"Verdomme, wat doet-ie dat lekker, hè?", blaft een vader naar zijn dochter. Het meisje glimlacht alleen maar, verdrinkend in de ogen van John Mayer. Halleluja, de Amerikaanse mooiboy verenigt met z'n hese stem en puntgave gitaarsoli zo'n driekwart van het Pinkpop-publiek, van de grijzige Stones-fans tot de piepjonge kuikentjes die hier hun plezante festivalontmaagding beleven. En dat zonder er echt een orgastische show van te maken, overigens.
John Mayer, Pinkpop Mainstage, zaterdag 7 juni 2014
"Goodbye rain, goodbye sorrow", hijgt John Mayer in opener Queen of California. En zo zorgeloos als hij zingt, zo ziet de beste man er ook uit: blauw hawaishirt, wijde witte broek, vaag glimlachje. In Amerika verkocht hij tientallen miljoenen platen met veelal akoestische softpop en een bluesy inslag die ergens tussen Clapton, Knopfler, Dave Matthews en Jack Johnson inhangt. Hij datete met Katy Perry, met Jennifer Aniston, met Cameron Diaz, met Jessica Simpson en daarvan konden we uitgebreid meegenieten in de roddelpers. John Mayer is kortweg een wereldster, die deze Pinkpop-zaterdag als headline was aangetreden als de Stones onverhoopt hadden afgezegd. Hij is een aardige zanger, een virtuoze gitarist en boven alles een aantrekkelijke gast die in Landgraaf zingt over al dan niet mislukte liefdes, opdat de bakvissen smelten.
Mayer opent met een uitstekend blokje softe pop, met Belief, No Such Thing en Half of My Heart, I Don't Trust Myself (With Loving You). Daarna kakt de set behoorlijk in, want hoeveel softe pop kun je hebben voordat het in slappe piemel-pop verandert? Vooruit, het liedje dat daarna het beste uit de verf lijkt te komen is Waiting on the World to Change. Een lichtzinnig upbeat gospelliedje over het verbeteren van de wereld, met een fijne rol voor het tweekoppige achtergrondkoortje. Het is zo'n liedje dat uitnodigt tot zachtjes heupwiegen, wat vooral door de stelletjes vandaag gretig wordt gedaan. En speelt John Mayer daar nou plotsklaps op de gitaar die we kennen van Hendrix, op Monterey Pop '67? Dat moet een replica zijn, want de oorspronkelijke gitaar ging nog op dat concert in de fik.
In slotstuk Gravity gaat ook de gitaar van John Mayer, hoe subtiel ook, even in de fik. Jawel, als je het aan ondergetekende vraagt is de gitaarsolo die John hier speelt een van de mooiste solo's die er op deze aarde ooit zijn gespeeld. Tuurlijk, hij kan snel gitaar spelen, zonder enige moeite, meestal zonder plectrum, z'n gitaar precies met de juiste intensiteit vingerend. Maar de kracht van zijn spel ligt niet zozeer in de virtuoze snelheid waarmee hij speelt, maar door met precies het juiste Strat-geluid de juiste noten eruit te knijpen, laverend tussen majeur en blue notes. Die Gravity-solo speelt hij vrijwel hetzelfde als op plaat, hoog op de hals, soepel en melodisch. Pure perfectie.
Pure perfectie streeft John Mayer sowieso meer na dan je in eerste instantie door hebt. Tussen de liedjes door pakt hij af en toe een microfoon die niet over de PA hoorbaar is. Om zijn band te instrueren, om de show te regisseren, om te zeggen dat we nu echt gaan jammen op een bluesje in C. Dat praten had hij wat ons betreft wat meer in de publieksmicrofoon kunnen doen. We zagen wel eens shows van een praatgrage Mayer, die gekscherend grapjes maakt en orgastisch reageert op het publiek. Niets van dat alles, vandaag op Pinkpop komt er niet veel meer uit dan af en toe een wat beleefd gehijgd "Thank you".
Maar dat maakt het publiek niet uit, hoor. Hadden we al gezegd dat het vol staat met gillende meisjes? Ze maken hartjes met hun handen, zingen zelfs de mindere nummers (en dat zijn er best wat!) woord voor woord mee en soppen bij iedere blue note die John erdoorheen perst alsof hij liefdevol bij de meisjes naar binnen dringt. Zo kijkt hij er tijdens zijn solo's zelf overigens ook bij, oogjes toegeknepen in een net niet charmante, coïtale grimas. De oudere mannen staan ernaast, en je zíét ze denken: "Zie je wel! Ook die jonge deernes voelen de blues." John Mayer windt zeker driekwart van het Pinkpop-publiek op: zowel de vaders die eigenlijk voor de Stones komen als hun dochters, die eigenlijk geen zin hadden maar best John Mayer en Ed Sheeran willen zien.
En nou ja, er zijn ook nog de groepen die er geen fuck aan vinden. Die zuchtend vloeken dat ze het randje missen, die zich afvragen hoe je je in godsnaam bluesmuzikant mag noemen als je zo duidelijk geen duivels op de hielen hebt. Die het van whisky en messen doorwrochte gevaar missen dat de blues juist zo spannend kan maken. Dat randje dat zelfs de zeventigjarige Stones nog wel beheersen.
Is het flauw om ze alledrie gelijk te geven? Ja, Mayer is een van de beste gitaristen ter wereld. Ja, hij is die mooiboy die ongetwijfeld heel wat natte dromen bezorgt in de dampend hete tentjes vanavond. En ja, "on fire" was Mayer bepaald niet. Echte climaxen of orgasmes (om in het thema te blijven) bezorgde hij niet in een festivalshow die vooral uitblonkt in degelijkheid.
