Ed Sheeran, Pinkpop, Mainstage, zondag 8 juni 2014

Dat meeblèren is in ieder geval precies wat Sheeran van zijn publiek verlangt. "Het is mijn taak om jullie de komende drie kwartier te vermaken", zegt hij al direct. "En wat ik van jullie vraag? Om zo véél mogelijk mee te zingen." Laat je daarbij niet misleiden door zijn uiterlijk van een surfer-troubadour met niets dan een akoestische gitaar. Zijn zijige liefdesliedjes mixt hij met rappe tong met hiphop en R&B. Daarin heeft hij overigens al net zo'n ontzettend blanke flow als bijvoorbeeld Jason Mraz of Jamie T. Met het nummer The A-Team en begeleidend debuutalbum + werd Sheeran een wereldster, opvolger X (uitgesproken als Multiply) komt nog deze zomer uit en is geproduceerd door Pharrell (HITALARM) en Rick Rubin.

Openingsnummer You Need Me, I Don't Need You is meteen de beginselverklaring van Ed Sheeran. In nog geen halve minuut heeft hij zijn gitaargetokkel gesampled. Even later beatboxt hij en trommelt hij op zijn klankkast, waar overigens een verrassend diep bassdrum-geluid uitkomt. De meeste liedjes die hij vervolgens speelt vallen in diezelfde opzwepende klasse, op een paar uitzonderingen na.

Die uitzonderingen zijn allemaal knuffelballads. Zo is daar I See Fire, een draak van mythische proporties die zelfs de meest heldhaftige hobbit nog niet zou kunnen verslaan. Als soundtrack van inderdaad, de Lord of the Rings-prequel, werd het een gigantische hit, maar naast catchy is het vooral tenenkrommend. Daarna speelt Sheeran direct The A-Team, dat verhaalt over een uitgebluste straatprostituee. Uiteindelijk is dat hét nummer dat het hele veld aan het meezingen krijgt.

En dan is het tijd om zijn show af te sluiten, natúúrlijk met de nieuwe single Sing. Het is een vernuftige akoestische R&B-track, die van Justin Timberlake had kunnen zijn. Live en in zijn eentje doet Sheeran die Pharrell-productie eer aan, dankzij z'n trouwe loop-pedaal. De belangrijkste bijdrage - het zal ook eens niet - wordt echter van dat braaf zingende publiek verwacht. "Zing allemaal het koortje mee, trek je shirts uit en zwaai het boven je hoofd." De mannen volgen massaal, de meisjes iets aarzelender. "Ik ga zo af, maar ik wil dat jullie door blijven zingen. Vijf minuten minstens. Wat zeg ik? Tien!"

Maar daar maakt Sheeran een cruciale fout. Dat koortje is namelijk véél te moeilijk om lang vol te houden. Uiteindelijk lukt het met enige moeite om een kleine anderhalve minuut door te zingen, waarna er een stilte valt. "En waar is Sheeran nu gebleven?", zie je de meisjes kijken. Ja, die is dus al twee minuten weg. Hij stuurde aan op een legendarisch festivalmoment, maar het werd een wat ongemakkelijk einde met een laf applaus. 

Zonde, want het was een prima show met veel nieuw werk dat al goed viel. Het opmerkelijkst was nog wel Don't. Nog zo'n Timberlake-tune, waarin hij zingt over zijn geliefde, die er met een ander vandoor gaat terwijl hij verdomme in hetzelfde hotel ligt te slapen. Het schijnt over zijn ex Ellie Goulding (!) te gaan, schrijven de tabloids. "Don't fuck with my love", gromt Sheeran.

Gelukkig krijgt hij vanmiddag van Landgraaf meer dan genoeg liefde. Er staan meisjes met kartonnen borden: "Ed come to my flat", rijmt er eentje. Een ander verklaart hem de liefde. Er worden hartjes gemaakt. En zelfs de paar sceptici die een singer-softwriter verwachtten, waren aangenaam verrast door de whiteboy-raps die er tussendoor glijden.

Eerlijk? Sheeran bouwt liedjes soms toch wel nodeloos uit met dat sample-apparaatje bij zijn voeten. In een uur tijd speelt hij een kleine negen liedjes, die het vooral moeten hebben van publieksparticipatie. Ik wil entertainen, zei hij aan het begin van de show. Dat is gelukt. Het was een ideale, niet te moeilijke show voor in het festivalzonnetje. Maar eeuwige zonde dat Sing, de verse nr 1 hit, op deze manier niet het festivalanthem werd dat het had kunnen worden.