Joe Bonamassa, Pinkpop, 3FM Stage, zaterdag 7 juni 2014
Pinkpop: Joe Bonamassa speelt sneller dan zijn schaduw
Vingervlugge bluesvirtuoos ideale opwarmer voor de Stones
Nee, deze eerste dag van Pinkpop is bepaald niet de meest vooruitstrevende, maar dat is natuurlijk niet gek. Bluesartiesten John Mayer en Joe Bonamassa moeten de harten van de Stonesfans vast rustig opwarmen. Hoewel, opwarmen, het volle veld grijze koppen staat de puffen van de hitte, maar blijft wel staan.
HET CONCERT:
DE ACT:
Joe Bonamassa werd geboren als zoon van een gitaarverkoper en stond als elfjarig jongetje op het podium met B.B. King. Dan weet je eigenlijk al min of meer genoeg om de carrière van de 37-jarige zanger/gitarist uit te stippelen: hij maakt plaat na plaat (niet alleen studiowerk, ook live) en laat monden open vallen met zijn vingervlugge solo's.
HET NUMMER:
Bijna een kwartier ruimt Joe Bonamassa in voor zijn slotoffensief, een ballade over de Amerikaanse volksheld John Henry, een arbeider die in de negentiende eeuw sneuvelde tijdens het bouwen van een spoorweg. Hij symboliseert de klassieke strijd tussen mens en staal. "Gimme the hammer that killed John Henry, cos it won't kill me," croont Bonamassa, terwijl hij aanzet voor een sensationeel slot. Wildwesttaferelen.
HET MOMENT:
De zonnebril van Joe Bonamassa zakt naar het puntje van zijn neus. Steeds weer. Dat komt natuurlijk door het kleffe weer, maar ook doordat hij een klein neusje heeft. En doordat hij nogal wat grimassen trekt tijdens het soleren. En dat doet hij nogal wat. Eigenlijk is elk nummer een rituele dans met de solo als doel. Of het nu een langzamere jam is of een fellere song, altijd neemt hij genoeg omwegen om die minutenlange uithalen te rechtvaardigen. Het moment in iedere song. Zingen doet hij niet onverdienstelijk, maar niet zo goed als-ie speelt. Op plaat voegt hij laag na laag toe, op het podium wordt hij gesteund door een compacte, buitengewoon kundige band, met van die echte topmuzikanten in hun segment. Zijn bandleden krijgen ook wel eens een conga- of drummomentje, maar het draait natuurlijk allemaal om die man in dat grijze maatpak.
HET PUBLIEK:
Grote drommen mensen zijn toegestroomd voor Joe Bonamassa. Ze luisteren gedwee in de lome zon, de handen gaan omhoog als Bonamassa zijn tempo opvoert.
HET OORDEEL:
Direct na afloop start John Mayer op het grote podium. Ze zijn zo'n beetje generatiegenoten, die twee, en allebei putten ze uit de blues, maar John Mayer is er wel in geslaagd een brug te slaan naar het jonge poppubliek. Sterker nog: naar de jonge meisjes. Bonamassa zal dat worst wezen. Natuurlijk is hij een vroegoude notenfreak met een terugtrekkende haargrens, maar hij is wel steengoed in wat hij doet.