The Black Lips
Hotel Vegas Patio
Kijk nog maar eens goed naar de line-up van Austin Psychfest, over anderhalve maand. Niet te geloven, iedereen staat er, van The War On Drugs tot Panda Bear tot The Brian Jonestown Massacre. En The Black Lips, de losgeslagen punkers uit Atlanta, Georgia, die hier een nieuwe plaat ten doop houden. Niet dat dat uitmaakt, ook als er geen nieuwe muziek is, komen de Black Lips graag langs. Als een band zich namelijk thuis voelt op al die gare kleine podia hier, dan zijn zij het wel. Vorig jaar gingen ze elders in de stad op de vuist met hun eigen security. Dat hoop je natuurlijk altijd bij de Black Lips, dat er gekkigheid gebeurt. De grap van deze set is: er kleeft geen schandaal aan, maar het is wel steengoed. Nieuwe songs Drive By Buddy en Boys In The Woods passen heel goed tussen de oudjes. In elke categorie heeft de band nu een goede song: de ruwe stampers, trage songs over slechte whisky, en zelfs spookachtige occulte garagepsych. Ook dit is SXSW: oudgedienden langzaam maar zeker zien evolueren tot legendes. Jazeker. (atze de vrieze)
#SXSW highlights 5: o.a. The Black Lips, Vance Joy en London Grammar
Garage legendes, brave-borsten-folk en de wedergeboorte van Bristol
Afgelopen najaar was London Grammar een van de grote winnaars op London Calling. Hoe doet de band het met een hit op zak in Amerika? En hoe is het met The Black Lips, de garagerock legendes die hier bijna elk jaar zijn en nu nieuw werk op zak hebben? En wat te denken van de Australische singer-songwriter Vance Joy? Gaat hij na Nederland ook de VS veroveren?
London Grammar
Stubb's
London Grammar zangeres Hannah Reid trekt met haar verschijning direct alle lenzen van de aanwezige camera's naar zich toe en drijft zo onbedoeld de aanwezige security tot wanhoop aangezien zij flitsende overtreders zonder pardon in de kraag moeten vatten. Dit bijna lachwekkende gedoe vormt een schril contrast met de betoverende en bezwerende soundscapes die de band over het publiek uitstrooit. Het inmiddels ruim 20 jaar oude stickertje 'triphop' uit de Bristol-scene krijgt een serieuze herstart door dit trio uit Londen dat elkaar ontmoette op de Universiteit van Nottingham. Vergelijkingen met Portishead en vooral Massive Attack dringen zich op zonder dat het storend is. De set wordt zonder al te veel pretenties gebracht - 'Hello, we are London Grammar' -, en kent genoeg dynamiek om te boeien, al is het maar omdat op gezette tijden toetsenist Dominic Major achter zijn drumstel kruipt. 'Hey Now' en afsluiter 'Strong' worden werkelijk prachtig gezongen. De band maakt grote en snelle stappen in haar internationale succes, en deze show op SXSW bevestigt hun status, gewoonweg erg goed. Als London Grammar inmiddels het podium verlaat, heeft de lichtman eindelijk zijn spots aangekregen. (wilbert mutsaers)
American Authors
Stubb's
De nieuwe telgen aan de boom waaruit ook Bastille en Imagine Dragons lijken te zijn gegroeid, heten American Authors. Op het podium waar de resten van de overgeef-act van Lady Gaga van gisteravond nog liggen, wordt de band blijmoedig aangekondigd, ze stormen met New Yorkse grandeur het podium op, en direct valt de PA geheel uit. Na een herstart blijkt dat nog steeds diverse soundboards kapot zijn, maar zien we evengoed een hoop enthousiasme op het podium, inclusief een leadzanger die op de in dit genre - radiopop vermomd als indie-rock zonder depressie - tegenwoordig kennelijk verplichte trommel slaat. Maar we horen weinig helaas. Wel dat ze uit Brooklyn komen en er veel zin in hebben. De band vraagt om de tijd te doden het publiek 1 voor 1 de naam te zeggen en besluit ter plekke dan maar akoestisch verder te spelen. 'I think all went wrong with the start of the world wide web' grapt zanger Zac Barnett als hij naar de wanhopige technici op het podium kijkt. De noodgedwongen akoestische rest van de show pakt verrrassend goed uit. Mumford & Sons zonder banjo. Songs die zwanger zijn van hooks en publieksparticipatie met als hoogtepunt hun hit in wording 'Best Day of My Life' dat na langdurig en groot hit-succes in de VS recent de oversteek heeft gemaakt naar Europa. Al was dit ten gevolge van alle technische problemen waarschijnlijk niet de beste dag van hun leven, over 10 jaar zingen we deze track waarschijnlijk nog steeds mee en vragen we ons af van welke band het ook al weer was. (wilbert mutsaers)
Vance Joy
St David's Sanctuary
In zijn thuisland Australië had Vance Joy met Riptide de grootste hit van 2013 te pakken, en ook in Nederland begint het zo langzamerhand flink te lopen voor de jonge krullenbol. Hier in Amerika staat hij echter onderaan de ladder. De hippe blogs zien hem met zijn brave-borsten-folk niet echt staan, dus je komt hem niet zomaar op elke straathoek tegen. Hij heeft wel een mooie showcasespot, op de goed-bezochte avond van het Communion label, van een van de Mumford jongens. Die vindt plaats in een kerk waar de festivalbezoekers welkom geheten worden door de koster, en waar bezoekers tussen twee concerten door nog even naar de Holy Bible kunnen grijpen. Vance Joy vertelt sterke verhalen over de tijd dat hij zelf misdienaar was. Natuurlijk omdat hij een brave jongen was (hij geeft het maar gewoon toe), maar ook omdat ie daarvoor een uurtje eerder weg mocht uit school. Het pubilek smult ervan, en daar is het natuurlijk ook helemaal de setting voor. Vance Joy's folk met akoestische basis en vocale ondersteuning van alle drie de muzikanten zit degelijk in elkaar, maar er is eigenlijk maar een nummer dat echt vlamt. Riptide dus, een ongelofelijk sterke folkpopsong in de categorie Lumineers/Mumford and Sons. (atze de vrieze)
Sage The Gemini
Fader Fort
Het zijn bij de populaire day party van Fader vooral de hiphop-acts die rijen laten ontstaan. Zaterdag sluit de dag hier met Rick Ross, en dan komen ook nog talenten als Migos en Young Thug langs. En Sage The Gemini, een jongen uit de Bay Area, die zijn maatje Iamsu en de rest van zijn HBK Gang bij zich heeft. Die Sage is pas begin twintig, maar hij ziet er een stuk meer volwassen uit. Waar ze hier in het diepe zuiden vaak harde, scherpe beats gebruiken, tappen ze in Californie liever uit een meer funky vaatje. Sage heeft de leiding, maar hij laat een grote hoeveelheid mannen even aan de mic, waarbij opvalt dat iedereen over de oorspronkelijke vocals heen rapt, in plaats van over een instrumental, iets dat je hier eigenlijk iedereen ziet doen. Soms is er even ruimte voor een slick r&b koortje, maar het beste nummer is een echte 'turn-up' banger: Gas Pedal. (atze de vrieze)