Biffy Clyro, Pinkpop Mainstage, maandag 9 juni 2014
Pinkpop: Biffy Clyro stoot door naar de headlinercategorie
Er staat geen enkele maat meer op deze Schotten
Biffy Clyro klapt er meteen hard op met Singin' Belle en laat - ondanks vele tempowisselingen en 32 graden - niet meer los. Het is bijna alsof ze meteen over Mastodon heen willen, hoewel ze qua decor een stapje terug doen met een hert in plaats van een houten demoon.
HET CONCERT:
DE ACT:
De harde kern van Biffy Clyro vond elkaar al in 1995 in het Schotse Kilmarnock. Zanger-gitarist Simon Neil en de tweeling Ben (drums) en James Johnston (bas) spelen al negentien jaar bizar veel en hebben daarom patent op hechte, superstrakke liveshows; zo zagen we ze in augustus nog in de Lowlands Alpha. Biffy Clyro begon met experimentele rock, werd alom getipt als post-hardcore act en is nu doorgegroeid naar een stadionrockgroep met heavy metal-, en prog-invloeden. Met vierde album Puzzle braken ze in de UK naar de mainstream door, na de bizar sterke opvolger Opposites (2012) is deze kant van het Kanaal ook om.
HET NUMMER:
Het zal geen verrassing zijn: Black Chandelier, de belangrijkste single van Opposites, is ook op de Pinkpop-weide een voltreffer. Het nummer raakt snaren bij het oververhitte publiek dat gedurende de set van Biffy steeds verder wakker geschud wordt. Duimendik kippenvel bij die kenmerkende versnelling en dan met hele veld meebrullen: "We're gonna separate ourselves tonight, We're always running scared but holding knives, But there's a black chandelier, It's casting shadows and lies", waarna de Schotten nog even de post-hardcore roots over het veld laten razen. Topnummer, en exemplarisch voor de band: zeker geen gesneden koek voor de mainstream met die slepende hardcore-stukken, maar dat refrein is zó goud.
HET MOMENT:
Ook tweede nummer The Captain komt ijzersterk van het podium. Het is een heel dynamisch nummer met die opzwepende "Hey" na de gitaren, dan het mooi gezongen stuk en in deel twee een massaal meezingmoment. Voer voor de festivals en zeker in deze vette uitvoering. Het bekoort ook omdat we live wel de toetsen horen, maar ze niet het proggy karakter hebben die ons op plaat (als opener van Only Revolutions uit 2009) nog even deden slikken.
OOK OPMERKELIJK:
Frontman Simon Neil zakt voor begin van That Golden Rule ineen op het podium. Hij heft een voor een zijn armen op en doet dat steeds sneller. Het publiek volgt al gauw, zoals ze Neil toch in alles volgen.
HET PUBLIEK:
Wát een ontvangst krijgen ze hier. Biffy Clyro is de eerste Mainstageband waar het vandaag serieus druk is, de toegankelijkste ook. Die vier Schotten rocken serieus hard en ze hebben fans die daar maar wat graag de handen op stuk klappen. Meer dan de helft van de dertien nummers wordt vandaag meegezongen. Zeker bij gevoelige composities als Many Of Horror gebeurt dat massaal, alsof ze hier het volkslied staan te spelen. Je snapt meteen waarom ze in Engeland al even dit soort grote festivalshows doen.
HET OORDEEL:
We zagen de band doorgroeien van clubs en het tweede podium op Pinkpop (2010) naar de Lowlands Alpha (2013) en nu deze Mainstage spot. De Schotten volbrachten het met overtuiging en vooral met een steengoede show en dito songs. Biffy Clyro gaat ook op het continent next level. En op andere: ze gaan ook voor het eerst naar Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland. Loon naar werken, en daarmee is het einde nog niet in zicht voor Biffy fuckin' Clyro.