Privacy & Disposable Media
Gekoppeld aan het privacythema, met voorvechters van het internet als Julian Assange en Edward Snowden op het podium, is het duidelijk dat er tegenover de trend van ‘Big Data’ een nieuwe antibeweging is ontstaan. Vooral jongeren hechten steeds meer waarde aan ‘disposable media’; media die maar voor een korte tijd beschikbaar is en niet voor eeuwig op het web te vinden is. Denk aan het kort (6 seconden) laten zien van een foto in Snapchat, of in Secret, een app waar je vrij kunt chatten, zonder dat de berichten worden opgeslagen of het zelf kunnen beheren van je data in de chat-app Omlet (alternatief voor WhatsApp of Telegram). Gek genoeg deden juiste Google oprichter Eric Schmidt en Google Ideas-man Jared Cohen opvallende uitspraken over privacy en het voorkomen van permanente data-aanwezigheid. Jared Cohen: “Ouders zouden eigenlijk jaren voordat ze het eerste gesprek over seks hebben, eerst eens moeten praten over de permanente aanwezigheid van de data van hun toekomstige kind op internet.” En Eric Schmidt: “Zou er in de toekomst een mogelijkheid komen om je te verzekeren tegen de stomme dingen die je doet op internet?”

Curation is the cure for information overload
Nog een trend tegengesteld aan de enorme toevloed van data is curatie. Het maken van media is heel makkelijk geworden (denk weer aan al die Vines, Instagrams of Facebookposts), maar het vinden ervan is des te moeilijker geworden. Curatie is de redding in een tijdperk van overvloedige informatie. Je zoekt je eigen tourguides, je persoonlijke gids op internet en volgt wat die voor jou selecteren. Dat kan 3voor12 zijn, of de VPRO of misschien je favoriete twitteraar of Facebookvriend. Je tijd is beperkt, je wilt geen tijd verliezen en je hoopt dat contentmakers je alleen het beste voorschotelen.
De New York Times kondigde op South by Southwest een curation only app aan, NYT NOW, waarmee de krant, voor de helft van het geld van een normaal abonnement, een door de redactie gemaakte selectie van al het nieuws zullen aanbiedt. Minder nieuws, de New York Times verwacht dat het publiek daarvoor zal willen betalen.
Sites als UpWorthy, waywire.com, newsy.com of het Nederlandse Upcoming doen niks anders dan het herverpakken, aggregeren en selecteren van bestaand materiaal. Maar doordat ze het duidelijk, overzichtelijk en snel doen, maken ze het makkelijk voor het publiek en halen zo een enorm bereik.

Instagramming the news
Time magazine zet curatie handig in en laat bijvoorbeeld fotografen ter plaatse het Time Instagram account beheren in een acute situatie, zoals bij de orkaan Sandy. Ze fotograferen dus niet meer zelf, maar cureren beelden van anderen tijdens een acute nieuwssituatie en ze gebruiken bijvoorbeeld bijzondere foto’s van een Amerikaanse brandweerman of geheime instagramfoto’s uit Noord-Korea.

Deze methode leverde Time Magazine tijdens de orkaan Sandy 12.000 nieuwe Instagramvolgers op in 48 uur. Ook ontdekten ze nog iets anders. Door de directheid en snelheid van Instagram ontstaan er communities en acties rondom losse foto’s op Instagram. De mensen die reageren op een schokkende foto uit een oorlogsgebied komen met elkaar in contact in de comments en soms ontstaan daar nieuwe actiegroepen uit, zoals mensen die hulpgoederen gaan inzamelen, komen helpen of doneren.

Google Glass
Aansluitend op de trend van de Wearables valt het op dat er al relatief veel conferentiebezoekers een Google Glass dragen. De Google Glass Explorers, de eerste verkenners van Google Glass die zichzelf ‘technoptimists’ noemen, zien de kansen. Zo zouden artsen met je mee kunnen kijken en je via je Google Glass advies kunnen geven als je iemand het leven redt. Een jongen in een rolstoel vertelt dat de Glass zijn leven heeft verbeterd, omdat hij nu foto’s kan maken, kan bellen en de routebeschrijving kan lezen terwijl hij zijn handen vrij heeft. Ook zijn er allerlei toepassingen in de maak, zoals een app voor Google Glass, waardoor je ook als je naar de wc moet, toch nog steeds de wedstrijd kunt blijven kijken en je geen doelpunt mist. De Glass Explorers zijn dus enthousiast, maar er is ook al wat kritiek van de eerste gebruikers. Sommige mensen zien een witte stip in hun oog als ze ’s nachts hun glass hebben afgezet en willen slapen. Andere mensen melden kramp in hun nek en oogspieren van het telkens knikken en omhoog kijken. Dat deze eerste versie van de Glass nog niet helemaal gebruiksvriendelijk, zeker nog niet echt sexy en soms nog wat buggy is, doet niets af aan de nuttige toepassingen die deze draagbare handenvrije technologie zou kunnen hebben in de toekomst.