Ed Kowalczyk, Pinkpop Mainstage, zaterdag 7 juni 2014

Je kunt het mooi of lelijk vinden, maar de muziek van Ed Kowalczyk is op zijn minst effectief. Met hulp van het Noordpool Orkest speelt hij het Live-album Throwing Copper (1994), inclusief meezing/kippenvelmomenten, de broodnodige gitaarsolo's en natuurlijk zijn typische danspasjes en gebaren. 

Na twee nummers neemt Kowalczyk een moment om het orkest te introduceren en krijgt dit even een momentje om een bombastisch intermezzo te spelen. Of meer een prelude, want het gaat naadloos over in 'I Alone', misschien wel de grootste hit van Eds voormalige band Live. Zie hier: kippenvel en meezingmoment #1, eerste van een handjevol.

De show begint zoals een show met een orkest hoort: aanzwellende violen, en een zanger die iets later pas zijn entree maakt. Het intro van albumopener 'The Dam at Otter Creek' wordt nog wat langer opgerekt, en er worden wat nieuwsfragmenten doorheen gespeeld. Wat voor fragmenten? Geen idee, maar als er wordt afgesloten met 'Overcome', het enige nummer op de set dat niet op Throwing Copper staat en destijds opgedragen werd aan de slachtoffers van '9/11', krijg je het gevoel dat die samples in de opening daar ook wel eens op zouden kunnen slaan, en dat Eddie wat geforceerd een manier heeft gezocht om de grote hit 'Overcome' in zijn show te fietsen.

De hele smaakvol/smakeloos-discussie die altijd rond Kowalczyks muziek hangt, wordt mooi in één shot gevangen als de camera inzoomt op de gitarist. Z’n instrument is bekleed met parelmoer. Smaakvol? Neuh, maar het glimt best wel mooi zo in de zon. 

Dit probleem gaat waarschijnlijk elke act hebben die vandaag op het hoofdpodium staat: het veld wordt langzaam ingenomen door Stones-fans, en een hoop daarvan lijkt geen moer te geven om wat er nu precies gebeurt. Ook al is het al vrij druk voor de geluidstafel, de grijze oude rockfans hebben daar geen boodschap aan, en leggen net zo makkelijk een kleedje neer om hun plek bezet te houden. Of staan met hun rug naar het podium toe te kletsen. Maar toch, ondanks deze invasie van ongeïnteresserden wordt er opvallend veel en uitbundig meegezongen. Het was Kowalczyks vierde keer Pinkpop, en terecht. Want blijkbaar zijn er nog net genoeg mensen met een zwak voor de zanger en de catalogus die hij inmiddels op zijn naam heeft staan.

Een festival openen is lastig, helemaal als een groot deel van het publiek aan het aftellen is voor de headliner en je zoals Ed Kowalczyk niet de allerbeste zanger bent en er af en toe wat problemen met het geluid van de gitarist lijken te zijn. Een orkest meebrengen helpt, helemaal als het zoals vandaag net wat meer doet dan een standaard Last Night of the Proms-sausje erover heen gieten. De set bevatte precies genoeg meezingmomenten, de cliché-kippevelmomenten geven wat verkoeling in de hitte, en de gitaarsolo’s geven het de schijn van een rauw randje. De Andre Agassi-lookalike wint niet met het mooiste spel, maar het is effectief genoeg, zo vroeg op de dag.