#MM14: De authenticiteit van Jonathan Wilson

Valley Of The Silver Moon is een ongelofelijke jam

Tekst: Joris Telgen Foto's: Dennis Wisse ,

'Its nice to be here in Holland. We’ve been here not so long ago, and we will be back again'. Met deze woorden opent Jonathan Wilson het optreden. De Amerikaan heeft met Fanfare één van de beste platen van vorig jaar afgeleverd. Zijn muziek doet denken aan Crosby, Stills, Nash & Young, J.J. Cale met hier een daar een uitstapje naar de psychedelica à la Pink Floyd. Wellicht trekt deze act niet het jongste publiek van het festival maar liefhebbers van het meer traditionele werk komen hier aan hun trekken.

HET CONCERT:
Jonathan Wilson, Motel Mozaïque, Rotterdamse Schouwburg, Grote Zaal, zaterdag 5 april

DE ACT:
Met titletrack Fanfare wordt het spits afgebeten. De doorleefde stem van Wilson, soms hard, soms bijna fluisterend, vult de zaal. Jonathan Wilson’s americana en folk songs worden aangevuld met country- en bluesinvloeden. Naast dat Wilson een goede stem heeft, is hij ook een voortreffelijke sologitarist. Dit komt met name naar voren in de eerder genoemde psychedelische jamsessies die in de hele set verweven zitten. Het geheel bevat een zekere authenciteit. De oprechte, gepolijste folksongs worden met veel gevoel gebracht. De band is perfect op elkaar ingespeeld. Uptempo nummers, ballads, blues, folk en altijd een rauw randje.

HET NUMMER:
Valley Of The Silver Moon van het debuutalbum Gentle Spirit.

HET MOMENT:
Het nummer én het moment van de set is Valley Of The Silver Moon. Het vormt een twintig minuten durende psychedelische epos, het hoogtepunt van het optreden. Inclusief indrukwekkende lichtshow en het loepzuivere geluid van de grote zaal van de schouwburg. De sologitaristen en toetsenist wisselen elkaar af. Jonathan Wilson wordt bij de minuut grootser, en ze bereiken een ongekende hoogte.

HET PUBLIEK:
Er zijn weinig mensen in de zaal. Een deel van het publiek vertrekt na een nummertje of vier, op zoek naar meer directe sensatie. Het bandjesshoppen, overal een stukje meepakken, is sowieso kenmerkend voor deze editie van Motel Mozaïque. Dit is gezien de overlap in het programma en het groot aantal locaties ook niet verwonderlijk. Het restant luistert muisstil.

OOK OPMERKELIJK:
De band heeft een voorliefde voor oude, vintage apparatuur. Het hele podium staat vol met oude jaren ’60 en ’70 versterkers, een tape echo, effectapparatuur en het pronkstuk: een Hammond orgel met bijbehorende lesliebox met roterende speaker. Elke keer als toetsenist Jason Borger het beestje aanslaat komt dat karakteristieke verzadigde hammond geluid door de zaal, heerlijk.

HET OORDEEL:
Het optreden van Jonathan Wilson is prachtig opgebouwd. Het repertoire van de band komt helemaal tot z’n recht in de Rotterdamse Schouwburg. Halverwege het optreden is de zaal voor bijna de helft leeg. Het is jammer dat het publiek niet de rust heeft om van deze band uit North Carolina te genieten.
 

DE FOTO: