De Robert Plant die we vandaag op het podium zien, heeft weinig gemeen met de veertig jaar jongere beeltenis die als backdrop achter hem hangt, de ultieme rock-seksgod. We zien een man van 65 in een shirt dat hoort bij een man van 65. Zijn lange krullen zijn nog rossig, het geitensikje grijs, de groeven in zijn gezicht indrukwekkend. Het is alsof Robert Plant zichzelf bekijkt in een veertig jaar oude spiegel en herinterpreteert wat hij ziet. 

Helemaal aan het einde krijgt Pinkpop ook die gouden riff: Whole Lotta Love. Hij wordt voluit gespeeld, en dan pas realiseer je je dat deze set niet om de riffs draaide, maar om de songs. De song zelf, we horen het weer, is een van de meest seksueel expliciete uit de popgeschiedenis. Plant belooft de vrouw zijn grote liefde te geven, belooft hem zelfs letterlijk bij haar naar binnen te steken, als het even kan aan de achterkant. Dat hij dit speelt, voelt een beetje als een beleefd bedankje voor het getoonde geduld, maar toch.

Op de setlist staan ook een paar covers. Het kan haast geen toeval zijn dat hij uit het oeuvre van Led Zeppelin onder meer die cover van Joan Baez kiest. Het gaat om het ontginnen van de weg terug. Nog verder terug gaat Spoonful, een nummer van bluesmuzikant Howlin' Wolf. Afkomstig uit de jaren zestig, maar teruggrijpend naar de jaren twintig. Daar komen we uit bij een verderfelijke bron van seks, drugs en andere zaken die het leven intenser maken. Ook boeiend is de manier waarop een Afrikaanse muzikant met een primitief strijkinstrument de zwarte roots van veel songs accentueert. Ineens schakelt de ritmesectie over op standje afro.