Een paar jaar geleden dachten we nog dat Paul van Haver, alias Stromae, een eendagsvlieg was. Hij scoorde een grote hit met Alors On Danse, maar bijna niemand had door dat dat veel meer is dan een dansnummertje. En ook niet dat hij nog veel meer in zijn mars heeft. Inmiddels is bij vrijwel iedereen het kwartje gevallen: Stromae is een totaalartiest, een songschrijver, acteur en danser, met oog voor detail. De man met het magische strikje flikt het ook op Pinkpop.

De definitieve doorbraak kwam met Formidable, een nummer over een man met hartzeer, die in de Brusselse nacht tegen iedereen aan strompelt. Net als in de video bij het liedje oogt Stromae op het podium strontlazarus. Hij wankelt, hangt aan zijn microfoonstandaard en kijkt lodderig. Het is voor de meeste mensen het meest bekende nummer, een meezinger zelfs. Het is ook dit nummer waaraan hij de veel gemaakte vergelijking met Brel te danken heeft, al is de productie stiekem heel modern, door slimme elektronische details. Als Stromae de mensen die hem aanstaren in de kroeg uit begint te schelden voor apen, zakt hij langzaam door zijn hoeven, tot hij op zijn rug op het podium ligt. Slim gedaan: terwijl hij door twee man van het podium af gedragen wordt, zingt hij met zijn laatste krachten nog een keer 'Formidable', het publiek pakt over en zingt het lied uit. We hebben het vaak mis zien gaan dit weekend: een voorbedacht stuk publieksparticipatie dat de mist in gaat. Dit is super subtiel en het werkt.

Aan het begin van Papaoutai wordt Stromae als stokstijve etalagepop het podium op gedragen en voor zijn microfoon gezet. Het is de ideale afsluiter, deze emotionele ballade over een afwezige vader (gesymboliseerd door die levenloze pop), die langzaam opbloeit tot een elektronisch nummer waar heel het veld op kan springen. Ook bij het refrein blijft hij stijf zingen. Tot het instrumentale bruggetje, waar hij verandert in een slangenmens. De mimiek is zo waanzinnig, de timing briljant, de visuals (waarvan je amper de helft meekrijgt in het volle daglicht, maar goed) een enorme toevoeging. Het nummer krijgt een extended outro, waarbij Stromae nog eens op luchtige wijze zijn Afrikaanse roots uitdiept.

Het houdt niet op met de verbluffende subtiele momenten. Tous Les Mêmes is een humoristische song over de scheve verhouding tussen mannen en vrouwen (feitelijk: alle mannen zijn hetzelfde, namelijk lullen). Als Stromae naar links loopt, oogt hij als een macho man, haast een aap. Naar rechts verandert hij een elegante, overdreven kokette vrouw. Het is niet zijn beste liedje, maar deze performance geeft het net dat beetje extra.

Nog nooit was het zo vol op het achterveld. Ongelofelijk hoe iedereen bij de les blijft in de brandende hitte. Stromae maakt het ze makkelijk, met zijn dansjes in mindere nummers als Humain A L'Eau en Silence, aan Alors On Danse voegt hij zelfs een complete 90's eurodance carrousel toe: Snap!, Faithless! Dat intermezzo is eigenlijk wat te plat vergeleken met de smaakvolle andere elementen, maar het werkt op de festivalweide natuurlijk geweldig. Als er een dance act hier een historie heeft, is het natuurlijk Faithless. Ook bij een lastiger nummer als Ave Cesaria (een ode aan de recent overleden Kaapverdische zangeres Cesaria Evora, vermoedelijk bij de meeste mensen hier onbekend) houdt hij de volle aandacht.

Gezien de gigantische toeloop had Stromae zonder meer op het hoofdpodium moeten staan. En misschien zelf wel als afsluiter, zodat de volledige kracht van zijn visuals benut kon worden. Laat de programmacommissie van Lowlands alsjeblieft zo verstandig zijn dit Belgische fenomeen de grootste tent te laten afsluiten. Dit was de meest intrigerende show van het weekend.