Arcade Fire, Pinkpop 3FM Stage, maandag 9 juni 2014

"Zou Arcade Fire wel overkomen op de Metal Maandag van Pinkpop?" verzuchtten sceptici toen 's werelds grootste indierockband werd aangekondigd voor Landgraaf. Slaat de show dadelijk niet dood, zoals vorig jaar bijvoorbeeld met een gelijkgezinde act als Phoenix gebeurde? En zo ja, misschien dat ze Nederland dan wel voorgoed zullen overslaan? Boze tongen fluisteren al jaren dat de band het niet zo op ons kikkerlandje heeft, dit is dan ook de allereerste Nederlandse festivalshow van Arcade Fire sinds 2007. En inderdaad, echt druk is het nog niet wanneer de band begint te spelen.

Curieus, want over de jaren heen groeide de band rondom Win Butler en zijn vrouw Régine Chassagne uit tot de absolute buitencategorie van indiegrootheden. Allereerst waren er die albums vol begeesterde, rafelige indierock: Funeral (2004) en Neon Bible (2007). En dan is er die bijzonder gedreven liveshow (wie herinnert Lowlands 2005 nog, waar een van de bandleden inclusief trommel naar de nok van de tent klom?). Album The Suburbs (2010) katapulteerde de band zelfs tot het supersterrendom en werd beloond met de Grammy voor het beste album. En nu is daar dus Reflektor, een van de Grote Drie albums van vorig jaar, loodzwaar van de symboliek, maar vrij luchtig geproduceerd door James Murphy (LCD Soundsystem), met disco-toetsen en exotische Haïtiaanse percussie.

De show die het gezelschap in Landgraaf serveert, is inmiddels doortrokken van Reflektor: we zien een kleurrijk, bont pallet van Haïtiaanse beeldentaal, wit-rode disco-pakken, doodshoofdmaskers en visuals van lichtgevende dansvloeren, terwijl de steeds donker wordende wolken samenpakken. Arcade Fire begint al sterk met titelnummer Reflektor, venijnig, gefocust en bijtend gespeeld. De twee meegenomen percussionisten (daadwerkelijk uit Haïti) zetten de gesyncopeerde, swingende ritmes nog scherper aan. Dan volgt er een blokje oud werk met Neighbourhood #3 en Rebellion (Lies) terwijl het veld langzaam volloopt met publiek. Dan het nieuwe Joan of Arc en een wat tragere vertolking van barpianoliedje The Suburbs.

Inmiddels steekt de wind op en komt de duisternis aangesneld met een pikzwart wolkenpak. Met Ready to Start lijkt Win Butler de weergoden al te willen tarten. De uitspraak dat "het toch écht pas zal beginnen te regenen zodra we klaar zijn" lijkt zelfs een uitnodiging. En de hemel antwoordt gepast: het onweer barst los. Bliksemschichten schieten door de lucht, de regen trekt steeds feller aan. "We know a place where no planes go", gilt Win Butler vervolgens in No Cars Go, het nummer waarbij de regen voluit losbarst. En geloof het of niet, het publiek (voor zover dat durft te blijven staan) reageert euforisch. "Women and children, let's go! Old folks, let's go! Don't know where we're going," gaat Butler ons voor.

De uiteindelijke ontlading volgt in Here Comes The Night Time, een traag liedje met vrolijke, Caribische melodieën, dat op tweederde plotsklaps radicaal openbarst in een stroomversnelling. Precies op dat moment, dat ook zonder de regen al euforisch zou zijn, schieten gigantische confettikanonnen plotsklaps in de lucht. Het publiek juicht, gilt, joelt. Dit is hét moment van Pinkpop 2014, dit is waar alles culmineert in een bizarre samenkomst van omstandigheden.

Dankzij die regen lijkt álles een diepere lading te krijgen. Elke tekstregel lijkt plotsklaps over het híer en nú te verhalen, over precies dit moment in Landgraaf dat de pleuris op goddelijke wijze losbarst. "Now I'm ready to start!" gilt Butler net voordat de zwangere wolken daadwerkelijk breken. Horen we daar nu "Between the click of the light and the start of the storm" in No Cars Go? "When you look in the sky, just try looking inside. God knows what you might find," scandeert de groep in Here Comes the Night Time. Régine wijst omhoog, alsof we onszelf zullen ontdekken in de bliksemschichten en donderwolken. Holy fuck, wat is dit intens.

Natuurlijk, er zijn mensen die wegrennen om te schuilen voor de regen, maar die missen een legendarische show. Ik sta er in niets dan een hemdje en een spijkerbroek, en ben zeer zeker niet de enige. De keiharde regen kan ons niet meer deren. Sterker nog, hoe doorweekter we raken, hoe meer het ijskoude water tot de botten doordringt, hoe verder we doortrokken raken van euforie van het moment. Met elke confettivlok die aan onze natte armen, hoofden, ruggen en borsten plakt, verliezen we onszelf verder in Arcade Fire. We gooien onze armen in de lucht bij Afterlife om het hiernamaals te begroeten, we brullen het traditionele slotstuk Wake Up mee alsof er geen morgen meer is, alsof de inmiddels zwarte storm ons mag opslokken.

En dat was helemaal niet erg geweest. Wie deze show heeft gezien, kan gelukkig sterven. Een voor in de geschiedenisboeken.

Reflektor
Neighbourhood #3 (Power Out)
Rebellion (Lies)
Joan Of Arc
The Suburbs + The Suburbs (Continued)
Ready To Start
Neighborhood #1 (Tunnels)
No Cars Go
Afterlife
Here Comes The Night Time
Wake Up