met zijn zalmroze overhemd en zijn uitstraling alsof het hem allemaal helemaal niets doet. zijn flow is traag en Hij lijkt meer te rappen om de andere artiesten op het podium te overtuigen dan om de zaal naar zijn hand te zetten, maar de tracks zijn goed genoeg om de aandacht vast te houden.
Travi$ Scott treedt wel degelijk op voor het publiek. Als een wilde rodeostier komt hij het podium op en duikt gelijk het publiek in, dat op hun beurt losgaat alsof ze een rode lap wordt voorgehouden. Een weergaloze uitvoering van zijn vorige maand verschenen samenwerking met Low Pros is een hoogtepunt van de avond, waarbij Travis crowdsurft. Ook zonder dat moment werd de 21-jarige rapper uit buurstad Houston op handen gedragen.
De minst bekende gast van de avond is Que, uit Atlanta, waarvan eigenlijk alleen het nummer OG Bobby Johnson door het publiek herkend wordt. Een diepe traptrack om heel hard door de speakers van je pik up truck te blazen.
Tijdens de afsluitende set van YG wordt de stroom afgekapt. Het is 2 uur en met sluitingstijden zijn ze in Austin heel erg streng.Maar gelukkig heeft hij dan de grootste hit die het publiek vanavond te horen krijgt al gedaan, zijn eigen My Nigga, dat in 2013 een platina single scoorde en o.a. een remix kreeg van Lil Wayne. Deze week komt zijn debuutalbum My Krazy Life uit, maar of we daar nu naar uit moeten kijken is na deze gekorte showcase nog weinig te zeggen.

De Empire Garage was vanavond vow de Fool's Gold showcase thé place to be en het enthousiasme van het publiek groots. Lex Luger was een van de grondleggers van de trapmuziek een aantal jaar geleden, via jonge elektronicaproducers als TNGHT en Baauer maakte de hele wereld kennis met de sound van de beats en nu doet A-Trak zijn best om ook de hiphopjongens waar het geluid vandaan kwam mee te nemen in het succes van de muziek. Dit mag dan wel de perfecte locatie voor een dergelijke show zijn, maar in ieder geval in de VS zal deze hiphoprevue het ongetwijfeld geweldig doen. (christiaan walraven)