Mastodon, Pinkpop, Mainstage, maandag 9 juni 2014

Sludge- en progmetal-grootheden uit Atlanta, Georgia. Opgericht nadat drummer Brann Dailor en gitarist Bill Kelliher bassist Troy Sanders and zanger-gitarist Brent Hinds in 2000 bij een High on Fire show tegenkwamen. Stonden in 2012 ook op de 3FM Stage (klik hier) toen ze net vijfde album The Hunter uit hadden. Inmiddels is nummer 6 Once More 'Round the Sun nabij (24 juni), de eerste twee singles Chimes At Midnight en High Road beloven meer puur Mastodon-werk. Het zijn ook de enige nieuwe tracks op de setlist. Sterke wapens zijn de drie stemmen, twee gitaren en geweldenaar achter de drumkit.

Laatste nummer The Sparrow (ook van The Hunter) begint eens wat minder furieus en het publiek pikt het meeslepende gehalte zwaaiend op. Het is de eerste keer dat ze een langer, langzamer en melodieus gitaarintro inzetten, het duurt drie minuten voor de break naar een eveneens instrumentaal freaky stuk. Als drummer Brann Dailor begint te zingen voel je meteen dat dit een ballad Mastodon style is. Met wat lichter, proggy gitaarspel vormt het ook meteen een mooi eind van de set. Jammer dat er weer wat mis leek met de microfoon van de slecht hoorbare Dailor.

Gitarist Brent Hinds waagt zich aan het begin van Blasteroid kort op de enorme dubbele ramp, die vandaag voor Metallica voor het podium is neergeplempt (gisteren op Rock Am Ring hadden ze dezelfde). Gaaf. De ramp is echter van formaatje giga en een metalman die voorzichtig drie stappen waagt; het oogt wat ielig en ongemakkelijk.

Het is vroeg, snikheet en broeierig bovendien, het voorste vak staat halfvol, deels met Metallica- en Avenged Sevenfold-shirts en het veld is tot de geluidstoren aardig gevuld. Na het op twee na laatste nummer Bedazzled Fingernails zegt Dailor: "Well that was fantastic, thanks everybody", het is na ruim een half uur eindelijk een handreiking naar het publiek. Dat bereiken ze niet echt met deze in zichzelf gekeerde logge show. Zelfs voor metalfans is dit zware kost. Juist omdat ze zoveel in een nummer stoppen en zo weinig lucht laten. En hoe gewelddadig ze ook aan die snaren plukken en op die vellen beuken; dan is een uur een lange zit.

Zwaar ontbijt dit als opener van tweede pinksterdag. Mastodon speelt loeihard en -strak, maar hun complexe metalmix van prog en sludge verzuipt door een slechte geluidsmix en weigerende mics. Neem het eerste nummer. Daarvoor staat hier het geluid zelden goed afgesteld, en de meer dan brute opener Black Tongue (prijsnummer van The Hunter) gaat tenonder in een loodzware geluidsbrij van dubbel riffwerk en een maniakale drumbatterij met blast beats die alles, inclusief de donderstorm die Pinkpop bedreigde, wegblazen. In die brij worden lange tijd alle nuances platgeslagen. Zonde. Terwijl er toch genoeg te genieten zou moeten zijn, zeker met tracks als Oblivion, Divinatiosn en Blasteroid. Nieuw nummer Chimes At Midnight is ook een beste met Sanders' metalgekrijs en Hinds' meeslepende meer progzang erbij en felle, ditmaal staccato riffs. Drummer Dailor: "Thank you so much Pinkpop, sorry for waking you up but we had to." Hij belooft na het nieuwe album (24 juni) terug te komen in het najaar. Of je gaat deze maand nog naar Hedon, Melkweg of Graspop voor die herkansing.