In Nederland is John Newman vooral bekend van zijn hits met Rudimental. In Engeland heeft hij er solo al meer op zijn naam staan. Het is groots opgezette pop, van het type dat je in de auto automatisch harder draait en dat het goed doet tijdens het stofzuigen. Live is het dan nog maar bezien hoe het uitpakt. Bij de opening wordt dat al duidelijk. Doeken verhullen het hele podium, terwijl bombastische muziek langzaam aanzwelt. Die doeken vallen natuurlijk naar beneden als de band vol inzet, en om het af te maken staat Newman strak in een wit 80's colbert, inclusief mouwophouders, in een strakke pose boven op een extra podium óp het podium. Even staat hij stil, om vervolgens met z'n elastieke benen de start nog meer vaart te geven en al bij het eerste nummer op z'n knieën te eindigen. De toon is gezet, het wordt een show met strakke danspasjes, en grote gebaren.

Newman heeft het beste voor het laatst bewaard. Pas als afsluiter gooit hij zijn grote hit Love Me Again erin. Funky, zoals op de single, maar voor de gelegenheid opgeleukt met wat extra strijkers, zodat het nog meer een anthem wordt dan dat het al is. Van voor naar achter de hele tent zingt mee, net zolang als Newman het opdraagt.

Newman schuwt de grote gebaren en de nodige theatraliteit niet. Bij het eerste nummer zakt hij al met een grote zucht op zijn knieeen, bij Goodnight Goodbye trekt hij nog meer uit de kast. Als het nummer voorbij is bevriest de hele band. Het lijkt eeuwig te duren, de hele tent houdt zijn adem in. Om vervolgens de longen uit het lijf te juichen als er alsnog een opzwepend coda aan het nummer wordt vastgeplakt, uiteraard weer inclusief pasjes die zo uit de koker van Michael Jackson lijken te komen. 

Bij reguliere concerten is het standaard: het spelletje van aflopen, twee minuten wachten, en dan een toegift doen. Headliners bij festivals doen het ook geregeld, en dat is prima. Maar zoals Newman midden op de dag na drie kwartier doen alsof het voorbij is en dan toch nog twee nummers spelen, dat is gewoon flauwekul. 

De tent bij de Brand Bier Stage is afgeladen vol. Het publiek zingt wanneer het moet, danst wanneer het mag, en juicht wanneer het wil. En dat is allemaal best vaak. De mannelijke gitaarliefhebbers lijken massaal bij Robert Plant te zijn of alvast een goede plek aan het zoeken bij de Arctic Monkeys, want het percentage vrouwen is opvallend hoog. 

Na een flitsende start met de eerste drie nummers lijkt Newman een perfecte show neer te gaan zitten. Ook al is hij niet bijzonder goed bij stem en het gaat soms bijna mis bij een uithaal. Maar dat deert allemaal niet, hij straalt genoeg zelfvertrouwen uit om dat op te vangen, en anders zijn het wel zijn rubberen benen waarmee hij de aandacht succesvol afleidt. Het probleem zit hem in het aantal écht goede nummers. In het middenstuk zitten net te veel niemendalletjes. Maar goed, hoeveel diva's zijn er die geen inkakmoment in hun show hebben?